Abske Fides – Abske Fides
Solitude Productions, 2012
Ook in Zuid-Amerika weten bands zich in de meest uiteenlopende anti-humanistische standjes te draaien. Abske Fides kennen we niet, wellicht omdat er de voorbije acht jaar enkel maar EP’s van het gezelschap in omloop waren, maar daar komt nu verandering in met de eerste volle plaat Abske Fides.
Een mix van funeral doom met black schrijft de band voor, maar hier komt zoveel meer bij kijken. Die eerste referentie is wel de hoofdnoot van Abske Fides, en afgezonderd van het feit dat het soms wat langdradig wordt, slaagt de band erin om een krachtig, slepend en diepzinnig wezen te scheppen. Gonzende, dreunende doom, maar met psychedelische weefsels en zwarte vunzigheid in de gitaarsound. Denk gerust aan al het gangbare suïcidale dat binnen black metal nog iet of wat klinkt, met vooral het psyche van oudere Shining, maar ook met Watain-trips in de riffs. Niet op black metal geplaatst, maar wel op bonkende doom en met dat gegeven maakt The Consequence of The Other je al meteen warm. Occult geschrei, rauw geblaat (dat me minder ligt) en rottende grafrochels plaatsen er vocaal een erg donker sfeertje op, maar structureel blijft de band hier en daar wat moeilijk om bij te houden.
Dit is niet je zoveelste funeral doom- of black metal-band, Abske Fides tast duidelijk in het rond om alle duistere weefsels erg onsamenhangend te laten klinken, maar toch zonder uit de maat de vallen. Het einde van de opener werpt al een schijnwerper op dat gegeven, maar die input houdt de band ook vast. Won’t You Come start beduidend slepender en met emotionele, cleane zang die het allemaal erg mysterieus maakt. Terwijl de doomstroom aanhoudt voel je vervolgens de atmosferische black metal-laag het geheel mee vormen, maar breken met dit alles durft de band evenzeer. Halverwege duikt koude akoestiek op die wat doen denken richting Shining en Hypothermia, maar op zich worden deze passages ook weer doorbroken met de beukende doomstructuren, al blijft de melodie in de gitaarlijnen een eigen weg banen. The Coldness of Progress doet het vervolgens met cleane zanglijnen en warmere, akoestische gitaarlijnen en vormt zo het rustpunt tussendoor, tot ook halverwege deze track alles in een wazig complex van black en doom verzinkt, maar met een onmeetbare diepgang die misschien net niet lang genoeg is uitgewerkt.
Met Aesthetic Hallucination of Reality bewandelt de band opnieuw de atmosferische mid-tempo black metal-paden, maar ook hier weer via een knappe interactie met gesproken samples, akoestiek en beukende funeral doom. Hoe langer je naar dit Mexicaanse spektakel luistert, hoe meer je ook in deze dromerige kolk gezogen wordt. Soms lijkt de motor wat te haperen, maar nooit al te lang. Na verloop van tijd luister je eigenlijk gewoon naar dit materiaal vol nieuwsgierigheid met wat deze heren je nog gaan voortschotelen, want deze mix aan genres smaakt gewoon naar meer en legt zoveel mogelijkheden bloot. Met 4.48 worden die experimenten nog éénmaal verlengd om af te sluiten met wat lijkt op een erg lange akoestische outro met wat post-rocktinten en samples erin.
Het mag duidelijk zijn dat je deze totaal onbekende Brazilianen eens een draaibeurt moet geven. Dit gaat van funeral doom tot wazige black en zelfs tot enigmatische post-rockgehelen. Een lading die heel wat stijlen en invloeden dekt, maar het is vooral voor die luisteraars die tussen bonkende doom en psychedelische black door hun persoonlijke trip kunnen vinden en niet afschrikken van momenten waarop dat allemaal losgelaten wordt. De ontdekking van de maand voor mezelf!
Tracklisting:
- The Consequence of The Other
- Won’t You Come
- The Coldness of Progress
- Aesthetic Hallucination of Reality
- 4.48
- Embroided In Reflections
Line-up:
- K. – Drums, Bass, Vocals
- Nihil – Guitars
- Necrophelinthron – Guitars, Keyboards, Violin, Vocals
Links: