A Life Once Lost – Ecstatic Trance
Season of Mist, 2012
Het Amerikaanse A Life Once Lost genoot de meeste populariteit voor 2007, toen de band zijn voorlaatste album Iron Gag uitbracht en daarna behalve een paar tours en één los nummer weinig meer van zich liet horen. De albums daarvoor werden verschillend ontvangen. A Great Artist (2003) en Hunter (2005) worden nog steeds beschouwd als het hoogtepunt van de band, en de groove- en mathmetal-hybride die daarop werd geperfectioneerd bleek bijzonder vruchtzaam. Het kan als de basis worden gezien van het momenteel populaire djent-genre. Iron Gag vergat de Meshuggah-invloeden en werd tevens minder goed ontvangen.
Anno 2012 is A Life Once Lost een andere band. Niet alleen omdat twee van de oorspronkelijke leden uit de band stapten, maar ook omdat de benadering van de band veranderd is. Titel en artwork van de nieuwe plaat doen dit al vermoeden, en dit kan ook gehoord worden: hoewel de band qua stijl terugkeert naar zijn pre-2007-periode, gaat men er fris en energiek tegenaan. Dit was ook nodig, omdat de kenmerken van A Life Once Lost door tal van nieuwe bands overgenomen zijn en inmiddels zo ongeveer tot een genrestandaard verworden zijn.
Maar de band brengt het er dus verrassend goed vanaf. Waar Ecstatic Trance vooral in uitblinkt zijn de heerlijke hakkende ritmes zoals die waarmee opener Something Awful mee aanvangt, en de eindeloos dreunende grooves met repetitieve gitaarpartijen zoals in Miracle Worker. Het drumwerk is gedurende de hele plaat venijnig, en de gitaren leven echt: de band brengt massa’s variatie en creativiteit aan in partijen die de gemiddelde groovemetalband “gewoon” had ingespeeld. Zo wordt eigenlijk ieder nummer prettig om naar te luisteren, en de felle, agressieve zang van Robert Meadow is de suiker op de taart.
Het album klinkt enerzijds gewoon “lekker”, en is anderzijds muzikaal heel interessant om naar te luisteren. De tegendraadse ritmes nemen met recht een sleutelpositie in, want A Life Once Lost weet er echt iets eigens mee te doen. De hoekige riffs en bijbehorende drumpatterns zijn technisch geavanceerd, maar niet extreem ingewikkeld, wat des te beter uitwerkt voor de songs, die hierdoor net dat beetje extra pit meekrijgen en hun voorspelbaarheid verliezen. Een mooi voorbeeld van waarom veel djentbandjes alsmede overmatig technische metalbands zo oninteressant zijn.
Net als A Great Artist en Hunter klokt Ecstatic Trance net over een half uur, en dat blijkt wederom de perfecte lengte voor de band. De plaat is lang genoeg om tentoon te stellen waar A Life Once Lost anno 2012 voor staat, en is te kort om de luisteraar te vervelen. Het album is qua songwriting maar ook technisch dik in orde, en toont vooral een band die er met frisse moed tegenaan gaat, en daarmee een aanzienlijke inhaalslag maakt in het genre waar men zelf een deel van de fundering voor heeft gelegd.
Tracklisting:
- Something Awful
- Gnawing List
- Madness Is Good
- Miracle Worker
- Empty Form
- I Am
- The Blues
- People Stare
- I See, I Hear
- I Sit Ill
Line-up:
- Robert Meadow – Vocals
- Douglas Sabolick – Guitar
- Jordan Crouse – Drums
- Mike Sabolick – Bass
Links: