Dies Irae – Secret Veils of Passion
Chaos Records, 2012
Niet elke Mexicaan draagt een naar tequila ruikende poncho, vettige snor, strooien sombrero en onderhoudt bizarre relaties met ezels. Een van de dertien bands die Dies Irae heten vierde vorig jaar zijn comeback na een hiaat van tien jaar en een totale levensloop van 20 lentes. Wat ooit begon als een donkere gothic-/doomband evolueerde naar iets vrolijkere melodieuze dark metal. Daarna verpoosde frontman Juan Dahern even bij The Ill Over Death, maar sinds 2009 schreef hij dit derde album voor de band die hij in 1991 oprichtte bij elkaar.
Laten we er maar meteen het mes inzetten: de cleane en meerstemmige zang klinkt door het spitse accent niet alleen afschuwelijk nasaal, deze heren kunnen kortweg geen noot juist zingen. De fragiele kopzang als tweede stem had een zeer leuk en intiem effect kunnen meegeven aan de vele tranendruppelende pingels, moest het niet slechter klinken als een elftal voetbalspelers dat voor de wedstrijd het volkslied staat mee te janken, terwijl ze ergens verderop een kat levend aan het uitbenen zijn. Dat maakt van de gruwelijk valse ballad Fight een niet te harden nummer. Omdat de gitaren zich regelmatig beperken tot wat kwebbelende pingels tussen akoestisch en elektrisch is er geen ontwijken aan. Je zou nog liever een hele dag in een crèche naar een leger schreiende baby’s gaan luisteren, dan die kakelende kopstemmetjes te moeten trotseren.
De songs laken houvast. Als een paniekerige dame net voor een feestje veranderen ze voortdurend van outfit. “Moet ik nu m’n rooie melodieuze thrashjurk met zilveren versierinkjes of toch m’n depressief zwarte avondkleed met diepe melodiedécolté aantrekken?”. Vooral de drum lijkt er zich bij vlagen niks meer van aan te trekken. De melodieuze doomroots komen duidelijk naar voren in de zagerige solo’s, voorspelbare slaggitaren en harmonieuze akkoorden, maar krijgen abrupt gezelschap van vreemde jazzy bassen, snelle pingeltjes en hypnotiserende tokkels. Helemaal onnozel wordt het wanneer drum en/of basgitaar datgene dat ze net mét gitaar speelden nog even aanlengen. Enkele technische snufjes op het einde van Hate tonen dat ze instrumentaal zeker mogen jammen met het recentere Anathema. Maar van songwriting hebben ze geen taco gegeten en als die twee papegaaien beginnen kraaien kan je helemaal geen geheim maken van een passie om ze met een dikke sluier om de nek van de trap te werpen.
Tracklisting
- Want
- To
- Tree
- For
- Fight
- Sex
- E7en
- Hate
- Night
- Then?
Line-up:
- Juan Dahern – Vocalen, gitaar, programmering
- Fernz – Gitaar
- Daniel HG – Vocalen, programmering
Links: