Devin Townsend – Ki
InsideOut, 2009
Wil je iets zinnigs schrijven over welk werk van de hand van Devin Townsend dan ook, moet je eerst verdomd goed weten waar je het over hebt. Muzikale perceptie is één ding waar The Dev al sinds het begin van zijn loopbaan op excellente wijze op inspeelt, daarnaast is zoals gebruikelijk muzikaal vakmanschap zodanig van de partij dat je woorden tekort komt bij het beschrijven van het totaalbeeld. En dan zijn er nog tal van factoren binnen het geheel van Ki die het ontrafelen van het totaalplaatje een ware ontdekkingsreis maken.
Het is dan ook moeilijk te beslissen waar te beginnen. Ik kan ten eerste stellen dat ik weer zwaar onder de indruk ben van de capaciteiten van de beste man, die dit keer wéér iets anders uitpoept, en dat potverdorie wéér op torenhoog niveau. “Devin can handle anything.”
Tevens is geen minuut van zijn gehele discografie over één kam te scheren, en Ki volgt in die traditie. Het is het eerste deel van een vierluik, gaand onder de naam Devin Townsend Project, waarvoor per deel weer nieuwe muzikanten hun ding zullen doen. Op dit werkstuk was de eer aan Dave Young (oude bekende van de Devin Townsend Band) als toetsenist, jazzveteraan Duris Maxwell als drummer en Jean Savoie als bassist om vorm te geven aan Devin’s geestdrift. Ik moet hem meegeven; hij had geen beter team samen kunnen stellen.
Relativeren met ouder werk ga ik ook nauwelijks doen. Bij werken van Devin of zijn aan de kant geparkeerde uitlaatklep Strapping Young Lad kun je nauwelijks spreken van beter of slechter, alleen van anders. En anders is het. Zoals het oplettende oog waarschijnlijk al opmerkte: Devin is anno 2009 kaal als een biljartbal, eet vegetarisch en is gestopt met al zijn naar eigen zeggen slechte gewoonten. Dat Ki barst van de ambient invloeden zal daar dan ook een gevolg van zijn. Het passeert als een beekje gevuld met spiritualiteit, openbaringen, vraagstellingen en bovenaal heel veel dynamiek hierin. De zogenaamde, trouwens enorm prachtige, ballads Terminal en Lady Helen zijn daar al goede voorbeelden van, maar Ki is lang niet te generaliseren als compleet rustige plaat. Disruptr, Gato en Heaven Send doen aanvankelijk onprettig aan, maar openbaren zich later en blijken toch nog perfect tussen de rustigere stukken te passen en zijn een paar van de hardste en meest intense stukken die ooit op een van zijn solowerken hebben mogen staan. Dit vooral door de duetten tussen gastzangeres Ché Dorval (die overigens uitmuntend werk doet en ik meer aandacht gun dan ze momenteel geniet) en Townsend, die dankzij de zelfverzekerde en beheerste klank van beiden een massieve impact hebben. Dorval vult Townsend regelmatig uitstekend aan met haar prachtige accent en karakteristieke klank, om vervolgens toch weer Devin met zijn nog wederom aardschokkende gruntstem aan het werk te laten. Ook qua drumwerk is het nog steeds rotsvast, hoewel snelheid ditmaal vooral vervangen is door intensiteit. Op de rest van het album grossiert dat drumwerk in voorzichtige maar telkens de situatie dienende beats. En die situaties zijn wederom verbazend. Coast licht bijna letterlijk je voeten van de grond door het samenspel tussen twee basgitaren en Trainfire (dat twee flinke knipogen uitdeelt naar respectievelijk Elvis Presley en de Stray Cats) dat referenties oproept met het subliem rockende Bad Devil. Verder wordt er meer geëxperimenteerd in onder andere het tweeluik dat het gat tussen Heaven Send en Trainfire opvult met een laid back jam die overgaat in een dromerig slowrocknummer, de outro Quiet Riot (of was het Slade?) en de epische (bijna-)afsluiter Ki, waarin Townsend nog maar eens consolideert dat hij als een van de beste (metal)zangers op aarde gezien mag worden.
En dan is er nog zoveel meer. Zoals ik al zei, de man is meester van de muzikale perceptie en wanneer je het de tijd geeft voorspel ik dat je na vijftien luisterbeurten nog steeds iets nieuws op zal merken, of zal die ene zin die je aanvankelijk niet vond passen zich aan je openbaren. Mij kostte het acht á negen luisterbeurten om er de (voor zover dat mogelijk is) totale schoonheid van in te zien. Heb je er wat voor over om weer een nieuw HevyDevy meesterwerk te ontdekken, ga je gang. Zo niet, laat het gerust liggen. Voor mij gaat het in ieder geval de geschiedenis in als misschien wel dé essentiële plaat in Devin’s oeuvre, die zijn hopelijk niet momentele equilibrium (Ki?) en een uitstekende, eigenzinnige vorm van progressieve metal op fantastische wijze tentoonstelt.
Tracklisting:
- A Monday
- Coast
- Disruptr
- Gato
- Terminal
- Heaven Send
- Ain’t never gonna win
- Winter
- Trainfire
- Lady Helen
- Ki
- Quiet Riot
- Demon League
Line-up:
- Devin Townsend – vocals, guitar, bass, keyboards, samples
- Duris Maxwell – drums
- Jean Savoie – bass guitar
- Dave Young – keyboards
- Ché Dorval – vocals
Links: