Beowülf – Westminster & 5th
I Scream Records/Petting Zoo – 2007
Laten we dit maar meteen uitroepen tot de come-back van 2007! Beowülf, punkband (ze noemen het zelf crossover thrash) uit Venice Beach (USA) , is weer helemaal terug aan het front en misschien wel beter dan ooit. Beetje laat, dat wel. Meestentijds was er zoveel herrie in de tent, dat er van plaatjes maken niets kwam. Maar met Westminster & 5th presteert de band opeens weer bovengemiddeld en misschien nog wel sterker, dan in de glorietijd het geval was. Beowülf zet met een cd met zestien brandnieuwe songs de puntjes op de u om het zo maar eens te zeggen.
De band begon in 1982 onder de naam Black Sheep. Men maakte voornamelijk furore in bars en clubs in Venice en omgeving. In 1983 werd de line-up gewijzigd en de naam Beowülf aangenomen. In 1986 brachten ze hun eerste, selftitled, plaat uit. Ze werden aangeprezen als een kruising tussen Suicidal Tendencies en Motörhead. In 1988 werd een tweede cd, Lost My Head…. But i’m Back On The Right Track, uitgebracht In 1990 begon het zwaar te rommelen in de band. En was het een komen en gaan van bandleden. Met een volledig nieuwe line-up werd in 1993 de derde cd uitgebracht. Un-Sentimental werd echter met weinig enthousiasme ontvangen. Daarna werd in 1995 Two Cents uitgebracht, maar ook deze cd voldeed niet aan de verwachtingen. Dale Henderson, zanger, frontman en oprichter stapte uit de band en nam de naam en passant mee. Beowülf was niet meer en dus ging Dale verder met een band genaamd Kool Whip. Men was best wel succesvol, maar in een sentimentele bui werd de naam van de band veranderd en de reïncarnatie van Beowülf was een feit. Men begon weer onder deze naam op te treden en de eerste twee platen werden als één cd gere-released. Als bonus werd er een geheel nieuw nummer bijgezet. Dat smaakte blijkbaar naar meer, want nu ligt er dus een fonkelnieuwe cd.
Hardcore, punk en thrash in de blander, rock & roll erbij en je hebt de muziekstijl te pakken. Maar dat was altijd al zo, wat is er dan nu anders? Ik denk dat dat komt door de bemoeienissen van producer Dennis Mackay (o.a. Bowie, Judas Priest, Jeff Beck). Hij heeft de wat al te ruwe kantjes er afgeschuurd en er een lekker soepel wegluisterend geheel van gemaakt. Dat wil overigens niet zeggen dat het geen rauwe rock is, het zit ‘m meer in de finesses. Het verschil is nogal subtiel, maar toch duidelijk hoorbaar. Daarnaast steekt het gitaarwerk net even boven de middelmaat der punkers uit en is Dale weer prima bij stem. Maar ook de koortjes klinken heel goed. Zolang het tempo niet te laag wordt, is het heerlijke muziek. De zwakke punten komen inderdaad naar voren bij het wegvallen van het tempo, daarin zit de beperking van de band.
Hard swingend amusement met pittig streetpunk karakter. Men evenaart het niveau van de beginperiode en voegt daar zelfs een pittige tic aan toe. Ik heb me er prima mee vermaakt in ieder geval.
Tracklist:
- NASCAR Fan
- Soaked
- Tilt
- Mission
- Stoney Otis
- Ghetto Billy
- The Splendor
- Gina Lynne
- Got An Itch?
- Shall Arise
- Tick, Tick, Tick
- Rough Night (Rough Life)
- Hitting On Hard Times
- Is What It Is
- The Auction
- Westminster & 5th
Line-up:
- Dale Henderson – Vocals/Guitar
- Stephan Mark Anthony – Guitar
- Rich Rowan – Drums
- Ken Sullivan – Bass
Links: