Arkhtinn – 二度目の災害

Geschreven door op 18-12-2021 om 23:40.

Arkhtinn, keer op keer op keer op keer staat dit schepsel in de bovenste regionen van mijn jaarlijst. Net als die andere Prava Kollektiv bands Voidsphere en Mahr trouwens. Van Voidsphere kwam er ook nog een album uit dit jaar, die review volgt. 最初の災害 uit 2018 was tweede, na Ævangelist, daarvoor waren het demo’s en die tellen zoals geweten niet mee. Arkhtinn, anoniem opererend, brengt opnieuw twee nummers uit, beiden meer dan twintig minuten tellend.

Ik betrap mezelf er op dat ik al naar mijn jaarlijst aan het kijken was om te zien welke ik er zou uitgooien, toen ik vernam dat deze Arkhtinn zou verschijnen. Normaal is dat de laatste in de rij natuurlijk, maar de volgorde durft al wel eens te veranderen. Feit is wel dat ik er gewoon vanuit ging om er één uit te gooien. Nog geen noot gehoord en al zo voortvarend. Hetzelfde bij Voidsphere trouwens. De kans was natuurlijk wel groot, of het zou moeten zijn dat Arkhtinn enkel en alleen ambient op zijn nieuwe album gezet heeft.

Captain’s log. Entry 258. We found it. The void. The crew are going into madness. Request help.

Na deze korte morsecode-boodschap vangt een atmosferische blackmetalnummer aan met bijzonder veel Emperor en Darkspace vibes. Met een kosmische grandeur en epiek, onweerstaanbaar als de aantrekkingskracht van een zwart gat. Onverklaarbare muzikale fenomenen worden waargenomen doorheen het nummer (staccato beukpartijen met fenomenaal slaggitaarwerk), al dan niet digitaal en virtueel van aard. De toetsen spelen een zeer grote rol, opnieuw, in dit geheel. Naast de ambient/atmosblack gelaagdheden worden nu ook duidelijke symfonische dimensies opengetrokken die hier en daar doen denken aan oude Limbonic Art, maar ook Battle Dagorath, de meer spacey albums van Paysage d’Hiver, oudere Mesarthim (zeker door de morsecode) en soortgelijke kleppers.

Arkhtinn plaats ik naar diepgang, kwaliteit en sfeerschepping in dezelfde A+ categorie als Paysage d’Hiver en Darkspace, vlak tussen de twee in zelfs. Alle drie laten ze je wegglippen naar andere oorden in je hoofd, slagen ze erin om je metadenken af te zetten, de programma’s in je hoofd uit te zetten. 二度目の災害 zorgt er voor dat je niet langer namaalt in je hoofd over de reden waarom je niet kan stoppen met nadenken over het feit dat je stilstaan bij het aantal keer dat je in de laatste minuut geslikt of geademd hebt. Door de innerlijke ruimtereis gebaseerd op de soundtrack genaamd 二度目の災 krijg je opnieuw contact met je volledige natuurlijke bandbreedte. De trance die opgewekt wordt door de lange synthslierten en de hypnotiserende digitale drums die op een hoog tempo doordenderen spelen daarin natuurlijk een doorslaggevende rol.

Captain’s log. Entry 262. Fear no more. Fear no more. For it is infinite. It is I. I am it.

De tweede majestueuze ramp eindigt ramp-zalig. De donkere kant van jezelf krijgt de kans zich verder te manifesteren tijdens 二番, waarin op monsterachtige manier alle onderdrukte negativiteit de kans krijgt om hoogtij te vieren. Getriggerd door de zuur bijtende screams, de creepy en haast theatrale ambient, het dissonant en neurotisch klinkend onheil. Het heelal keert zichzelf binnenstebuiten en de realiteit wordt omgedraaid. Neoklassieke degeneratie in de laatste lichtjaren van deze plaat, Amor Fati de terechte verdeler.

Al Foet’s log. Entry 525. Ontladen. Ontladen. Ontladen.

Score:

89/100

Label:

Amor Fati Productions, 2021

Tracklisting:

  1. 一番
  2. 二番

Line-up:

  • Anoniem

Links: