Chelsea Wolfe – Pain Is Beauty
Sargent House, 2013
Chelsea Wolfe werd opgepikt door metalfans met het album Apokalypsis. Het album valt onder folk maar de zeer duistere en doomy vibe zorgde er voor dat ze in 2012 op Roadburn stond en daar zeer goed ontvangen werd. Nu is het album Pain Is Beauty uit dat laat horen dat Wolfe nieuwe muzikale wegen aan het opzoeken is.
De eerste twee tracks trekken je gelijk de kille duisternis in, Feral Love doet dat met subtiele elektronica en We Hit A Wall met echoënde gitaren. De dromerige stem van Wolfe staat wat prominenter in de mix dan voorheen en is onder veel galm gebracht waardoor het een bijna betoverend effect krijgt. Een naam als PJ Harvey komt meerdere keren bij mij naar boven tijdens het luisteren van de plaat.
Het vorige werk van Wolfe was vrij minimalistisch maar nu is het geluid veel rijker geworden. Toevoegingen van strijkers zorgen ervoor dat de muziek grootser en dramatischer van aard wordt. Ook speelt ze meer met electronic op deze plaat en dat zorgt voor gemengde resulaten. Op The Warden zit de vrij prominente drumbeat mij in de weg om echt meegenomen te worden in de muzikale landschappen.
Destruction Makes The World Brighter is een vreemde eend in de bijt op de plaat. Het is een vrij vrolijk nummer en dat werkt niet in het geheel, hoewel er onder de opbeurende gitaarpartij vrij onheilspellende achtergrondvocalen zijn verborgen. De experimenten zijn niet altijd succesvol, maar in het midden van de plaat (Sick, Kings, Reins) komt de duistere sfeer en de electronic op een prachtige manier bij elkaar. Gecombineerd zorgen deze elementen voor een sfeerverhogend resultaat.
De songs van Wolfe zijn meer avonturen geworden die snel een andere route nemen. Zo trekt Sick je na drie minuten de diepte in met een bijna claustrofobisch electronicloopje en de erg vervreemdende effecten op de vocalen. Kings heeft een schommelende drumpartij met overdonderende synths. Er is veel gevoel voor detail op Pain Is Beauty, dit is echt een luisterplaat. Ook is de akoestische intimiteit van Unknown Rooms te horen op They’ll Clap When You’re Gone.
Pain Is Beauty laat een veelzijdige Wolfe horen. Het is een erg ambitieuze plaat en op sommige momenten gaat dat mis. De muziek van Chelsea Wolfe is heel ruimtelijk of juist heel klein, haar stem draagt de muziek echt. Deze nieuweling is sowieso toegankelijker dan het voorgaande werk, hier wordt een groter publiek mee aangesneden. Op zijn hoogtepunten is Pain Is Beauty werkelijk waar fenomenaal, jammer genoeg zorgen de missers ervoor dat de score omlaag gaat. Maar ook dan is Pain Is Beauty nog steeds een plaat die zeker weten de moeite waard is om eens goed voor te gaan zitten.
Tracklisting:
- Feral Love
- We Hit A Wall
- House Of Metal
- The Warden
- Destruction Makes The World Burn Brighter
- Sick
- Kings
- Reins
- Ancestors, The Ancients
- They’ll Clap When You’re Gone
- The Waves Have Come
- Lone
Line-up:
- Chelsea Wolfe – Zang, Gitaar
- Kevin Dockter – Gitaar
- Ben Chrisholm – Bas, Piano
- Dylan Fuijoka – Drums
- Andrea Calderon – Viool
- Ezra Buchla – Altviool
- Patrick Shiroishi – Bariton Klarinet, Saxofoon
Links: