Aderlating – Spear of Gold and Seraphim Bone Part One
ConSouling Sounds, 2011
Mories, zo laat hij zich noemen. De artiest die ook Gnaw Their Tongues van geluid voorziet komt met Aderlating zijn driften in de kijker werken. Deze kok maakt een bouillon van lichtloosheid en nihilistische black, bewustzijnsverruimende ruis.
Met een dreigende brom die zich rottend in de kelders van creaturen uit de Steinklang Industries-clan voortbeweegt, word je gelokt in de schepping die Spear of Gold and Seraphim Bone Part One heet. Diepdravende drones en ijzergeschaaf vormen een draaikolk van schrikwekkend geluid. Een vortex die angstaanjagend bevlekt wordt door monsterachtig gebulder en kwaadaardig gekraai. Tien minuten lang zit je gevangen in een stolp vol stinkende walmen. Bij het tweede nummer lijkt het opnieuw die kant op te gaan. Hier ervaar je als het ware hoe het klinkt verbrand te worden. Knisperende stukken huid die een occult verlangen teweegbrengen, gefragmenteerd geuit door een verwarde hyperventilatie. Nooit eerder klonk het vagevuur zo nabij.
Het centrum van dit album bestaat uit het titelnummer. Black metal die een vaal, gedempt geluid laat horen. Je hartslag duikt de hoogte in, evenwichtsstoornissen treden op. Blut Aus Nord op een bad trip met oosterse taferelen op de achtergrond. Disonantie en jammerende seances (Come to Daddy) vinden elkaar in een wirwar van epileptische bioritmes. Een trance wordt opgewekt, lichamen schuddebeven, kloppende aders op het voorhoofd, een ascese richting onderwereld. Pure hypnose.
Nog niet half bekomen van dit nummer begin je aan de beklimming van Mount Sinai. A Burial On The Slopes Of Mount Sinai heet het nummer voluit, en zo klinkt en voelt het ook aan. Waar veel soundscape-artiesten niet veel meer doen dan provoceren met geluid en veel gebakken lucht verkopen slaagt Aderlating er keer op keer in een cinematografische bewerking te geven in auditieve abstractie. Theatraal, maar dan zonder bühne. Aderlating is een perverte, dronende versie van Vivaldi.
Als een lichamelijk gehandicapte kwijlbak haalde ik het einde van Engel Der Wrake, een schepsel waar Wes Craven voor op zijn knieën zou vallen. Wat er muzikaal in dit nummer gebeurt kan ik moeilijk in woorden vatten, enkel in cijfers. Daar verandert het afsluitende drillende voortbrengsel niets meer aan. Ik bedank Aderlating voor deze onwezenlijke plaat en vraag me stilaan af of er zoiets bestaat als kippenvelkramp…
Tracklisting:
- Black Emperor At The Temple’s Gate
- Descending The Naraka I
- Spear Of Gold And Seraphim Bone
- A Burial On The Slopes Of Mount Sinai
- Engel Der Wrake
- A New Plaque For Every Triumph
Line-up:
- Mories
- Eric
Links: