Disiplin – Radikale Randgruppe
Aeternitas Tenebrarum Musicae Fundamentum, 2011
Het zag er ooit zo mooi uit. De eerste platen van Disiplin klonken gemeen en star, Noorse black met oogkleppen. Wat er sindsdien is gebeurd weet ik niet maar dit album is werkelijk rampzalige crap geworden. Arty noise toestanden met industriële beats en wat geschreeuw. Wat is dit?? Een computer die alles incorporeert wat hij hoort en er het ergst mogelijke geruis van maakt? Dit gaat echt nergens over.
Soms is er twijfel bij een experimenteel abum, zoals bij Dødheimsgard‘s gewaagde (en geslaagde) 666 International. Soms ook niet, zoals bij V.E.G.A.‘s laatste affreuze debacle. En soms gaat het nog verder, soms is de poging niet alleen mislukt, soms is het de naam “poging” zelfs onwaardig. Wat Disiplin voor steriele troep bij elkaar ruist is belachelijk. Een vorm van industrial black met pilletjesslikkende frenchcore kaalkopmelodietjes (Triarii) en iets wat moet doorgaan voor neofolk/power electronics maar zo arbitrair klinkt als een stervende Fiat Punto. Nee echt, dit is zo geforceerd dat het zelfs niet meer grappig is. Zelfs wanneer je even in de hiphoppende groove terecht komt (White Earth), voelt het al snel doodlopend aan. Hier hoef je echt geen tijd aan te verspillen.
Tracklisting:
-
Nuclear Catharsis
- Me Ne Frego
- Triarii
- White Earth
- Oath of Blood
- Radikale Randgruppe
- Soldier of the Black Sun
- The Golden Age
- Exile
- The Empire
Line-up:
-
Weltenfeind
Links: