Het moge duidelijk zijn: bij het Ieperse Dudsekop hebben ze er nog steeds enorm veel zin in. Hun meer dan geslaagde debuutalbum Liksems is nog maar net van onder de kerstboom verdwenen en we krijgen alweer nieuw werk cadeau. De creativiteit is duidelijk verre van opgedroogd en Dudsekop houdt het momentum dan ook lekker gaande met drie kakelverse nummers, die in de loop van de volgende maanden op ons losgelaten zullen worden (met telkens een zestal weken ertussen). Plukkevort is een digitale EP die enkel via de gekende (sociale) media zullen aangeboden worden. Het zal dus zaak zijn om onderstaande link te volgen en regelmatig de Facebook pagina van Dudsekop (of hun Instagram pagina) te controleren. Ook via de verschillende streamingkanalen zullen de nummers te beluisteren zijn. Uiteindelijk is het de bedoeling om tegen het einde van dit jaar opnieuw met een fysieke release te komen waar die nummers dan mogelijks ook op zullen terug te vinden zijn. Van kerstcadeau naar kerstcadeau dus zeg maar…
Voor wie Liksems heeft gemist (in dat geval kan ik u alleen maar aanraden om daar zo snel mogelijk verandering in te brengen), toch nog even de band en de muziek kort voorstellen. Dudsekop is een Ieperse black metal-geïnspireerde band rond King Hiss-gitarist Josh Fury. Hij richtte Dudsekop oorspronkelijk op als een COVID-soloproject, en bracht in samenwerking met drummer Bert Guillemont (die hij nog kent van zijn tijd bij Liar) het debuutalbum Liksems uit in oktober van vorig jaar. Op Liksems wordt de stempel “black metal” niet al te vet gedrukt, en het album blinkt dan ook vooral uit in diversiteit: van de vocalen (clean/screams/gesproken woord), maar ook van een bloemlezing aan verschillende stijlinvloeden (al is de basis wel degelijk black metal). Door los te komen van alle bestaande blackmetalparadigma’s kon Josh zich volledig uitleven in wat een catchy, afwisselend, inhoudelijk interessant en vooral uniek album is geworden. En dat alles gebracht in het (h)eerlijke Ieperse dialect.
De drie nummers van Plukkevort gaan eigenlijk grotendeels verder waar Liksems ophield, al is de toon duidelijk donkerder en harder. De eerste track die online gezwierd wordt is het titelnummer: Plukkevort. Letterlijk: “Rot”. In tegenstelling tot de start van Liksems valt de band deze keer op “Fury”euze wijze met de deur in huis. Zo razend, snoeihard en overrompelend klonk de black metal van Dudsekop nog nergens. Maar de woede wordt des te meer gesmaakt, vooral omdat de riffs en bijhorende drumritmes onmiddellijk heel herkenbaar aanvoelen: het is een hardere aanpak, maar het blijft 100% Dudsekop. Opvallend toch dat een band er in slaagt om zich na één album van minder dan dertig minuten toch al een typische, herkenbare stijl aan te meten. De extreme screams die het brute aanvangssegment ondersteunen passen perfect, maar het wordt pas echt fijn als je als luisteraar de daarop volgende, gescandeerde teksten kan gaan meeroepen. “Olles voe de kloatn, dat is het nieuwe fatsoen!”. Nog een laatste keer alles verrot slaan, daar gaat het om op Plukkevort, en dat is zowel instrumentaal als vocaal zeer goed te horen.
Maar zoals gezegd: Dudsekop staat voor afwisseling, en dus wordt er na anderhalve minuut al (terug)geschakeld naar andere riffs, andere ritmes en uiteindelijk een lekker jankende solo. In het laatste deel van het nummer worden we zelfs in een sfeervolle doomstemming gebracht, met geëmotioneerde, warme cleane vocalen (echt geslaagd!). En zo zorgen start en einde van Plukkevort voor een opvallend maar heel organisch opgebouwd contrast.
Plukkevort is ook het allereerste nummer waarop we Dudsekop als volledige band aan het werk horen. Daarmee is het dus officieel geen solo-project meer. De stijl van Liksems blijft wel grotendeels behouden, maar Josh Fury wordt nu nog wat extra omringd. Letterlijk en figuurlijk.
Ik moest het toch even opzoeken, maar een corbiaar (van het Franse corbillard) is dus een lijkwagen. Het gelijknamige nummer mikt minder op snelheid en razernij, maar meer op een soort catchy, groovy, sludgy vettigheid, met enkele felgesmaakte uitspattingen daar tussendoor. Lekker zwaar en vol vocale walging dendert de Corbiaar richting het absolute einde. Want ja: “Hjil de weireld ligt up stervn”. In die zin is de korte eindspurt annex extreme doodskrijs heel passend en ook behoorlijk indrukwekkend.
Het laatste nummer van deze digitale EP is N’ofgrond. Het maakt onmiddellijk duidelijk waarom Corbiaar de middelste track moest worden: wat knalt deze namelijk weer witheet van woede uit de bluetooth speaker zeg! Toch is N’ofgrond opnieuw geen eindeloze orkaan van agressie maar is het nummer ruwweg in vier delen op te splitsen. Zoals gezegd krijgen we dus eerst een explosie van geweld voor de kiezen, die eindigt met bijtende maar zeer sfeervolle tremolo-riffs. Ongeveer halverwege gaat Dudsekop akoestisch, met naar de normen van de band zeer zachte, melodische en heel erg Scandinavisch aandoende gezangen (maar vergis u niet: dit is Iepers!). Deel drie brengt de furie van het begin weer terug, inclusief tremolo, maar met veel meer melodie nu. Het einde is opnieuw voor de akoestische gitaar bestemd. Het is duidelijk: de afgrond is ijskoud en ligt volgens mij ergens in Noorwegen. Of is het toch de Caterpillar in Zillebeke?
Dudsekop is een vat vol geweldige ideeën dat zijn bodem nog lang niet bereikt lijkt te hebben. Dat Josh Fury en zijn collega’s er ook nog eens in slagen om die ideeën telkens weer om te zetten in sterke, vernuftig opgebouwde nummers rond een aantal duidelijke (doodse) thema’s, komt het succes van de band alleen maar ten goede. De band ging deze maand nog lopen met de (twijfelachtige eer van de) Osmium-award voor “Guilty Pleasure”, maar als de band dit soort kwalitatief sublieme en lekker in het gehoor liggende nummers aan elkaar blijft rijgen gaat het predikaat “guilty” er wel snel vanaf vermoed ik. Dat wordt dus ook reikhalzend uitkijken naar die nieuwe langspeler!
Label:
Eigen Beheer, 2023
Tracklisting:
- Plukkevort
- Corbiaar
- N’ofgrond
Line-up:
- Bjorn – Stem
- Josh – Stem, gitaar
- Bert – Drums
- Wouter – Gitaar
- Nico – Basgitaar
Link: