Devastation – Idolatry
Forged in Fire, 2008
Ik was een beetje nerveus. Zo erg zelfs dat ik de fles Rivaner wijn met een blikopener wou ontkurken. Nochtans, dit is een droom. Geen geheim voor jullie: dit is mijn favoriete thrash plaat ever. Combat Records bracht hem in 1991 uit, en vanaf ik hem in mijn bezit kreeg tijdens de retro-thrash revival ten huize Alfvoet einde vorige eeuw, is hij binnengedrongen in de top 15 van all time, en hij is er nooit uit verdwenen. Dit is de tweede heruitgave, de eerste heb ik gemist/overgeslagen.
Eerst een woordje over Devastation. Violent Termination in 1986 maakte vrij weinig indruk, maar de impulsieve thrash vibe was er al, net als de kutsound en de ongebreidelde energie. De Texaanse band uit Corpus Christi kwam twee jaar later terug met Signs of Life op Combat Records (Century Media), en kreeg behoorlijk wat waardering en aanhang. Ondertussen waren er enkele perikelen met bandleden en Death, toen Chuck al leed onder psychische / fysische symptomen (ik wil er van af zijn, reageer gerust hieronder). Met Idolatry groeide de band ondertussen uit tot iets wat de tijd zou doorstaan. Net als met de cover trouwens, en waarom ze er nu in wiens naam dan ook zo een kromme klooncover op geplakt hebben… ik wil het zelfs niet weten. Ter ere van de oudheid, zo zag de oude cover er uit (zie foto). Helaas kwam er aan het sprookje van de band na Idolatry een vroegtijdig einde, door gebrek aan labelsteun en -interesse. Vorig jaar was er dan toch een reünie, en er zou een optreden in Nederland volgen. De groep kreeg op het laatste moment echter een aanbod om met Soulfly door Amerika te touren en ging er op in. Ook dat liep echter vroegtijdig af. Ondertussen werd ons ook een nieuw album beloofd… drie nieuwe nummers staan al op dit album. Is dat nu een goed of een slecht voorteken?
Brutaal, technisch, strak, stevig, onvergetelijk. Vijf bijvoeglijke naamwoorden die horen bij dit monument. Een rauwe Beneath The Remains klank en ruigheid, de brute zwartgalligheid van een eveneens riffmonster Time Does Not Heal, en een hoop eigen smoelwerk maken dit een onvoorspelbare release vol stroomversnellingen die zich nooit helemaal toont in een enkele luisterbeurt. Inhoudelijk zo atheïstisch als een andere thrash band uit die tijd zijn ze ook duidelijk tegen de “duivelse” invloeden van die tijd. Deze re-release doet helaas af aan de eerlijke en authentieke sound van het jaren 90 era, ook al is het een grote naam die aan de knoppen zat, ik wil de naam zelfs niet vermelden. Eigenlijk is dit een album om op vinyl te hebben, licht krakend en groezelig.
Is het dan dan de moeite om dit album te kopen? Ja! Al wie geen platenspeler heeft kan zich hiermee praktisch uit de slag trekken. EN dan zijn er nog de bonusnummers: drie nieuwe tracks. En wat vlammen de mannen hier zeg. Met attractief gitaargeweld die zich kan meten met Hanneman en King op het Slayer-album Divine Intervention (denk aan het nummer Killing Fields), met veel triggerloze dubbele bassen en een verstaanbare rauwe strot. Smikkelen! Ik hoop alleen maar dat ze niet vroegtijdig klaargekomen zijn en niet verder gekomen zijn dan deze drie nummers…
Tracklisting:
- Deliver the Suffering
- Freewill
- Forsaken Hatred
- Souls of Sacrifice
- Idolatry
- Legacy of Faith
- Subconscious
- Never Believe
- Blood for Blood
- Desolation
- Tomorrow We Die
Line-up:
- Rodney Dunsmore – vocals
- Dave Burk – guitar
- Henry Elizondo – guitar
- Edward Vasquez – bass
- David Lozano – drums
Line-up nieuwe nummers:
- Rodney Dunsmore – vocals
- Henry Elizondo – guitar
- Walter Traschler – guitar
- Alex Dominguez – bass
- Fidel Tagle – drums
Links: