Xasthur – Defective Epitaph
Hydra Head – 2007
Scott Conner heet hij, de gehavende ziel die zich naar een abstracte dimensie begeeft met zijn creatie Xasthur. En Scottie maakt zoals altijd muziek voor zichzelf. Zoals altijd mismeestert hij ieder instrument eigenhandig, om het eindproduct vervolgens, zoals gewoonlijk, professioneel door de mangelmolen te laten halen. Maar in dit geval is mijns inziens zelfs de mangelmolen mismeesterd.
Wat ik met het voorgaande bedoel ga ik eens verder uiteenzetten: Xasthur staat garant voor een donkere oase aan doemklanken met een iele, snerpende en wazig doffe productie, dat is gekend. En daarom is het bij mij ook bijna passioneel geliefd. De hypnotiserende riffs en de lichtjes op en neer wiegende tempo-nuances brengen mij meestal in een psychedelische, gedesoriënteerde en verwarde staat van zijn. Allemaal zeer mooi dus, maar met deze plaat overtreft Xasthur zichzelf spijtig genoeg qua productie. Nuja, productie is een slecht woord, antiductie zou ik het eerder noemen. Ik hoor al spreken dat het hier niet meer gaat over hi-fi of low-fi… maar no-fi. En, let’s face it, er is wel degelijk een verschil tussen een realistisch rauw geluid, zoals de laatste Darkthrone, en wat Xasthur hier brengt. De sfeer die op vorige platen als een uitzuigende draaikolk van gevoelloosheid neergezet wordt, klinkt hier eerder klinisch en desolaat geheel die bij mij asociaties oproept verwijzend naar een donkere garage waar nonkel Wilfried zijn oude roestbak, een Ford Taunus, wezenloos staat te staan.
Wat kan er verder nog gezegd worden? De stembandklanken klinken wederom opgenomen in antieke kasten, koeienkarkassen, hooizolders en heliumkamers. Voor de echte genieters dus! Helaas laat het orkest achter zich de indruk na dat de respectievelijke opnameruimtes ook dienden als instrumenten. De drums klinken onverschillig, de gitaren ontstemd en vrij tam en de keyboard gaan richting Gothic. Ik ben persoonlijk van Xasthur meer gewend. Het voelt aan alsof de geluidsmassa vermagerd is, het is geen draaikolk meer, maar een bruin rioolputje.
Gelukkig voor de liefhebbers, als je deze plaat nog nooit hebt gehoord, en je komt ergens binnen waar hij gespeeld wordt (waar dat dan ook zou mogen zijn), de naam Xasthur schiet je direct te binnen. Ik vrees echter dat de koopdrang niet even groot zal zijn aan de herkenning.
De lengte van de cd komt overeen met de gemiddelde vrijpartij van ondergetekende, en dat wordt beiden op warm onthaal getrakteerd. Jammer dat kwalitatief enkel het tweede staat als een huis.
Gelieve ook even op te merken dat de cover van DE volledig wit-zwart is, en dat is eigenlijk wel passend bij de productie en de diepte die Xasthur eigenlijk alleen maakt met wat overschiet qua geluid. Hopelijk is de volgende cover weer zwart, zo zwart als de doorligwonden van oma’s bips.
Tracklist:
- Soulless Elegy
- Purgatory Spiral
- Cemetery of Shattered Masks
- Malignant Prophecy
- Oration of Ruin
- Legacy of Human Irrelevance
- Dehumanizing Procession
- Funerals Drenched in Apathy
- Worship (The War Against) Yourself
- A Memorial to the Waste of Life
- The Only Blood That Pours Is Yours
- Unblessed Be
Line-up:
- Malefic (Scott Conner) – all instruments and vocals
Links: