An Abstract Illusion – The Sleeping City

Geschreven door op 25-10-2025 om 17:24.

Een illusie kan gezien worden als een misleidende of onjuiste weergave van de werkelijkheid, al dan niet leidend tot een verwonderende of vermakelijke uitkomst (denk bijvoorbeeld aan Hans Klok). In de kunstzinnige wereld kan het abstracte dan weer omschreven worden als een beschrijving of weergave van niet tastbare concepten of niet realistische objecten. Combineer vervolgens de woorden abstract en illusie en je snapt meteen dat het haast onmogelijk is om daar een fatsoenlijke definitie van te geven, aangezien die combinatie zich niet laat kaderen door regels en grenzen. Dat brengt ons met een veel te lange inleiding op het leidend voorwerp van vandaag. Namelijk de derde langspeler van het uit Zweden afkomstige An Abstract Illusion. Of de stad (en het land daar ver buiten) nog slaapt na het horen van deze nieuwe fonkeling, zullen we straks beoordelen. Hier volgt een bespreking van The Sleeping City.

Die introductie was even nodig om te duiden dat An Abstract Illusion niet een band is die simpelweg in een metalen hokje te duwen valt. Dit viertal mag met gemak in het spectrum van progressieve metal geplaatst worden, maar daarmee zijn we er nog lang niet. De band maakt namelijk in basis geen prototype progressieve metal met veel technische hoogstandjes of ingewikkelde ritmes. Het vooruitstrevende aspect van deze Zweden kan juist eerder gevonden worden in de uitgesponnen composities, die zich op organische wijze lijken te ontwikkelen tot eigen kleine universums. Hiervoor wordt als onderlaag gebruikt gemaakt van (melodische) death en black metal. Elementen hiervan kunnen ook gevonden worden in bands als Countless Skies, Iotunn en Labyrinthum Stellarum. Dit geheel wordt echter op zeer atmosferische en haast cinematografische wijze ingekleurd, waardoor er wordt gezorgd voor een zeer immersieve ervaring. Daar wordt niet alleen voor gezorgd, dat wordt ook geëist van de ontvangende partij. Iets dat wordt ondersteund door de flinke luisterduur van de individuele nummers en het album als geheel. Een vluchtige luisterbeurt kan als snel het gevoel geven van een aaneenschakeling van losse ideeën. Subtiele veranderingen, de kleine details in de composities en de emotionele onderdompeling vragen echter om alle aandacht van de luisteraar om de pracht van de muziek tot je te kunnen nemen. Dit mag dan ook met recht een koptelefoonband genoemd worden. Ben je nu dus nog niet aan het luisteren? Prepareer jezelf en je omgeving, laat de hond nog even uit, zorg dat je koptelefoon nog minimaal een uur aan batterij te verslinden heeft en dat je gedachten volledig leeg zijn. Klaar? Dan kan de reis beginnen.

Die reis start met de langgerekte cinematografische introductie op Blackmurmur. Als we heel eerlijk zijn, dan zijn de synthesizers op dit nummer eigenlijk de grote uitblinker. De zwartgeblakerde randen zijn zeker aanwezig, maar het draait hier toch vooral om de groots aangezette atmosfeer en warme ondertonen. Na zes en halve minuut lijkt het nummer haast voorbij, maar het gaat vervolgens over in een experimentele synthwavepassage. Onderhuids broeit het, maar de hoopgevende keyboards blijven immer aanwezig. Telkens als het nummer écht tot uitbarsting lijkt te willen komen, wordt dit toch weer binnen de perken gehouden en daarmee kabbelt het toch enigszins voort. Richting het einde komt wel de haast wanhopige emotie naar voren en trekt het nummer in melancholische eindsprint naar het slot. Het opvolgende No Dreams Beyond Empty Horizons start met drijvende drums en zwervende gitaarmelodieën. De heldere vocalen breken de ban en laten het nummer echter volledig openbloeien. De striemende riffs en razende passages zorgen voor houvast en maken dit, samen met de relatieve eenvoud van de liedstructuur, tot een vrij toegankelijk nummer. Waar de vorige nummers een zekere ondertoon van hoop en optimisme met zich meedroegen, wordt op Like A Geyser Ever Erupting uit een heel ander vaatje getapt. We krijgen een zeer duistere inleiding met brute progressieve death metal. De geiser start meteen met uitbarsten en houdt niet meer op. Of toch… heldere vocalen breken door en een rustige passage zorgt voor een rustpunt. Net als je denkt grip te krijgen op het nummer, gebeuren er weer zoveel andere zaken. De beukende riffs bieden vettige houvast, maar glijden toch weer weg in technische hoogstandjes en onverwachte wendingen in rustigere, maar ook progressievere wateren. Wat een waanzinnig vakmanschap wordt hier tentoongesteld. Machtig!

Frost Flower is vervolgens een vreemde eend in de bijt, met synthesizers die haast een nummer van The Nightflight Orchestra zouden kunnen inleiden. Het rustige eerste deel van de song geeft heel veel atmosfeer en ruimte voor de geweldig meeslepende heldere gastvocalen van Lukas Backeström. Langzaam groeit het nummer in atmosferische zwaarte. Hoewel het nooit heel experimenteel wordt, is de progressieve inslag nergens ver weg. Zoals op andere plekken lijkt het nummer na een minuut of vijf wel op zijn einde te belopen, maar volgt er toch nog een zeer uitgebreide toegift, die in dit geval helemaal open bloeit met pakkend soleerwerk en melodische pracht en praal. De grommende screams hierbij zijn niks anders dan emotionele ondersteuning van de muzikale zielenheling. De eerste gitaaraanslagen op Emmett verraden vervolgens dat we met iets bijzonders te maken hebben. Wederom een lange opbouw (met bijna elf en een halve minuut niet voor niets het langste nummer van het album), die overgaat in een striemende blackened passage. Wat we vervolgens krijgen is progressieve metal vanuit alle verschijningsvormen (death, black, noem het hoe je wilt) in optima forma. Meeslepend gitaarwerk, atmosfeer grootser dan het universum en ongefilterde emotie.

Na dit zware muzikale werkstuk is het tijd voor een kort sferisch intermezzo met de naam van Silverfields. Hoewel de dreiging dichtbij voelt, zijn het de hoopgevende synthesizers die de boventoon voeren en de opmaat geven voor het afsluitende The Sleeping City. Een nummer waar ik maar niet helemaal in lijk te kunnen komen. Zelfs na meerdere luisterbeurten wil dit helaas niet beklijven. En dat is in brede zin ook een conclusie die vastgemaakt kan worden aan het album als geheel. Met momenten komt de genialiteit van An Abstract Illusion sterk naar voren (met name Like A Geyser Ever Erupting en Emmett), maar helaas zijn de passages waarbij het allemaal een pak minder memorabel is in overtal. Dit nieuwe werkstuk vereist nu eenmaal werk van de toehoorder, maar dat werk lijkt niet overal helemaal te lonen. Dit The Sleeping City is een album geworden dat ik leuker wil vinden dan dat ik het eindresultaat daadwerkelijk vind. En dat is dan toch helaas een realistische desillusie.

Score:

79/100

Label:

Willowtip Records, 2025

Tracklisting:

  1. Blackmurmur
  2. No Dreams Beyond Empty Horizons
  3. Like A Geyser Ever Erupting
  4. Frost Flower
  5. Emmett
  6. Silverfields
  7. The Sleeping City

Line-up:

  • Christian Berglönn – Zang
  • Robert Stenvall – Keyboard
  • Karl Westerlund – Gitaar, basgitaar
  • Isak Nilsson – Drums

Links: