Devin Townsend - Epicloud

Devin Townsend – Epicloud
InsideOut Music, 2012

Na de release van Ghost en Deconstruction sprak ik een Devin Townsend die liet weten de komende tijd vooral niet meer met muziek bezig te zullen zijn. Hoogst ongeloofwaardig natuurlijk. Misschien had Devin een soort creatieve “hang-up”, zoals de promosheet dat noemt, maar de Devin Townsend-manier van daarmee omgaan is simpelweg het maken van een nieuw album. Creativiteit kan Townsend-albums zelden ontzegd worden, en ook hier is gebrek aan creativiteit zeker niet het geval.

Epicloud is namelijk een soort samenvoeging van elementen van de eerdere albums in de Devin Townsend Project-serie, en hoewel de resulterende songs over het algemeen “redelijk” simpel zijn, is Epicloud muzikaal bijzonder moeilijk in woorden te vatten. Addicted zou het meest in de buurt komen: de song staat voorop (de songs zijn ook goed), de productie is dik en alle gaatjes zijn volgestopt met keyboardpartijen, effecten en heel veel koortjes. Bovendien heeft ook Epicloud een heropname, namelijk Kingdom (oorspronkelijk van Physicist, 2000). Overigens is Epicloud op veel punten beter dan Addicted, dat ik in retroperspectief toch niet een heel hoge score zou geven (terwijl de nummers ervan live juist wel weer goed uit de verf komen).

De specifieke identiteit van Epicloud ligt er volgens de platenmaatschappij vooral in dat deze teruggaat naar de simpele rock en aanverwante genres die Devin aan het begin van zijn carrière hebben beïnvloed (kent u dat Steve Vai-album nog?). Welnu, dat is grote onzin, want door de typische productie, het gitaargeluid, de zang en die kenmerkende elementen als het koor en de keyboards, is dit simpelweg genre-Devin-Townsend, en heeft het niets meer met dergelijke “simpele” melodieuze rock te maken. Muzikaal heeft dit invloeden, maar is het op zichzelf zodanig iets unieks dat “klinkt als …” er onmogelijk over gezegd kan worden.

Dit brengt wat mij betreft toch zo onderhand wel het nadeel met zich mee dat Epicloud door dat typische geluid juist meer moeite heeft zich te onderscheiden van zijn voorgangers. Het Townsend-universum breidt uit (dit is het vijftiende solo-album!), maar binnen dit universum is er in de tijd van Devin Townsend Project (vanaf Ki, 2009) veel minder dynamiek dan er was tussen bijvoorbeeld Infinity (1999), Terria (2001) en Synchestra (2006). Het meest afwijkende album van de laatste periode was Ghost, en juist daarom is het jammer dat Ghost II zo lang op zich laat wachten (geplande release oorspronkelijk in 2011).

Mijn oordeel kent dus twee kanten. Enerzijds is dit Addicted, maar dan een stukje beter, met veel goede songs, een stevige productie en veel variatie. Maar anderzijds hebben we die elementen in deze combinatie inmiddels al wel vaker gehoord. In deze perfectionering ligt ergens dus ook éénzijdigheid op de loer. Dit album hielp Devin zijn creativiteit een nieuwe impuls te geven, zal InsideOut zeggen, maar laten we dan ook hopen dat dat waar is, en de volgende albums een nieuwe (onbetreden) richting inslaan. Eénzijdig is het zeker nog niet, maar dat moet het ook niet worden.

Tracklisting: