Vier muzikanten uit de jazzwereld die een metalplaat maken. Ik zet vast vijftien liter koffie en snoer mijzelf vast op een elektrisch hobbelpaard. Mechanical Fiction heet het werkje van de heren die zichzelf The Gorge noemen. In het normale leven zijn de mannen sessiegmuzikanten of muziekleraar. De gemene deler is echter de passie voor meta, dat tot uiting komt in deze tweede volledige plaat.
Als jazzmuzikanten dit soort muziek gaan spelen verwacht ik dat de notenbalken en complexe ritmes over je hen gekotst worden en dat techniek prevaleert boven herkenbare songs. Positieve uitzonderingen zijn er wel, zo bewezen in het verleden gelijkgestemde bands als Botch, Dillinger Escape Plan en Animal As Leaders al wel dat techniek en luisterbaarheid hand in hand kunnen. En dat doet The Gorge nu ook, want Mechanical Fiction is best een genietbare plaat geworden.
Dat komt door de composities, waar ik zo op kom, maar een groot gedeelte komt ook door de productie. Wat een teringvette productie siert deze plaat. Deze is geheel dienend aan de muziek. Alles is kraakhelder te horen. Het drumgeluid bijvoorbeeld, is niet overheersend, maar heeft een perfecte plek in het totaalgeluid gekregen. De bass drum heeft niet zo’n prominente plek als gebruikelijk bij veel metalbands. De gitaren zijn helder en hebben een open geluid, gespeend van distortion en de zang, dat nogal eens een dealbreaker kan zijn, klinkt wat gecomprimeerd maar die valt perfect in de mix. Hierdoor blijf je naar de nummers luisteren. Je hoort elke keer wat nieuws en het is ook erg prettig om te luisteren.
Dan de nummers, want een productie kan nog zo goed zijn, als je kutnummers schrijft heb je er niet zo veel aan. Nou, deze nummers zijn divers en zitten vol coole details. Neem bijvoorbeeld het nummer Presence dat vol vette riffs staat en flink doorhakkende drums. Of Remnants of Grief, dat begint met overtuigend gebrul en vervolgens ontaardt in een wat springerig en dreigend nummer waarbij de gitaren een duel lijken aan te gaan met die zang. Deze zang is overigens best knap geplaatst. Het is ook geen halfbakken werk wat hij ervan maakt met zijn geschreeuw; het klinkt vol overtuiging en bruut. In Beneath The Crust en het reeds genoemde Remnants of Grief wordt deze zang gedubbeld. Nice, dit nummer kent ook wat sferische gitaarlijnen, waarbij het me wel doet denken aan het latere werk van Textures, zeker het tweede gedeelte van het nummer.
Er zijn gelukkig ook genoeg aanknopingspunten te vinden in de muziek, de band komt af en toe ook verrassend melodieus uit de hoek, maar kan ook goed dreigend klinken. Soms komt dat zelfs samen in een nummer zoals bij Beneath the Crust maar vooral in het afsluitende post-metal epos Wraith. Wat de band ook goed doet is werken met spanningsbogen en interessante overgangen waardoor je keer op keer geboeid blijft om naar deze plaat te luisteren. Goed doordacht album, een aanrader voor elke avontuurlijke metalfan.
Score:
80/100
Label:
Pelagic Records, 2023
Tracklisting:
- Synapse Misfire
- Remnants Of Grief
- Presence
- Beneath The Crust
- A Decision Was Made
- Earthly Decay
- Mechanical Fiction
- Wrait
Line-up:
- Phil Ring – Gitaar, Zang
- Chris Turnbaugh – Basgitaar
- Joe Bowers – Gitaar
- Jerry Macuzza – Drums
Links: