Austere / Isolation – Bleak
Those Opposed Records, 2008
Nog altijd in volle revalidatie naar aanleiding van de split met Lyrinx neem ik een nieuwe Austere split-cd in. Niet erg clever, maar ik heb toch geen goede voornemes dit jaar, dus de geestelijke gezondheid van deze reviewer ligt volledig te grabbel van de depressivo’s Austere en Isolation. Van Isolation heb ik niet veel angst. De gelijknamige verzamel-cd was zo schrikwekkend als het zelfmoordcijfer bij jongeren: slecht geregistreerd en een beetje puberaal. Austere daarentegen…
Wanneer je voor het eerst de typische gitaarsound terughoort kan je het niet laten een zachte kreun te laten ontsnappen. Een erotisch zelfeliminerend verlangen maakt zich meester van je op geestelijk niveau. De snaargeworden sirene’s lokken je steeds verder weg van dit aardse zijn, terwijl de panische vocalen (die iets milder zijn dan op de split met Lyrinx) volharden in de pathologie. Steeds meer naar de voorgrond tredend is het subtiele drumwerk. Nuja, dit als “werk” bestempelen is een beetje onwelvoegelijk van mij, aangezien het aantal slagen dikwijls laag ligt. Maar het is bijzonder subtiel en genuanceerd, en zoals altijd zit het hem in dit genre in de details. De twee nummers blijven van lange aard en worden doorbroken door een kort instrumentaaltje. Kwestie van even heropladen tussendoor.
Wanneer Isolation aanvangt dacht ik de kelk al aan mij voorbij te hebben zien gaan. Maar Isolation verrast, toch na het niemendalletje dat de intro moet voorstellen. De strot die me deed denken aan hulpkreten na een mislukte zelfmoordpoging door ophanging is waarschijnlijk overleden, want deze is vervangen door gemijmer. Met harde stoten baant de Isolation zich een weg naar de hypofyse om wat er overblijft van productie na de Austere-trip met hardere hand de kop in te drukken. Het monotone gevoel is groter, zoals dat bij het gros van Duitse depri’s het geval is, en de gitaren staan scherper. Ook de drums staan behoorlijk doffer en dieper, waardoor de polarisatie en het contrast tussen de akoestische gedeeltes en de metalstukken vrij groot is. Er is een constante dubbele basdrum aanwezig, die je hartslag verhoogt, terwijl je aderen vernauwt worden door de claustrofobische vocalen en basgitaar, die vooral op het laatste nummer furore maken. Zoals mijn niet zo metal-minnende passagier zei: je moet je wel slecht voelen bij zoiets.
Opnieuw een memorabel epos met een sterk Austere en een andere band. Zeer aan te raden voor de fans van levensdrainage. Shuffle off this mortal coil…
Tracklisting:
Austere
- When Even Tomorrow Looks Away
- Instrumental
- There’s Nothing Left
Isolation
- From Nowhere…
- Mosaic
- …To Nowhere
Line-up:
Austere
- Desolate – Guitar, bass, vocals
- Sorrow – Drums, vocals
Isolation
- Johannes Schmid – Vocals, Guitars
- Albert Röhl – Drums
- Andre Jonas – Bass
Links: