Een Amerikaanse band die al sinds 2015 progressieve doom/death/black metal maakt en wij hebben er bij Zware Metalen nog niet eerder over geschreven? Dat kan natuurlijk helemaal niet, maar toch is het echt zo. Het hier te recenseren Cult is het vierde studioalbum van Summoner’s Circle en is anders dan de drie voorgaande albums minder traditioneel op horror gebaseerd maar meer een aanklacht tegen religieuze groeperingen en theorieën. Naast eerder genoemde invloeden heeft de muziek op dit album een vrij theatraal karakter.
Wat is het toch verdomme heerlijk als een band wars is van alle vaste hokjes, stempels, stijlinvloeden en genres, maar volledig gaat voor een eigengemaakt muzikale brouwsel. Zonder ook maar in te boeten op enige consistentie, muzikaal vermogen of kwalitatieve songwriting. Cult mag dan ook als een flamboyante plaat beschouwd worden, maar wel een knoeperhard werk, waarbij er inderdaad allerlei stijlen voorbijkomen. Van het intro Apostle’s Dogma tot aan het laatste nummer Dogmatic Defilings is dit een heel spannend album dat goed in elkaar steekt. Als kritiek zou ik naar voren kunnen brengen dat de muzikale lijn wel heel erg bedachtzaam is uitgewerkt, waardoor het album soms wat spontaan klinkende momenten ontbeert. Maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in, omdat de impact en het totaalgeluid van een behoorlijk hoog niveau zijn.
Laat ik eens beginnen met de vocalen, die haarscherp in de mix staan. Een drietal bandleden staat garant voor de keelerupties die variëren tussen een buldergrunt, blackmetalkrijs en zuivere, niet al te anonieme gezangen. Allen zijn van een onderscheidend niveau en weten haast op een dwingende wijze in de toch niet bepaald misselijke instrumentale omgeving een hoop aandacht op te eisen. Ik ben met name onder de indruk van de ietwat korrelige, furieuze krijs, maar de andere twee eerder genoemde vocalen doen er niet veel voor onder. De theatrale invloed komt dan voornamelijk van klassieke invloeden, die wellicht zijn voorgeprogrammeerd. Zo hoor ik onder andere blazers, geluidseffecten en bellen voorbij komen. De hakkende gitaarriffs liggen prima in de mix, waarbij de bas er zo nu en dan, bijvoorbeeld tijdens het afsluitende nummer, even lekker doorheen komt. Verder speelt de drummer van dit mysterieus klinkende gezelschap een prominente rol met een scala aan tempowisselingen, fills en spitsvondige agressiviteit.
Na een eerste luisterbeurt volgde dan ook direct een tweede en een derde… Soms doe ik dit om te beoordelen of de nummers al enige groei doormaken of bij mij tussen de oren gaan zitten. Veel vaker kies ik ervoor om een album even terzijde te schuiven en een poos daarna nog eens te luisteren om er zo – alsnog – een waardeoordeel over te vormen. Ik doe het ook dikwijls wanneer een album mij niet direct aanspreekt om dit zo nog eens direct voor mijzelf te bevestigen. Maar bij Cult deed ik het met name omdat ik gewoon ontzettend veel zin had om de zeven nummers nog eens meerdere keren achter elkaar te luisteren, puur voor mijn eigen plezier dus. En dat is uiteraard een goed teken.
Een ontdekking als dit Summoner’s Circle is één van de redenen dat ik naast metalhead ook redacteur ben bij Zware Metalen. Het is een feest om dit als één van de eerste te mogen beluisteren en er dan een oordeel over te vormen. Voor de avontuurlijke death- en blackmetalluisteraars is dit het neusje van de zalm.
Score:
91/100
Label:
Black Lion Records, 2024
Tracklisting:
- Apostle’s Dogma
- Cult of the Dead Son
- Shroud of Humanity
- Irreverence of the Cross
- Thirst of the Vulture
- Profit of Death
- Dogmatic Defilings
Line-up:
- Blind – Vocalen
- Gog – Gitaren
- Omnus – Gitaren
- Y’takt – Bas, vocalen
- Nadir – Toetsen, vocalen
- Invictus – Drums
Links: