Death Valley Club – Flowers
Eigen beheer, 2009
Post-hardcore mijn onderkant. Als elke loslopende emoband zichzelf die term aanmeet komen we nergens. Nee, bandjes als Death Valley Club hebben we nodig. Al was het alleen maar om aan te geven wat je krijgt als je hardcore (te) lang laat doorevolueren.
Dit is namelijk post- als in ‘hardcore is achterhaald, we maken er iets nieuws van’, compleet met brakke productie en opmerkelijke afkomst: Toulouse, Frankrijk. Kan me uit die regio niet zoveel -coregerelateerde muziek heugen. In ieder geval begint men met een volwaardig akoestisch nummer dat Jeff Buckley geschreven had kunnen hebben. Vervolgens worden minimalistische Ceremony-akkoorden ingezet, waarna de hoofdmoot van de plaat aanvangt. Een behoorlijk ontoegankelijke vorm van rock als basis. Dromerige My Bloody Valentine-zanglijnen gaan samen met Kickback-screams, Bad Brains-riffs en These Arms Are Snakes-drums. Al met al een bonte boel, benadrukt door de lengtes van de nummers, variërend van amper één tot zeven minuten. Veel kan ik er persoonlijk niet mee. Het drumwerk klinkt ongeveer als een jaren zestig-productie, intensiteit geeft vrijwel de hele plaat lang de ruimte aan abstracte en oncomfortabele gevoelens, en het tempo ligt veelal laag. Volgens mij heb ik nu wel duidelijk gemaakt dat de doelgroep die Death Valley Club met deze schijf lijkt te willen bereiken wel héél klein is.
Tracklisting:
- One Million Degrees
- Sun as a Gift, Storm as a Punishment
- I am the One to be struck Down
- Sands in the Hollow of our Hands
- Alone
- Buk on Phone
- Spit your Venom and swallow your Disdain Back
- Choose
- The Water’s Noise on the Window
- The Walk
Line-up:
- Guillaume – Mama guitar
- Adrien – Papa guitar
- Mathias – Drums
- Thomas – Vocals
Links: