Amia Venera Landscape – The Long Procession
Eigen Beheer, 2010
Wat is er geweldiger dan verrast te worden door een magnifieke plaat van een jonge band waar je nog nooit eerder van gehoord hebt? Wat is er geweldiger dan iets onverwachts revolutionairs te horen? Wat is er geweldiger dan een album voor de eerste keer te beluisteren dat je in je diepste diepten weet te raken en je paradigma van de muziekwereld volledig op z’n kop zet? Zo’n plotseling moment van verbazing en bewondering, dat misschien wel het mooiste is wat er kan gebeuren in je intergalactische reis door de muziekwereld, komt niet vaak voor. Maar áls het gebeurt…
Amia Venera Landscape is in staat om zo’n aardverschuiving teweeg te brengen. Na een zelfgetitelde EP in 2008 is de band in 2010 eindelijk klaar met The Long Procession. Maar wat maakt de zesenzestig minuten aan kunst van deze mannen nou zo exceptioneel? Is het de chaotische metalcore (Nicholas)? Zijn het de ontmantelende post-rock climaxen (Marasm)? Is het de beklemmende en benauwende atmosfeer (Ascending)? Nee, het is de unieke mix van dit alles en de pure emotie en gedrevenheid die van dit werk af straalt. Amia Venera Landscape weet deze facetten te blenderen tot een meesterwerk dat zich niet aan een genrelabel laat kleven. Kort door de bocht zou het omschreven kunnen worden als progressive post-metal/hardcore met een flinke scheut post-rock en ambient, maar het eerste nummer, Empire, laat zien hoe geavanceerd The Long Procession is. Na een spanningsopbouw gooit het gezelschap ons in een vulkaan van overstuurde gitaren, onnavolgbaar drumwerk en een uiterst venijnige schreeuw die zich ietwat op de achtergrond bevindt. De chaos gaat door en bouwt op, steeds meer en meer. De vulkaan lijkt uit te barsten, maar plotseling laat de band los om nog harder terug te knallen. De dramatiek en emotie bereiken al snel een hoogtepunt en scènes van ontroerende gebeurtenissen vliegen je voor de ogen. Na drie minuten neemt de band volledig gas terug voor een aantal voorzichtige en gevoelige snaaraanslagen om vervolgens een climax in te vallen. In slechts zeven minuten heeft de band de luisteraar volledig omringd en bij de strot gegrepen, met nog ruim een uur te gaan.
De daaropvolgende nummers doen in kwaliteit zeker niet onder voor dit machtsspel. A New Aurora introduceert de betoverende cleane vocalen die perfect passen bij de rustigere passages en Ascending weet de beangstigende ambiance te verhogen met acht minuten aan ambient en pianopassages. De kracht van The Long Procession is om een melancholische Underoath-achtige sfeer te creëren waarbij alle instrumenten, uitstekend beheerst, samenvloeien tot één geheel, waardoor je Jane Doe van Converge bijna zou vergeten. Een geheel dat de luisteraar meevoert in een rollercoaster van emoties door middel van zorgvuldig uitgekiende hard-zacht verhoudingen en build-ups. Een nummer als My Hands Will Burn First slokt de luisteraar naar binnen om hem in een eruptie uit te spugen. De luisteraar wordt vervolgens toegestaan om even op adem te laten komen waarna hij opnieuw genadeloos meegesleurd wordt.
Dit album kent, naast misschien haar lange speelduur en langgerekte nummers, geen enkel zwak moment of verlies van focus en houdt de luisteraar aan zijn koptelefoon gekluisterd. Een merkwaardig debuut van een band die laat weten over veel potentie te beschikken om uit te groeien tot een ware titaan binnen de muziekwereld. Voor nu is er The Long Procession, een epische soundtrack voor de ondergang van de wereld die iedereen gehoord moet hebben.
Tracklisting:
- Empire
- A New Aurora
- My Hands Will Burn First
- Ascending
- Glances (Part I)
- Glaneces (Part II)
- Marasm
- Nicholas
- Infinite Sunset Of The Sleepless Man
- The Traitors’ March
Line-up:
- Alessandro Brun – Zang
- Marco Berton – Zang, Gitaar
- Enrico Uliana – Gitaar
- Giacomo Dell’ Orco – Gitaar
- Michele Dalla Mora – Bas
- Simone Pellegrini – Drums
Links: