Chopstick Suicide – Lost Fathers and Sons
Eigen beheer, 2012
Ik heb vele hoeken van de wereld van de heavy metal gezien, maar ook ik ben blijkbaar te verrassen. Mathcore uit Turkije, het bestaat dus. Chopstick Suicide, zo heet de band, en men maakt al zo’n vijf jaar lang een kruising tussen thrash, hardcore en diens geëvolueerde genregenoten (post-hardcore, post-metal, sludgecore, ga zo door), en geeft deze mengelmoes een chaotische impuls door afwijkende maatsoorten te gebruiken en zo nu en dan de harde muziek af te wisselen met funk- en jazz-achtige ongein. Nu alweer release nummer vier voor deze band. Men werkt dus hard, maar wat kan de rest van de wereld ermee?
Om die vraag te beantwoorden moest ik mezelf toch afvragen wat nu precies de criteria zijn voor dit soort platen. Wanneer het je pakt, weet je dat het een goede plaat is, en daar geef je dan wat argumenten voor, om je mening wat te bekrachtigen. Wanneer een album je niet echt pakt, wordt het moeilijker. Ligt het aan de muzikanten? Zingt de zanger soms wat vals, of is dit met opzet “dissonant”? Moet ik de gebrekkige productie opvatten als een belemmering of als een charme? Dragen de funk- en jazz-intermezzo’s bij aan het schizofrene karakter, of passen ze voor geen meter en zijn ze gewoon irritant? Op Lost Fathers and Sons ligt het antwoord ergens in het midden. Het duurde zeker vier luisterbeurten voor ik overwegend positief over de plaat dacht. Zoals ik al aangaf, de zang is niet altijd even zuiver, de productie is prima maar doet niet volledig recht aan de kwaliteiten van de band, en de afwisselingen tussen genres zijn soms wat gezocht.
Het waarderen van deze plaat vergt wat goede wil, maar er is een kans dat het het waard is. De band heeft zeker zijn momenten, en talent is er ook: dit genre is simpelweg te moeilijk voor de eerste de beste gitarist of drummer. En, zoals ik zei, ideeën zijn er eveneens. Voor het volgende album rust met de band de opdracht te laten zien of men meer talent heeft dan enkel op het gebied van instrumentbeheersing. Lukt dit, dan kan men opstijgen uit die beklemmende grijze massa. Dit blijkt in werkelijkheid echter toch altijd moeilijker dan op papier. De kwaliteitsnorm in dit genre is hoog, en met een prima plaat als deze haal je uiteindelijk toch niet meer dan een “normale” voldoende.
Tracklisting:
- Everyone Sleeps But Me
- The Chalk and the Matter
- Shores are not for Vacancies
- Television Television
- As I Lay Fail
- Small People, Broken Glasses
- Your Average Hero
- Kolpa
Line-up:
- Mert – Vocals
- Ya??z- Guitar
- Cem – Bass
- Alican – Drums
Links: