Catharsis bij Karnivool en The Ocean

Karnivool. De Australische band die met slechts drie albums talloze meesterwerken in de progressieve rock heeft gecreëerd, zoals C.O.T.E., New Day, We Are en Roquefort, komt eindelijk in Europa touren. Het is al sinds 2015 geleden dat de band nog een Europese tournee heeft gehad en al tien jaar sinds het laatste album. Daarbovenop heeft ons geliefde virus de geplande shows in 2021 naar 2023 doen verhuizen. Gelukkig kwam er in 2022 nog een heel vette single uit en is een vierde album dit jaar eindelijk in aantocht. Als openingsact voor deze tournee komt de progressieve post-metal van The Ocean mee. Wie niet onder een rots leeft weet dat The Ocean terecht bij de metalen trots van Europa hoort. De passage van deze tournee in de Benelux vindt plaats in de 013 te Tilburg, waar Jurgen Van Hest foto’s is gaan nemen. Jammer genoeg kon de verslaggevende redacteur er niet bij zijn door een congres over virussen – ironisch toch – maar om dat goed te maken is hij op eigen kosten afgezakt naar Keulen om jullie toch van een verslag te voorzien. Beeld uit Tilburg, tekst uit Keulen dus.

De gure industriële hal in een grijze, stalen buurt in Keulen is de toepasselijke locatie voor een metalshow. Enkel ontbreekt het de zaal aan ziel. De inrichting is op praktijk en efficiëntie gericht, met een bar aan drie zijden van de zaal en het podium aan de vierde. Ook de eetkramen, vestiaire en toiletten op de binnenkoer hebben dezelfde grijzige, stalen, betonnen, ijskoude sfeer. De modulariteit van alles draagt niet bij tot het geheel. Voor de één zal het beton standvastigheid en een leeg canvas betekenen, voor mij betekent dit beton overgoten met liters graffiti een gefaalde poging tot animatie.

Goed, muziek dan. The Ocean focust zich vanavond vooral op werk uit Phanerozoic II en geeft bij elk nummer een bijpassende achtergrondkleur mee aan de podiumbelichting. De band opereert sinds een paar jaar in een stabiele bezetting en de productie klinkt exact zoals je het zou verwachten. Kraaknet en tot in detail voorbereid. Echter is er zoveel nevel op het podium dat je zelfs geen schimmen meer ziet, maar enkel de achtergrondbelichting. Buiten werk van Phanerozoic II passeren er ook nog twee nummers van Pelagial en natuurlijk sluiten we af met Jurassic | Cretaceous. Brullen over dinosaurussen is altijd leuk en het publiek geniet, al is het op een gereserveerd Duitse manier.

Karnivool daarentegen wordt zeer warm onthaald. De band wandelt op zijn dooie gemakje het podium op en de zanger zit schijnbaar ongemakkelijk naar het publiek te kijken terwijl de intro van C.O.T.E. – meteen het bekendste nummer – ingezet wordt. Wanneer de zang invalt en de muziek terugdeint is het publiek muisstil. ‘Is dit echt aan het gebeuren? Maak ik Karnivool eindelijk live mee?’, wordt er gedacht, maar dan in het Duits. Beetje bij beetje, nummer na nummer, mondt deze bijna spirituele ervaring uit in een explosie van enthousiasme en geraakt het publiek meer en meer opgezweept. De band geniet overduidelijk van de nummers die ze zelf gemaakt hebben (en terecht), maar blijven er kalm onder. De zanger heeft de podiumpresence van een pier en staat schijnbaar ongemakkelijk wat stationair heen en weer te zwalpen, terwijl hij op zijn dooie gemak de geschift moeilijke zanglijnen volledig raakt. Een 100% op Singstar zou het zijn. Hoogtepunten vinden we vooral aan het begin van de set, met wat stevigere nummers zoals C.O.T.E., All It Takes, Simple Boy en Goliath. In het midden neemt de band de tijd om wat rustigere nummers op ons af te vuren, die luidkeels meegezongen worden. In het staartje wordt New Day als afsluiter gekroond en blijft als ijzersterk nummer in een zee van ijzersterke nummers overeind. Eindelijk kan deze band van het lijstje gehaald worden om nog live te zien. Zelden was een concert zo een bevrijdende ervaring. Hoewel alle ingrediënten van een normale concertavond daar waren – betonnen gure hal incluis – oversteeg deze avond zoveel andere. Totale catharsis was het en na afloop was de overweldigende reactie van het publiek dankbaarheid. Dankbaarheid om dit te mogen meemaken.