Martikor – Acedia

Geschreven door op 24-06-2024 om 10:00.

Het Amerikaanse Martikor laat het tweede album Acedia op de wereld los. Het debuut Soliloquy werd niet van een recensie voorzien op Zware Metalen. Lenn is de hoofdaanstichter van deze progressieve deathmetalband, die verder nog wat sludge, post-black en een pak aan experimentele texturen als ingrediënten binnen de muzikale receptuur bevat. Dit is duidelijk een band die het zichzelf niet gemakkelijk heeft gemaakt, want de vocalen liggen af en toe net een klein stukje achter de instrumenten verscholen. Meestal dringen de schreeuwen wel ferm door en horen we ook allerlei andere gezangen, van klassiek tot bezwerend. Ik heb het er als luisteraar en redacteur best wel even ‘moeilijk’ mee gehad, maar na een aantal luisterbeurten begon de plaat langzaam tot mij door te dringen. In dit geval staat progressief dan ook voor complex, complex en nog eens complex. Wanneer een band op een dergelijke manier nummers in elkaar steekt dan is het eindresultaat ontzettend bagger, of ronduit geniaal. Speltechnisch is Acedia dan ook bepaald geen misselijk of lichtzinnig werk. Zoals verwacht zware kost, die het grotendeels moet hebben van een stuk sfeerzetting.

&
 
Die betreffende sfeer komt dan tijdens opener Soothing Rattle behoorlijk binnen. Beklemmend doch melodisch en met een eigenaardige break schopt, kluunt en bikkelt de band zich met heel wat vreemde elektronische accenten door deze kolos van een kleine tien minuten. Het is geen absolute snelheidstrein die over u heen dendert, eerder een licht ontspoorde pletwals met wat sacraal, zelfs klassiek momentum. Toch gaat het dak er heel even vanaf, wanneer de drummer zich niet meer in kan houden en het gezelschap op stang jaagt met bijzondere patronen, geluiden en krachtpatserij. De uitzinnige vocalist zorgt voor de continu waarneembare ordeverstoring. Het zijn een zevental overwegend lange nummers, niet zelden korter dan zeven minuten, waarvan Elegy in de beginfase van de zes minuten durende escapade een relatief rustige opstart kent. We horen een donker palet aan klanken en gevarieerde vocalen, van wanhopig tot hysterisch de ruimte vullen. De stevige sludgeriffs komen ook weer boven drijven en staan tezamen met het sonisch drumgeweld op de voorgrond. Een doekje voor het bloeden is hier niet afdoende om de gapende wonde te bedekken die de tergende zielenroerselen naar buiten stuwen. De nooduitgang is onvindbaar, met andere woorden: er is geen ontsnappen meer aan.

Het derde nummer Coiled laat een gastbijdrage van de steeds bekendere man op de cello, Kakophonix horen. De eerste minuten vormen een mengeling tussen akoestisch gitaarspel, celloklanken en bevreemde vocalen. Later horen we trommels, een ritmische cadans en elektronische effecten tot het moment waarop het geweld zo even na de vier-en-een-halve minuut zonder vooraankondiging losbarst. Alle elementen lijken elkaar in een wat meer vaste songstructuur te complementeren. De opbouw richting de climax is wat aan de lange kant, maar goed werk heeft tijd nodig zullen we maar zeggen. A Tremor in Infinity is meer een kwestie van ‘niet lullen maar poetsen’. De band draait dan ook niet meer om de hete brij heen en laat zodoende het geweld meer de vrije loop. De omkadering van een post-black landschap met een invulling van sludge- en experimentele kwellerij, waarbij de vocalen van Heidi naast die van Lenn schitteren. Het nummer komt hard en onverdroten binnen, waarbij ik de snellere eindfase wederom niet zag aankomen. Born Among Thorns prikt u op plaatsen waar u het waarschijnlijk liever niet heeft, maar ja de vraag is dan ook of u er zelf voor heeft gekozen om in een doornenstruik te belanden. Feitelijk gezien kies ik er wel voor om te luisteren en mij te focussen op wat er allemaal voorbij komt. En ondanks een vlotte headbangpassage, maakt dit nummer ook eens te meer duidelijk dat Acedia een luisterplaat bij uitstek is.

Met Awake (Bidar) hoeft de band mij niet meer wakker te schudden, want dat ben ik natuurlijk al lang en breed. De draconische en ook wel kwaadaardige vocalen imponeren wel heftig zo op de muzikale achter- en voorgrond. Het is dan ook nota bene dit kortste nummer dat mij nog het meest meesleurt richting een diepe put vol emoties en ongerief. Wat een heerlijke, heftige drumpartijen! Het afsluitende titelnummer laat nog eenmaal de emoties en de hel over uw arme bolletje heen dalen. Op een scherpzinnige, bijna pijnlijke manier drapeert Martikor u met een scala aan auditieve viezigheden. De vocale catharsis is van een bijna ongeëvenaard niveau en geeft zowel de blackmetalkrijs als de bezwerende zuivere vocalen alle ruimte. Zoals ik al in mijn eerste alinea zei: geen eenvoudig spel, met heel wat haken en ogen, maar toch wel dik de moeite waard om mij voor een kleine vijftig minuten van de straat te houden. Niet dagdagelijks, maar toch in het bijzonder aanbevelingswaardig voor de experimentele muziekliefhebber.

Score:

87/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Soothing Rattle
  2. Elegy
  3. Coiled
  4. A Tremor in Infinity
  5. Born Among Thorns
  6. Awake (Bidar)
  7. Acedia

Line-up:

  • Lenn – Gitaren, bas, vocalen, keyboard
  • Keenan – Drums
  • Heidie – Vocalen
  • Cello on “Coiled” by KAKOPHONIX

Link: