Annihilation – The Undivided Wholeness of All Things

De laatste tijd is er weinig technische death gepasseerd door mijn oren, die echt blijven hangen is. Het almachtige Archspire natuurlijk wel (en Hidious Divinity enzo), maar verder was het matig. Eind 2017 kwem er echter een fijne schijf uit Portugal naar ons toe, die wél de moeite bleek te zijn in het technische subgenre. Annihilation‘s tweede album. De band bestaat sinds 2004 en is in feite de band van gitarist Fábio Silva, die regelmatig van bandleden wisselt. Op deze plaat was bijvoorbeeld Diogo Santana van Analepsy de vocalist. Tegenwoordig is dat de bevallige Sofia Silva.

Goed, Annihilation dus. Een bruut klinkende en bijzonder goed uitgebalanceerde deathmetalband die dissonantie niet schuwt. Het tempo op deze plaat is niet verpulverend snel, meestal is het zelfs mid-tempo. Dat neemt niet weg (integendeel zelfs) dat je aandacht er netjes bijgehouden wordt. Dat gebeurt door vrij originele stukken technisch vernuft, die zowel pingelend als disharmonisch als dissonant zijn. Tussendoor ook wat doorsnee headbangbare doom/death op moderne wijze. Qua productie is het bijzonder realistisch en authentiek, wat eerder uitzondering dan regel is in dit subgenre. Daarmee winnen deze heren in mijn ogen ook wat punten.

Niet alle nummers zijn van hetzelfde niveau, dus denk niet dat het bovenstaande stuk Youtube 100% representatief is. Het is wel een mooi visitekaartje van een bijzonder aangename verrassing uit Portugal. Fijn.