Epica – The Alchemy Project

Geschreven door op 10-11-2022 om 18:55.

Oké, even een disclaimer vooraf. Ik heb eigenlijk helemaal niks met symfonische metal. In het specifiek heb ik nog minder met symfonische metal met vrouwelijke (opera)zang. Bands als Nightwish, After Forever en dus ook Epica gaan normaliter volledig langs me heen. Het zal vast mijn muzikale bekrompenheid zijn, maar ik houd nou eenmaal van brullende dames en heren die het slijm onderuit de longen tegen de microfoon aanblaffen onder het genot van striemende drums en gitaren. En toch zijn we hier. Vandaag bespreken we The Alchemy Project van één van de vaandeldragers van de symfonische metal in Nederland en ver daarbuiten.

Ik hoor u denken: allemaal leuk en aardig, maar als de band en het genre je niet aanspreken, waarom dan toch de moeite nemen om hierover te schrijven. Ten eerste blijven wij als muzikaal journalisten natuurlijk altijd neutraal en professioneel (uhum…). Maar de belangrijkste reden is dat we hier te maken hebben met een wel heel bijzonder project. Een alchemistisch project welteverstaan. Alchemie is de voorloper van de moderne scheikunde en kwam al voor in het oude Egypte, China en het imperium van Alexander de Grote. Deze natuurfilosofie bestond uit de gedachte dat diverse elementen gecombineerd konden worden met andere kwaliteiten (zoals heet, koud, vochtig of juist droog) en hierdoor in andere elementen omgezet konden worden. Een belangrijk doel van alchemie was om ziektes te genezen, langer te blijven leven of zelfs metalen in goud te veranderen.

Nu, wat heeft dat met Epica te maken? Op The Alchemy Project gaat de Nederlandse formatie de samenwerking aan met diverse passende, maar ook zeker enkele zeer verrassende artiesten om een zevental nummers de wereld in te brengen, die de band anders nooit had gemaakt. Hierover geeft gitarist Jansen aan dat samenwerking de drijvende kracht achter het concept is. In de huidige chaos waar de wereld in verkeert is het noodzakelijk om samen te werken om de problemen te kunnen oplossen. Net als bij alchemie probeert Epica nu dus diverse elementen samen te brengen tot nieuwe creaties. De vraag is daarbij natuurlijk of de gemaakte combinaties ook in goud veranderen.

De eerste samensmelting vindt op The Great Tribulation plaats met Fleshgod Apocalypse. Op het symfonische vlak zeker een logische combinatie, maar de mix met de technische brutaliteit van deze Italiaanse formatie mag toch als verrassend genoemd worden. Dit resulteert in een waanzinnig vet nummer, waar de kwaliteiten van beide bands elkaar ontzettend goed versterken. Het contrast kan haast niet groter zijn op Wake the World, waar toetsenist Phil Lanzon (van Uriah Heep) en Tommy Karevik (van Kamelot) hun kunsten mogen vertonen. Deze samenwerking geeft een soort poppy symfonische rockopera, waar Ghost jaloers op zou zijn. Ik verwijs naar de introductie op deze recensie en je begrijpt dat dit niet mijn favoriete nummer van dit project is.

Over naar nummer drie: The Final Lullaby. Ditmaal zijn de avantgardistische jazzmetallers van het Noorse Shining de samenwerkende partij. We krijgen een lekker uptempo nummer, met modern klinkend riffwerk. Vooral de samenzang in het refrein tussen zangeres Simons en zanger Munkeby is zeer geslaagd. Gelukkig ontbreekt de saxofoon ook niet, net als wat goed verstopte grunts op de achtergrond. Na enkele luisterbeurten kan ik niet anders dan concluderen dat dit een heerlijk nummer is. Het opvolgende Sirens – Of Blood and Water is de natte droom van elke symfonische liefhebber. Hier gaat Epica de samenwerking aan met niemand minder dan Myrkur en Charlotte Wessels (ex-Delain). We krijgen een feeërieke opvoering, die een hoog theatraal gehalte heeft. Wederom geen persoonlijke favoriet zoals u zich kunt voorstellen, maar de kwaliteit is zeker aanwezig.

Bam, vol erop met Death Is Not the End. Zware riffs, donkere symfonische elementen en een diepe grunt kondigen de komst van Björn “Speed” Strid (Soilwork) en Frank Schiphorst (MaYan) aan. Een album met gastbijdragen is natuurlijk niet compleet zonder Björn Strid. Die zou nog een duet aangaan met Kinderen voor Kinderen als hij daarvoor gevraagd zou worden. Chaotische instrumentatie in de lijn van Devin Townsend wordt gecombineerd met de brutaliteit van death metal en de epische symfonie van Epica. Dit zou me goed moeten smaken, maar ik blijf toch met een bittere nasmaak achter. Dit verdwijnt echter volledig als de eerste tonen van Human Devastation worden ingezet.

De participerende artiesten verraden het natuurlijk al enigszins, maar dit is toch wel de grote verrassing van The Alchemy Project. Sven de Caluwé (Aborted) en Henri Sattler (God Dethroned) nemen namelijk hun kettingzagen mee en breken het hele symfonieorkest doormidden. Weg is de operazang, weg zijn de symfonische elementen, weg is de subtiliteit. Daarvoor in de plaats krijgen we blastbeats, compleet verstoorde gitaren en brute grunts. Dit is old school death in optima forma. Ik houd ervan! Met The Miner vinden we een progressieve afsluiter van epische proporties, waarvoor wederom een blik aan kwaliteitsmuzikanten is opengetrokken. Ditmaal versterken Asim Searah (Damnation Plan), Niilo Sevänen (Insomnium) en Roel van Helden (Powerwolf) de gelederen. Een waardig einde van dit alchemistische project.

Ik moet zeggen dat ik positief verrast ben door The Alchemy Project. Niet alle nummers bevallen even goed, maar dat heeft meer met persoonlijke voorkeur te maken. Je hoort namelijk aan alles dat de muzikanten hier met veel plezier samen aan hebben gewerkt. Het project werd gestart als viering van samenwerking en die opzet is onwijs goed geslaagd. Epica weet hiermee een brug te slaan tussen diverse stijlen uit ons geliefde metalen universum en brengt het beste van deze werelden samen. Alleen dat al maakt The Alchemy Project de moeite waard.

Label:

Atomic Fire Records, 2022

Tracklisting:

  1. The Great Tribulation (feat. Fleshgod Apocalypse)
  2. Wake the World (feat. Phil Lanzon & Tommy Karevik)
  3. The Final Lullaby (feat. Shining)
  4. Sirens – Of Blood and Water (feat. Charlotte Wessels & Myrkur)
  5. Death Is Not the End (feat. Björn ‘’Speed’’ Strid & Frank Schiphorst)
  6. Human Devastation (feat. Henri Sattler & Sven de Caluwé)
  7. The Miner (feat. Asim Searah, Niilo Sevänen, Roel van Helden)

Line-up:

  • Simone Simons – Zang
  • Mark Jansen – Gitaar
  • Isaac Delahaye – Gitaar
  • Coen Jansen – Keyboard
  • Rob van der Loo – Basgitaar
  • Ariën van Weesenbeek – Drums

Links: