Darkthrone – Dark Thrones and Black Flags
Peaceville, 2008
Iemand moet het doen. Iemand moet de nieuwste Darkthrone reviewen, en de mensen die hem niet beluisterd hebben wijsmaken hoe hij is. Iemand mag een hoop drek over zich krijgen van ofwel gelijkgezinde hedendaagse fans of ontredderde fans die ofwel alleen zweren bij het doodse Goatlord-stadium, of de Under a Funeral Moon/Transylvanian Hunger-black metal puristen. Wat doe je überhaupt met de smerige bruine metal van Darkthrone tegenwoordig? Om het in zijn context te plaatsen, ik kon het vorige album, F.O.A.D. wel hebben. Basic stuff, uit een prehistorisch black metal tijdperk vond ik. Deze is niet anders.
De lijn wordt verder gezet. Eigenlijk moet ik zeggen “verder terug gezet”. Er was een tijd waar je kon zeggen dat Satyricon een Darkthrone met een verfijnde (over)productie was, het verschil tussen beide bands is echter nog nooit zo groot als nu geweest. F.O.A.D. liet horen dat Nocturno Culto zijn roots niet verloochend heeft. En dus, ook op dit album, crusterige black metal met een generale foert-houding. Mensen die Venom ooit live heeft bezig gezien in hun beginperiode (op Youtube voor de jeugdigen onder ons), die weten wat ik bedoel. B(l)ack to basics. Het verschil met F.O.A.D. ligt hem vooral in het feit dat de nummers minder karakter hebben. Minder wol en meer geblaat om het cru te stellen. Norway in September was zowat het enige nummer dat is blijven hangen, terwijl van de vorige plaat nummers als Canadian Metal en The Banner of Old nog steeds in mijn geheugen gegrift zijn.
Darkthrone neemt je dus nog verder terug in de smerige tijd. Het hysterisch gekrijs is uiterst primitief te noemen en met een overdaad aan old-school riffs herbeleef je zowaar de dagen waar bands als Hellhammer je stereo naar de eeuwige geluidsvelden katapulteerden. Persoonlijk vind ik de uitvoering goed gedaan, maar ik heb er niet veel aan. Het interesseert mensen waarschijnlijk ook niet hoeveel punten ik deze geef, want het is meer een kwestie van appreciatie dan van kwaliteit. Het is een hou van of haat-plaat geworden, zeker als je weet dat het de naam Darkthrone draagt en er een ganse geschiedenis vast hangt aan de band. Veel mensen zullen hem, ondanks dat ze hem niet zo heel sterk vinden, toch kopen. Een bonus die een instituut als Darkthrone sowieso krijgt omwille van zijn status. Een ieniemienie Metallica-syndroom dus, alhoewel je de twee niet kan vergelijken. In ieder geval, ik ga dit album geen superscore geven omdat Darkthrone een icoon is of omdat het ‘black’ metal bekendheid geeft of gaf in het verleden, dat laat ik liever over aan bepaalde reviewers van bepaalde papieren magazines.
Dark Thrones and Black Flags zal bepaalde mensen wel bevallen, omwille van zijn klank en attitude. Daar kan ik hen in volgen. Voor de naam alleen moet je het album echter niet kopen, of het moet zijn dat je je verzameling compleet wil houden. Ikzelf behoor tot die laatste categorie, maar ik vrees dat dit album meer stof zal verzamelen dan speelbeurten. Mijn respect hebben ze, maar de punten blijven op zak.
Tracklisting:
- The Winds They Called the Dungeon Shaker
- Death of all Oaths (Oath Minus)
- Hiking Metal Punks
- Blacksmith of the North (Keep That Ancient Fire)
- Norway in September
- Grizzly Trade
- Hanging Out in Haiger
- Dark Thrones and Black Flags
- Launchpad to Nothingness
- Witch Ghetto
Line-up:
- Nocturno Culto – Vocals, guitar, bass
- Fenriz – Drums, vocals
Links: