Nightstalker – Superfreak
MeteorCity, 2009
Stel je voor dat Stone Sour de stijl van het demo-nummer Road Hogs als definitief had aangenomen. Dan was het een humoristische stonerband geworden. Een beetje zoals het Griekse Nightstalker, dat toch al drie volledige albums op zijn naam heeft staan. De ‘whow yeah’s’ en ‘come on’s’ doen al constant het beeld van een joint-rokende Corey Taylor, in de manenschijn “Whow yeah, road hogs”-scanderend op mijn netvlies verschijnen, geen moment ook maar de indruk gevend dat het als exportproduct onder dezelfde categorie als komkommersalade valt. Enkel klinkt zanger Argy op Superfreak meer als een kruising tussen Mark Brouwer van ons eigen Gomer Pyle en Zakk Wylde, met een psychobilly-accent en soms wat doorschemerende Down-invloeden. Het ondersteunt de zo nu en dan rollende stonerrock prima, maar niet uitstekend. Net als de productieklank, die had, precies als bij het debuut van Gomer Pyle, wat vunziger gemogen. Het blijft over het algemeen toch wat te tam.
Hoge ogen gooien zit er voorlopig dus nog niet in, mede omdat Nightstalker’s derde album toch wel een paar fillers bevat, die een beetje meelijwekkend overkomen na het horen van een kraker als Baby, God is Dead, waarin die zanger opeens wel goed blijkt te kunnen zingen. Typisch geval van ongeëvenaard, op deze plaat dan. De rest van het materiaal kan wat hulp gebruiken.
Tracklisting:
- Intro (The Science of Magic)
- Enough is Not Enough
- Baby, God is Dead
- Heavy Mental
- Superfreak
- The Pain Goes on
- Learn to Fly
- The Light
- The End of War
- Stain
- Zero Hero
- Gun
Line-up:
- Argy – Vocals
- Andreas – Bass
- Tolis – Guitars
Links: