Bethlehem – Hexakosioihexekontahexaphobia
Prophecy Productions, 2014
Bethlehem was ik al een tijdje uit het oog verloren. De oude albums waaronder Dark Metal en Dictius Te Necare kan ik nog altijd waarderen. Uiteraard zijn de heren in de tussentijd wat verder weggeraakt van deze stijl maar vol goede moed pakte ik toch de review van dat nieuwe album met die onuitspreekbare titel aan, wat zoveel betekent als een fobie voor het getal 666 en het prachtig doet tijdens galgje.
Veel groter kon mijn verbazing dan ook niet zijn, was dit echt dezelfde band? Een soort industrial/gothic dark metal kwam er uit de speakers rollen welke ik nog het liefst omschrijf als een kruising tussen Eisregen en Rammstein, wat duidelijk niet als compliment opgevat kan worden. Vele luisterbeurten heeft dit album mij dan ook gekost om tot iets van een oordeel te komen. Uiteindelijk wordt er namelijk niet slecht gespeeld en zijn de composities in het andere licht nog behoorlijk goed. Grootste probleem is dat het niet “my cup of tea” is, wat geen reden mag zijn om het dan ook af te branden. Het warmst word ik van de momenten die het dichtst bij oud werk van de band liggen, zoals Spontaner Freitod waar de vocalen eens niet clean zijn en de riffs zwaarder. Maar veel vaker wordt de muziek gevuld met keyboards en cleane zang waarbij er niet meer ingezet is op gevoelens van haat maar een warme melancholiek die we ook kennen van het eerder genoemde Rammstein.
Is dit dan een goed album geworden? Als metal liefhebber met voorkeuren voor black, doom en sludge kan je dit gewoon links laten liggen en komen de punten onder de zestig uit. Heb je meer met goth rock en industrial-elementen, dan zou het mij niet verbazen als je hier zomaar richting de tachtig punten gaat. Ikzelf zal dit album in ieder geval niet van een cijfer voorzien.
Tracklisting:
- Ein Kettenwolf greint 13:11-18
- Egon Erwin’s Mongo-Mum
- Verbracht in Plastiknacht
- Gebor’n, um zu versagen
- Nazi Zombies mit Tourette-Syndrom
- Spontaner Freitod
- Warum wurdest du bloß solch ein Schwein?
- Höchst alberner Wichs
- Ich aß gern’ Federn
- Letale familiäre Insomnie
- Kinski’s Cordycepsgemach
- Antlitz eines Teilzeitfreaks
Line-up:
- Jürgen Bartsch – Gitaar, Bas, Keyboard
- Florian “Torturer” Klein – Drum
- Guido Meyer de Voltaire – Zang
- Olaf Eckhardt – Gitaar
Links: