Untergang. Nooit was een titel zo sprekend. Het Nederlandse duo van Urfaust kondigde aan dat dit immers de laatste plaat in hun lange rij aan releases zou worden en er na twintig jaar een einde zou komen aan het bestaan van de band . Ik maakte de opkomst van de band mee, met topplaten als Geist ist Teufel en Der freiwillige Bettler, maar ook met verdraaid koude EP’s zoals Einsiedler en Drei Rituale jenseits des Kosmos. Als ik eerlijk moet zijn, dan is het driegangenmenu van die laatstgenoemde EP nog steeds één van de doordringendste dingen die ik ooit in de scene te horen kreeg. De voorbije tien-twaalf jaar liet Urfaust dan plots een ander type zwartgallige metal horen. Atmosferisch, ritueel en bezwerend van aard, met heel wat donkere parels op een EP als Apparitions of de laatste in het rijtje tot dusver: Teufelsgeist. Heel wat moeilijker om in de ban van te geraken, of toch voor mij, maar achteraf bekeken knappe releases. Blijft de vraag: hoe past dan deze laatste, zevende langspeler in dat rijtje?
De compilatieplaat Compilation of Intoxications moet twee jaar geleden toch iets losgemaakt hebben bij het duo. Deze plaat klinkt immers terug wat nostalgischer dan pakweg een Teufelsgeist. De titeltrack past prima bij de cover en bij wat we vroeger van de heren gewend waren: repetitieve, melancholische black die gevoed wordt door synth- en ambientgolven en op die manier erg spiritueel van aard zijn. Daarop dropt IX zijn typische klaagzang en stelselmatig trekt Urfaust je zo mee de dieperik in. Die diepte blijft prima aangeboord op Höllenkosmos, waar de band zelfs nog een versnelling trager schakelt. Een lager tempo, maar een hogere golf aan effecten die de spirituele reis steviger maken. Met Leere komt er zelfs een Urfaust voorbij die ik niet lijk te kennen. Minimalistische, melodische black die nog steeds kosmisch van aard is, maar waar de gitaarlijnen en schimmige vocalen me richting bands als Nargaroth en Xasthur doen denken.
Opnieuw stapsgewijze vunzigheid op Reliquienstaub, om uit te monden in de industrial geladenheid van Vernichtung. Alsof het een Vampire Party betreft die de foute kant opgaat, met een overdaad aan alle mogelijke genotsmiddelen. Nadat Atomtod nog wat vreemde kosmische geluiden op je afstuurt om met je hoofd te spelen, komt Abgrund op ons af. Een afscheid op nostalgische, repetitieve wijze en met typische klaagzang. Geen nood tot afwisseling, Urfaust wil het nog een keer in de verf zetten dat het perfect met één riff zeven minuten kan doordrammen.
Repetitief, bezwerend, intoxicerend. Urfaust blijft zichzelf heruitvinden, tot het stopt natuurlijk. Als de vergiftigde dronkaard die de wereld plots verlaat, verdwijnt Urfaust, met als nalatenschap een diepgaande discografie. Toegegeven: dit is zeker niet de beste plaat geworden uit het oeuvre: niets kan toppen aan de oude diepgang en ook de etherische culttoppen van de laatste platen worden niet bereikt. Het lijkt alsof het duo nog een keer mooi de middenvinger toont, de fles aan de lippen zet en langzaamaan uitsterft. Het is hen gegund.
Score:
80/100
Label:
Ván Records, 2023
Tracklisting:
- Untergang
- Höllenkosmos
- Leere
- Reliquienstaub
- Vernichtung
- Atomtod
- Abgrund
Line-up:
- VRDRBR – Drums
- IX – Gitaar, zang
Links: