Circus Maximus – Nine
Frontiers Records, 2012
Het Noorse Circus Maximus is een progressieve melodieuze metalband die er op voorgaande albums (The 1st Chapter, Isolate) nogal eens om vroeg om als Dream Theater-kloon gelabeld te worden. Toch beviel de muziek van deze veel minder bekende band, underdog zo je wilt, mij veel beter dan welke Dream Theater-plaat dan ook tot zover. De voornaamste oorzaak was de zang denk ik, melodieus en technisch hoogstaand, maar vol emotie en nergens gekunsteld. Ook de prachtige melodieën, soms bijna pop-achtig maar soms ook dreigend en vol spanning in combinatie met de virtuositeit van toetsenist en gitarist, en de verwerking daarvan in lange (Mout of Madness) of korte (Sane No More) meesterwerken gaven Circus Maximus wat mij betreft iets extra’s.
De nieuwe plaat is qua stijl niet veel anders (ironisch genoeg zoals bijna altijd bij deze soort “progressieve” metal). Dit betekent voor Circus Maximus horden enthousiaste fans, zo valt al af te lezen aan de eerste reacties op allerlei internetpagina’s. Ik ben echter nog even sceptisch. Aan de fantastische opener Architect of Fortune, een ruim tien minuten durende tentoonstelling van alle kwaliteiten van Circus Maximus, zal het niet liggen. Aan de opvolgende nummers wel. Het is zo jammer dat de band keer op keer (op de vorige albums ook al) laat zien zo goed de kunst van het schrijven van een nummer van meer dan acht minuten te beheersen, en dan vervolgens haar albums volgooit met traditioneel opgebouwde songs (hier wellicht nog sterker dan het supercheesy Arrival of Love op Isolate), die soms zelfs doen denken aan powerballads, in dit geval Reach Within (waarop de prachtige zang overigens wel goed tot zijn recht komt). Dat dit nummer bijvoorbeeld een fantastische solo heeft, een nummer als Game of Life een prachtig refrein heeft en weer een ander nummer een geweldige climax kent doet daar maar weinig aan af. Het onderscheidt de band misschien van de bands die hun nummers soms onnodig uitbouwen (Seventh Wonder, Symphony X en wat mij betreft ook Dream Theater), maar Circus Maximus is nu juist wel goed in het schrijven van lange nummers!
Het eerste nummer en de laatste twee nummers (9:04 en 10:18 minuten, respectievelijk) zijn geweldige muziekstukken, de term ‘progressief’ waardig. De zes nummers daar tussenin hebben allemaal hun momenten, maar als “song” is geen van allen zo sterk als een Sin of een A Darkened Mind (de openingstracks van de eerste twee albums). De sterke momenten worden te snel ingeperkt door de structuur die om onbekende reden deze plaat ervan weerhoudt een échte stap vooruit te zijn. Een slechte plaat kan ik Nine desondanks niet noemen, integendeel, maar één ding is voor mij duidelijk: deze band zit nog niet op de top van haar kunnen.
Tracklisting:
- Forging
- Architect of Fortune
- Namaste
- Game of Life
- Reach Within
- I Am
- Used
- The One
- Burn After Reading
- Last Goodbye
Line-up:
- Michael Eriksen – Vocals
- Mats Haugen – Guitars
- Truls Haugen – Bass
- Lasse Finbråten – Keys
- Glen Cato Møllen – Drums
Links: