Interview – Limbonic Art (3)
Je doet zo’n beetje alles zelf nu. De muziek (uiteraard), het
artwork, de opnames,… Nooit gedacht aan een concept-album?
Nee… niet echt… Wanneer ik het woord conceptalbum hoor, en
dat geldt ook voor Daemon, dan denk ik meteen aan ridders, draken en zwaarden en
die hele shit. We zijn ook niet het soort band dat staat te springen om eens een
verhaaltje te vertellen. Het is niet meteen ‘ons ding’. Ik ga bij een
conceptalbum meteen denken aan een band als pakweg Rhapsody, al weet ik
eigenlijk niet eens of die met een verhaallijn werken. Dat is een beetje het
gevoel dat ik krijg bij het begrip conceptalbum.
Iets wat nieuw was op de nieuwe Cd is het gebruik van een
soort interludes. Ik bedoel die ‘spoken words’ die een behoorlijk zieke sfeer
creëren. Is dat een experiment of gaan jullie dat in de toekomst meer doen?
Ik zou het niet meteen een experiment noemen. Het was in
feite Daemon die op het idee kwam. Hij had wat extra teksten en wilde daar iets
mee doen. Ik denk dat hij er in geslaagd is een erg zieke atmosfeer te creëren
met die interludes. Hij had een vrij duidelijk beeld van wat hij met die teksten
wilde doen en ik vond het wel cool om te doen. Het is uiteindelijk echt duister
en spookachtig geworden.
Als Daemon dat in de toekomst nog wil doen, dan heb ik daar
uiteraard geen probleem mee.
OK, momenteel zijn jullie nog steeds een tweemansband. Vind
je zelf dat dat goed werkt ‘on stage’? Ik bedoel maar, hoe zijn de reacties van
het publiek overal op een band zonder drummer of bassist?
In het begin was het voor ons moeilijker, ja. Het is ook vrij
ontypisch voor een metal band om met sequensers en frontcomputers te werken.
Natuurlijk hebben we nog af en toe te maken met mensen uit het publiek die ons
allerlei dingen toeroepen in de stijl van ‘Playback!’ of zoiets. Sommigen zien
onze muziek dan ook als ‘niet echt’ omdat er live geen drummer is.
Toen we beslisten om live te gaan spelen hebben we wel even
gedacht aan het inhuren van sessie-muzikanten. Maar al vlug deelden we de
mening:”we doen het met twee of we doen het niet!”
OK, als er maar twee man staat op zo’n ‘big fucking stage’
dan ziet dat er wat minder cool uit dan een band met vier leden. Maar, we zijn
nu eenmaal met twee en we doen onze shows gewoon verder met twee. Dat zal het
publiek moeten leren aanvaarden.
Alle vijf de albums zijn nu gereleased door Nocturnal Art
Productions. Zijn jullie tevreden over het werk dat ze verrichten inzake
promotie en toursupport?
Jazeker! We zijn zeer tevreden nu en dat zijn we al altijd
geweest. Ze hebben zich altijd 100% ingezet voor de band. Nu, veel valt er
daarover niet te vertellen, denk ik. Zij doen hun job goed en wij de onze…
althans dat hoop ik, haha.
Hoe succesvol is de band eigenlijk. Ik las in een interview (SpinCity)
dat er van jullie eerste twee platen elk zo’n 40.000 stuks verkocht waren. Hoe
deed het laatste album het?
Nou, die cijfers kloppen niet. Van ieder album hebben we
ongeveer evenveel stuks verkocht en dat moeten er ongeveer 20.000 per album
zijn. Die cijfers zijn uiteraard niet precies, correcte cijfers zijn niet
voorhanden. Ik denk trouwens dat we met die 20.000 stuks ons maximum hebben
bereikt. We hebben de mensen die onze drumcomputers weten te waarderen wel
allemaal bereikt en natuurlijk ook degenen die de agressie van onze muziek
verdragen.
Heb je dan het gevoel dat alle doelen van Limbonic Art
bereikt zijn?
Op vlak van verkoop wel, ja. Ik denk niet dat er van ‘The
Ultimate Death Worship’ meer dan 20.000 stuks zullen verkocht worden… Ik hoop
het… Maar ik denk eerlijk gezegd van niet. Nu, uiteindelijk hebben we al meer
platen verkocht dan ik ooit had durven dromen. Je kunt natuurlijk ook tonnen en
tonnen geld verkwisten aan promotie en die hele shit, maar we zijn nu eenmaal
geen band die ernaar streven dat we met onze kop in ieder ‘fucking’ magazine
zouden staan. Zolang we platen kunnen maken, zonder dat we er al te veel geld
mee verliezen is het voor mij OK.
En muzikaal gezien? Zijn er nog grote doelen die je wil
bereiken?
Nee, niet echt. Althans wat grote doelen betreft. Het grote
doel was ooit een album uitbrengen en dat hebben we lang geleden al bereikt. Ik
streef eerder persoonlijke doelen na… Sommige daarvan heb ik inmiddels bereikt,
andere niet… Wat die doelen zijn ga ik uiteraard niet aan je neus hangen, haha.
Dat dacht ik al.
Ooit was de scene bij jullie in Noorwegen vrij groot en
succesvol. Nu lijkt het erop dat iedere al wat oudere band (behalve Darkthrone
dan) gestopt is of gewoon een andere stijl uitgaat. Hoe staat de scene er in
feite voor? Zijn er veel nieuwe bands enzo?
Nieuwe bands schieten overal en altijd uit de grond als
paddestoelen. In die zin staat de scene er goed voor, ja. Verder besteed ik nog
maar weinig aandacht aan die hele scene. Ik voel er niet zoveel voor om echt lid
te zijn van die scene. We zijn meer een groep vrienden geworden die mekaar af en
toe helpen. We zijn tegenwoordig meer dan alleen maar collega’s weet je. Maar ik
heb het nooit belangrijk gevonden om in die scene te zitten. Het gaat er vooral
om dat je kunt blijven doen wat je zelf wilt zonder al te veel rekening te
moeten houden met anderen.
Als een band perse wil veranderen van stijl, gewoon iets
anders wil gaan doen of voor mijn part steeds hetzelfde trucje wil herhalen, dan
is dat vooral hun probleem.
Veel mensen stellen mij vragen over de Emperor-split.
Persoonlijk vind ik dat dat een erg goeie beslissing. Als individuen hadden ze
niet meer dezelfde smaak van muziek en niet meer dezelfde visie op muziek maken.
Ze zijn nog steeds de beste vrienden, dat wel, en ze wilden zeker niet gewoon
doorgaan omdat ze populair waren. Dat is het zowat, denk ik.
Nou, voor mij ook. Mijn vragen zijn op. Heb je nog een
boodschap voor de fans?
(grinnikt) “Buy the album… two pieces each!”
Doen we! Alleszins bedankt!