Onder de noemer ‘Witness the Birth’, gaf de nieuwe band High Parasite begin oktober drie concerten in Nederland. De eerste van die shows, in De Helling in Utrecht, was pas de tweede in de geschiedenis van de band die nog maar een krap jaar bestaat en eind september debuutplaat Forever we Burn uitbracht. Er zijn bands die harder moeten knokken voor hun bestaan totdat duidelijk is wie de frontman is van deze groep: ene Aaron Stainthorpe, zanger van het legendarische My Dying Bride. Remco Faasen was present in Utrecht en noteerde wat hij zag. Seth Abrikoos trok een dag later naar Eindhoven en legde daar in de Effenaar alles vast op camera.
My Dying Bride is niet uit elkaar maar staat op pauze om het voortbestaan van de band te redden en dus heeft Stainthorpe zijn handen vrij om voor het eerst sinds 1990 eens wat anders te doen. De grote man bij High Parasite is evenwel de gemaskerde gitarist/bassist/vocalist Tombs, die een (bescheiden) verleden heeft in Godthrymn. Met High Parasite maken ze, zoals ze het zelf noemen, death pop. En het is inderdaad toegankelijke en pakkende muziek maar dan wel weer voorzien van grunts. In Utrecht is vooraf wat onduidelijkheid over het aanvangstijdstip en het voorprogramma. Dat blijkt ter plekke uiteindelijk 21:00 uur en niet 20:30 uur te zijn en ‘geen’ in plaats van ‘wordt later bekendgemaakt’.
Alle muzikanten komen op in het zwart gekleed het podium op. Tombs en zijn gitaarspelende collega’s hebben een spierwit instrument in handen. Aaron Stainthorpe is juist weer volledig in het wit gestoken… Hier zit een gedachte achter! Met één album op zak is het niet lastig raden welke nummers vandaag gespeeld gaan worden. Beginnen doen we met Widowmaker, gevolgd door Let it Fail. De conclusie dat High Parasite op het podium een stuk zwaarder klinkt dan op plaat, is al snel getrokken. Het pop-deel van het bandgeluid kunnen we wel doorstrepen, al blijft het geheel een lichtvoetig karakter hebben.
Stainthorpe is natuurlijk de blikvanger van deze band met zijn cleane vocalen en grunts, Tombs staat paraat voor de uitstekende vocale ondersteuning. Na het derde nummer, het prima Parasite, concludeert Stainthorpe dat het best raar is om met een band vanuit het niets te komen en nu al een headlinershow te geven zonder voorprogramma en met maar één album op zak. Maar we krijgen ook twee bonustracks, verzekert hij ons snel. Na Drag Me Under, ook al zo’n fijn nummer, bekent Stainthorpe dat hij even moet wennen aan de snelheid van het werk ten opzichte van dat van ‘die andere band’: “Die hebben nummers van twintig minuten, dan kan ik ondertussen een boek lezen,” lacht Stainthorpe die Tombs als schuldige aanwijst want ‘hij heeft alles geschreven’.
Drag Me Under en Cold zijn de nummers die niet op de plaat staan en die laatste is een lekkere, met een mooie afwisseling tussen dromerige en lange stukken met de grunt van de zanger eroverheen. Het was al opgevallen dat Stainthorpe zo nu en dan in een boek voor hem spiekt en daar doet hij niet moeilijk over: “Ik vind het lastig om geen-My Dying Bride-teksten te onthouden.” Geen enkel probleem als daarna een fijn nummer als Grave Intentions wordt ingezet.
Dit High Parasite is zeker niet de beste band die ooit de Noordzee is overgestoken, maar die luchtige muziek in combinatie met de grunts waardoor het geheel een zwaardere lading krijgt, is wel lekker. Een voorbeeld? Luister eens naar Concentric Nightmares. Nee, het gaat niet zo diep als My Dying Bride en het is zeker niet zo intens, maar er is ook nog wat anders dan treurwilgenmuziek en High Parasite weet het allemaal smakelijk te verpakken.
Wasn’t Human en Forever We Burn sluiten de reguliere set af, daarna is het nog lekker springen bij We Break We Die: het meest toegankelijke nummer van vanavond. Hate Spring Eternal sluit deze kennismaking af, waarna Stainthorpe belooft nog even een biertje te komen drinken. En dat net als zijn bandmaten waarmaakt. Sympathiek!
Datum en locatie
2 oktober 2024, De Helling, Utrecht + Effenaar, Eindhoven
Foto's:
Seth Abrikoos (Linktree)
Links: