Code – Augur Nox
Agonia Records, 2013
Het is niet vaak dat je een album recenseert dat al menig plekje in de jaarlijsten heeft weten te vergaren. Augur Nox is voor velen, inclusief mijzelf, een van de meest geanticipeerde releases van het vorige jaar, en blijkbaar zijn velen niet ontevreden over het resultaat. Bij het beluisteren van de single (Glimlight Tourist) die enkele tijd voor de release van het album werd uitgebracht leek het erop dat het een waardig opvolger zou zijn van de parel uit 2009: Resplendent Grotesque. Maar over de nieuwe vocalist waren de meningen vanaf het begin verdeeld. In plaats van de emotionele zang van Kvohst zouden we het nu met die van een onbekende nieuweling moeten doen, en dat is altijd even slikken.
Maar voordat we dat heikele punt onder handen nemen, eerst maar even de muziek zelf. Zonder Aort geen Code, en zijn unieke schrijfstijl drukt nog steeds een duidelijke stempel op het album. Progressieve blackmetal met misselijkmakend goede harmonieën en een grote rol voor de cleane zang. De formule is dus grotendeels hetzelfde gebleven, hoewel sommige nummers wel wat langer zijn zoals dat ook op Nouveau Gloaming het geval was. Toch bekroop mij een gevoel van teleurstelling na enkele luisterbeurten toen nog steeds geen enkele riff of melodie mij zo greep zoals het overgrote deel van Resplendent Grotesque dat wel deed. Uitzondering was de eerder genoemde single, die daardoor blijkbaar toch te hoge verwachtingen schepte.
Ik vraag mij af of er een aspect is van muziek dat persoonlijker is qua smaak dan zang. Bijna geen enkele zanger of zangeres wordt unaniem geprezen of versmaad en het is dan ook geen verrassing dat de meningen ook hier weer verdeeld zijn. Aangezien het recenseren van muziek toch al een redelijk subjectieve bezigheid is, kan ik dan ook met een gerust hart het volgende zeggen: ik had waarschijnlijk meer van het album genoten met Kvohst achter de microfoon. Hier zijn twee redenen voor: allereerst ben ik van mening dat de nieuwe vocalist die achter de naam Wacian schuilt te veel de zangstijl van zijn voorganger nabootst. Dit kan bedoeld of onbedoeld zijn, maar komt uiteindelijk niet authentiek over. Daarnaast raakt de zang me simpelweg niet zoals dat op eerdere albums wel het geval was.
Maar goed, als je ook maar enigszins geïnteresseerd was in dit album dan heb je je eigen mening hierover allang gevormd. En dat is maar goed ook. De oplettende lezer van dit webzine zal hebben opgemerkt dat dit album het niet heeft weten te schoppen tot mijn eigen top vijftien van 2013, maar dit heeft meer te maken met het feit dat de plaat simpelweg niet kan opboksen tegen zijn voorganger dan met de kwaliteit van het album zelf. Het is nog steeds een heel goed album, en nog steeds verplichte kost voor iedereen die zich liefhebber noemt van het genre. Maar het is niet waar ik op hoopte.
Tracklisting:
- Black Rumination
- Becoming Host
- Ecdysis
- Glimlight Tourist
- Garden Chancery
- The Lazarus Cord
- The Shrike Screw
- Trace of God
- Harmonies in Cloud
- White Tryptych
Line-up:
- Aort – Gitaar
- Andras – Gitaar
- Syhr – Basgitaar
- Wacian – Zang
- Lordt – Drums
Links: