Black Sheep Wall – This is Where it Ends
Season of Mist, 2012
Over Black Sheep Wall is niet bijster veel bekend. Als in: op de achtergrond van mijn promo-cd staat informatie die niet op één van de internetpagina’s van de band staat, anno 2012 een zeldzaam verschijnsel. Ik leerde de band kennen met de mokerslag van I Am God Songs (2008), en was bijzonder benieuwd naar de opvolger van deze bijzondere, duistere kruising tussen doom, sludge en postmetal. Black Sheep Wall nam namelijk al met die plaat een bijzondere plek in het genre in, niet om de combinatie van genres an sich, maar om de pikzwarte duisternis die de plaat uitstraalde. Pakweg vier jaar later plofte This is Where it Ends bij mij op de mat. Ging Black Sheep Wall de verwachtingen inlossen?
Bij de eerste gitaartonen van het openingsnummer Agnostic Demon ben ik gerustgesteld. De productie is net even iets anders, maar dit klinkt prima. De gitaarpartijen zijn wat grover, de drums iets minder klinisch. Waar de voorganger wat meer naar postmetal neigde, gaat deze plaat wat meer richting de doom. Niets mis mee, op zich. Wanneer het nummer tot zijn eerste climax komt, traag, meeslepend en keihard, weet ik zeker dat het goed zit. Ook de zang is nog steeds van hoge kwaliteit, de intense schreeuw van de zanger behoort nog steeds tot één van de beste in zijn genre. De band lijkt nog steeds op even hoog niveau te staan. Dit wordt bevestigd tijdens Liminality, hoewel dit nummer iets meer melodie bevat. Zodra je echter denkt dat het iets te vrolijk wordt, switcht men weer naar een hardere riff om je twijfel weg te nemen. De korte maar daarom niet minder loodzware instrumental Vitruvian God zet deze lijn voort, en is een goede opmaat naar wat mij betreft het beste nummer van This is Where it Ends: Black Church. Hierna volgen nog twee nummers die aan de verwachtingen voldoen, hoewel deze niet het hoogtepunt van het album mogen heten, al helemaal niet omdat ze een beetje het langzaam uitdoven van de plaat inluiden. Hierna volgt namelijk een zes minuten lang noisenummer. Nu kan ik noise best waarderen op zijn tijd, maar dit is niet heel bijzondere noise, en het haalt in één klap alle spanning van het album. Zes minuten noise is voor een metalplaat gewoon een beetje aan de lange kant, en het laat de twee opvolgende nummers totaal niet tot hun recht komen. Deze nummers zijn op zich prima, maar bieden niet heel veel bijzonders ten opzichte van de eerdere “normale” nummers op het album. Hoewel ik dan de laatste vier minuten van afsluiter Flesh Tomb niet meereken, want die bestaan ook uit vormloos gekras en gekraak.
Kortom: de nummers van This is Where it Ends op zich zijn prima. Net als op I Am God Songs. Maar om er een album met een spanningsboog en doordachte structuur van te maken lijkt óf te veel gevraagd óf simpelweg niet het doel van deze band. Toch hebben beide albums “wat”, juist door deze “mankementen”. I Am God Songs met zijn rare korte noise- en spraakfragmenten en zijn voor het genre bijzondere productie, This is Where it Ends met zijn rare zes minuten durende breuk in de spanningsboog. Vooral omdat, een willekeurig nummer apart genomen, de muziek nog steeds volop intens is, en de structuur per track zeker niet ondoordacht is. Hierom kan ik doom- sludge- en postmetalliefhebbers toch van harte deze band aanbevelen, en This is Where it Ends is een prima album om Black Sheep Wall mee te leren kennen.
Tracklisting:
- Agnostic Demon
- Liminality
- Vitruvian God
- Black Church
- Torrential
- Ambient Ambitions
- Cognitive Dissonance
- Personal Prophet
- Flesh Tomb
Line-up:
- Trae Malone – Vocals
- Brandon Gillichbauer – Bass
- Scott Turner – Guitar
- Garrett Randall – Guitar
- Jackson Thompson – Drums
Links: