Melodische death metal: een genre dat nog volop leeft, maar dat wel de nodige evoluties heeft doorgemaakt. Tegenwoordig is melodeath dermate breed dat men al onder deze noemer kan vallen als de muziek maar enigszins raakvlakken heeft met dit sub-genre. Waarom haal ik dit aan, denkt u? Het Franse Akiavel brengt plaat nummer twee uit, getiteld Vae Victis. Een plaat, zo zal doen blijken, die niet geheel binnen de lijntjes kleurt.
De nog piepjonge band is al lekker op dreef. Opgericht in 2018 en in hetzelfde jaar kwam het debuut-EP uit. Vorig jaar kwam het debuutalbum, V, en nu net één jaar en twee maanden later de opvolger, welke in eigen beheer wordt uitgebracht.
Al vanaf de start, met Frozen Beauties, valt het mij op dat er gekozen is voor een moderne productie, met een licht rauw randje. Dat zou voor menig melodeath prima werken, maar eenmaal iets verder in het nummer krijgt de luisteraar een portie harde death voorgeschoteld en dan is de wat meer moderne mix een interessante keuze. Bij vlagen doet de track ook denken aan hoe Arch Enemy een track zou schrijven. Maar dan volgt na anderhalve minuut ineens een korte stilte en gaat het nummer over op een langzamer tempo en melodischer gitaarwerk. Een zeer aparte keuze. Bij de track Bind Torture Kill verwacht je natuurlijk brute death, zo smerig als het maar kan. Daar slagen ze voor zo’n dertig seconden in, aan het begin. Jammer genoeg zit hierna opnieuw een stilte om over te gaan in een langzamer, melodischer stuk. Het voelt een beetje als… tja, knip-en-plakwerk?
Dezelfde constateringen doe ik bij de tweede helft van de plaat, waar Pentagram Tattoo en Mommy I’m Capable de betere nummers zijn en The Lady Of Death de plank helaas mis slaat: opnieuw zitten er stiltes in om van een hard stukje death naar een rustiger stukje melodeath over te gaan. En dan ineens een cleane zang (dat overigens niet slecht is uitgevoerd, maar gewoon niet past op deze plaat). Maar de hoofdprijs voor het meest misplaatste stukje in een track gaat naar Comrade: serieus, een koor van kinderen op een plaat als dit?
Zijn er dan ook nog positieve dingen te vermelden over deze plaat? Jawel, hoor. Zo zijn nummers acht en negen best goed te pruimen, kunnen de instrumentalisten goed spelen en klinkt de strot van Auré rauw en vies genoeg om de stempel ‘dood en verderf’ op haar voorhoofd gedrukt te krijgen. De productie en mix van het album zijn redelijk modern. Hoewel dat misschien niet de beste keuze is voor dit type muziek, is het wel heel netjes uitgevoerd.
Dit was geen eenvoudige recensie, nee, eerder een moeilijke bevalling: een bevalling waarbij zelfs een keizersnede niet genoeg was om het kind naar buiten te halen. Er zijn namelijk een hoop aanwijzingen dat we hier met serieuze muzikanten te maken hebben die een soort verscholen kracht bezitten om geweldige muziek uit te brengen. Met Vae Victis is dat echter niet gelukt. Het voelt onsamenhangend, uit balans en het mist een eigen identiteit. Misschien is het album wat te gehaast opgenomen en uitgebracht na het eerste debuut of zijn er andere redenen. Derhalve krijgt Akiavel van mij een kleine voldoende voor de inzet en de verscholen potentie, maar ook de vraag om eens kritisch te kijken naar de opbouw van de nummers en de ‘flow’ dat het hele album heeft.
Score:
60/100
Label:
Eigen beheer, 2021
Tracklisting:
- Frozen Beauties
- Bind Torture Kill
- Zombie
- Needles From Hell
- Comrade
- Medium
- The Lady of Death
- Pentagram Tattoo
- Mommy I’m Capable
- Matrimonial Advertisements
Line-up:
- Auré – Zang
- JB – Gitaar
- Chris – Gitaar
- Jay – Basgitaar
- Butch – Drums
Links: