Ontketend Symphony X zet 013 in vuur en vlam

De laatste clubtour waarbij Symphony X de lage landen aandeed is alweer acht jaar geleden, toen de band ter ere van het laatste album Underworld door Europa trok. Sindsdien deed de band nog sporadisch optredens in Europa waarbij vooral festivals werden aangedaan. Deze maand is er dan eindelijk opnieuw een clubtour door ons continent, met als speciale gast het uit Los Angeles afkomstige Edge Of Paradise. Marco (tekst) en Lonneke (fotografie) zijn namens Zware Metalen aanwezig in 013 om verslag te doen.

Als Edge Of Paradise het podium opkomt is de zaal al redelijk gevuld. Daarbij moet wel opgemerkt te worden dat de achterste helft van de grote zaal in 013 is afgesloten middels doeken. Vanaf het eerste nummer zet zangeres Margarita Monet zich vol overgave in om het publiek voor zich te winnen, maar ondanks haar inzet is de reactie uit de zaal vooralsnog nogal lauw. Niet vreemd aangezien het zaalgeluid nog niet heer goed staat afgesteld, de instrumenten daardoor moeilijk zijn te onderscheiden en de muziek wat krachteloos overkomt. Vooral de drums en de zang komen goed door. Tegen het einde van het optreden, als het nummer Rogue van hun aankomende album wordt gespeeld, lijkt het geluid wat beter te worden en het publiek enthousiaster. Afgesloten wordt met het titelnummer van het album The Unknown uit 2021, waarna de band onder een bescheiden applaus afscheid neemt van het publiek.

Het publiek is beduidend beter bij de les als Symphony X met Iconoclast begint. Vanaf het eerste moment klapt de band er vol op en staat het geluid beduidend beter afgesteld. De complexe progressieve metal wordt schijnbaar achteloos uit de instrumenten getoverd en het is ronduit indrukwekkend hoe gitarist Michel Romeo en consorten de weergaloze solosectie uit dit nummer neerzetten.

Nevermore, het openingsnummer van het laatste album, wordt al met eenzelfde speels gemak en vol overtuiging neergezet. Het is een genot om te horen hoe Russell Allen zijn melodieuze zanglijnen over de complexe ritmes in het refrein weet neer te zetten. Alsof het publiek na deze dubbelklapper nog niet is opgewarmd is, doet de band er nog een schepje bovenop met ene machtige vertolking van Inferno (Unleash The Fire).

Na drie snelle neoklassieke nummers gaat het tempo tijdens het groovy Serpent’s Kiss wat naar beneden, waarna Russel Allen even de tijd neemt om het publiek toe te spreken en een toast uit te brengen. ‘Zonder jullie zouden we hier niet zijn’, aldus Allen, waarna de band het prachtige Without You inzet. Aan het einde van To Hell And Back laat Allen nog maar eens zijn klasse horen als hij het nummer a capella afsluit.

Daarna gaan we terug in de tijd met Evolution. Deze progressieve powermetalstamper doet het erg goed bij het publiek. Helaas wordt daarna de vaart wat uit de show gehaald bij Run With The Devil, waar de twee helften van de zaal het tegen elkaar op mogen nemen in een wedstrijdje luidkeels meebrullen. Aan mij is deze publieksparticipatie niet besteedt, maar kennelijk ben ik in de minderheid. Set The World On Fire sluit het eerste deel van de set, waarna de band zich even backstage terugtrekt.

Natuurlijk komt de band nog even terug voor een toegift. Toetsenist Michael Pinnella gunt zijn mede-bandleden nog even wat extra rust door Paradise Lost in te leiden, waarna een meeslepende uitvoering van het titelnummer van hun zevende album wordt gegeven. Voor de laatste twee nummers gaat de band terug naar het machtige album The Divine Wings Of Tragedy, waarvan de krakers Out Of Ashes en Of Sins And Shadows worden gespeeld. Symphony X laat vanavond horen nog altijd tot de eredivisie van de progressieve metal te horen. Hopelijk zien we de band snel terug om de opvolger van Underworld te promoten.