Cannibal Corpse – Torture

Cannibal Corpse – Torture
Metal Blade Records, 2012

When Georgy met Sally. Die eerste ziet die laatste en volgt haar naar haar huisje. “Neemt u maar plaats in de wurgstoel, mevrouwtje, zal ik eerst je strottenhoofd even in een armklem nemen”. Hij haalt een ijzeren zweep uit z’n binnenzak en reept zo de eerste stukjes vlees uit d’r rug. Dat doet hij met zulke hondsdolle agressie dat hij er dement van wordt. Vervolgens trekt hij z’n mes. “Hoe diep zou ik dat ding erin krijgen”, vraagt hij zich af. Tot aan de ingewanden… handig, dan kan hij er ineens een autokruk tussenin pleuren en de onderbuik open zwengelen. Dat vereenvoudigt de werkzaamheden om haar lichaam doormidden te scheuren, er een mooi vormpje mee te boetseren, in een kooi te steken en tot slot af te werken met een laagje beton. Dat is in grote lijnen de thematiek die album nummer twaalf van Cannibal Corpse aankaart.

Het staat weer bol van de afwisseling tussen mensenetende temporijters en schedelkrakende snaarhouwelen. Huisproducer Erik Rutan heeft een wijde slagader aan de gitaarsound gehangen, zodat die extra in het bloed staat. Zo komt het infesterende en huidknarsende riffwerk er lekker sappig doorheen. De solo’s schieten er als het koudzweet van een gemartelde doorheen, maar het blijft het ledenmatenafrukkende maalwerk waar je met een bek vol kwijl naar zit te luisteren. Fischer jaagt met z’n forse, pathologisch droge grunt elke jonge maagd op de vlucht. Followed Home Then Killed heeft zulke frenetieke riffs, stekelende loopjes en onrustwekkende sfeer dat je toch eens uit het raam gaat kijken of George je niet gevolgd is. Mocht je nog twijfelen aan de meerwaarde van het punchy baswerk van Alex Webster, dan moet je eens op de spinnenkopsnelle bassolo in The Strangulation Chair letten. Op sommige momenten speelt hij een harmonieuze laag onder het riffende duo, waardoor de diepere riffs een heerlijke aderruis meekrijgen.

De twee gitaristen leggen de ene na de andere intense martelriff op de pijnbank. Zo saai en statisch als ze live zijn, zo actief en opjagend zijn ze op cd. Na zoveel jaren en albums nog steeds zulke folterpraktijken uit je instrumenten krijgen, weinig generatiegenoten doen het de Amerikanen na! Dit is zoveel beter dan Evisceration Plague. Een demonstratie!