Gojira – Fortitude

Geschreven door op 30-04-2021 om 23:50.

Vijf jaar hebben de broertjes Duplantier en de heren Labadie en Andreu geknutseld aan Fortitude: het zevende album dat ze onder de naam Gojira uitbrengen. Nog nooit duurde het zo lang voordat er nieuw werk kwam, maar zo gaat dat met bandjes die langer meedraaien: je komt niet zo snel meer in de oefenruimte als toen je nog tiener of twintiger was. Bij Gojira speelt natuurlijk ook nog mee dat de band flink groter is geworden en één van de kanshebbers is om de toppositie op de metalfestivals in te nemen als de oude, welbekende garde eindelijk met pensioen gaat. De Fransen zijn bovendien  metalgenre aan het ontstijgen, getuige #gojira dat vandaag bij het verschijnen van Fortitude even trending was op Twitter in Nederland, land waar metal normaal gesproken nog niet met een stok wordt aangeraakt.

Grote vraag: is Gojira nog steeds wel metal te noemen? Want bij groeiende populariteit gaat de extremiteit vaak het eerst overboord. Het korte antwoord op deze vraag: ja. Fortitude past prima in het bakje ‘metal’. Welke metal precies is een vraag die Gojira zijn hele carrière al met zich meesleept, want de band laveert van technische death via progmetal en postrock naar sleepende groovemetal. En dat mengelmoesje komt perfect samen op Fortitude. Waar Gojira op Magma nog meer zoekende was en het album wat uit balans leek, is diens opvolger helemaal af en staat er een dijk van een plaat.

Opener Born for One Thing (de bijbehorende video is opgenomen in het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren) opent hyper agressief maar laat in het toegankelijke refrein direct het andere gezicht van Gojira zien. Amazonia start bijna vrolijk maar wordt al gauw woest én toegankelijk tegelijkertijd. Dat laatste vanwege de Braziliaans aandoende inheemse klanken waar Sepultura ooit nog eens een aantrekkelijk album van bakte, dat eerste omdat Gojira-opperhoofd Joe Duplantier zijn woede over de teloorgang van het Amazonegebied nauwelijks weet te verbergen. Zoals dit hele album ons een draai om de oren geeft hoe we onze planeet aan het slopen zijn.

Another World laat horen dat deathmetal nog steeds deel uitmaakt van het Gojira-geluid, al zou George ‘Corpsegrinder’ Fisher zijn neus ervoor ophalen. Het lijkt alsof de band het erom doet, want als liefhebber van de zwaardere metalen zou je aanvankelijk geen stuiver geven voor Hold On, maar na het laffe intro ontpopt dit zich tot een monster van een track. Voor alle boeren die meelezen: als je je land omgeploegd wilt hebben, nodig een paar mensen uit en zet dit nummer op. Als de 5:30 minuten voorbij zijn kun je direct je zaadjes planten.

Waar Hold On gemaakt is voor de festivalweiden, is New Found dat voor de arena’s. Als we daar straks weer met z’n allen in mogen, zal dit nummer door de betonnen ruimtes gallen en zullen de haartjes op uw armen overeind schieten bij het horen van het gitaarwerk. En bij de heren hun piemel bij de versnelling richting het einde.

Met het instrumentale titelnummer komen we even op adem, al loopt het dankzij het achtergrondkoortje vloeiend over in The Chant. Niet helemaal mijn kopje thee, deze combinatietracks. Het ‘ohohooo’ van het koortje werkt op mijn zenuwen en het geram op de koebel doet me veel te veel denken aan een beroemde sketch uit het Amerikaanse tv-programma Saturday Night Live. Eventuele twijfel over het restant van het album wordt gelukkig direct aan gort gespeeld met het heerlijk groovende Sphinx. Into the Storm gaat daar zelfs nog zwaar overheen. Boeren: als je nog wat zaden overhebt en je wilt een tweede land omgeploegd hebben… En tegelijkertijd is dit ook weer een typisch nummer voor in een arena: wat is dit toch een bijzondere, schizofrene band.

Want met The Trails doen we weer een stapje terug in intensiteit. Het gitaarloopje is weliswaar erg lekker, maar er blijft te weinig van dit nummer hangen. Dat kunnen we van afsluiter Grind niet zeggen: simpelweg het hardste nummer van Fortitude, al gaat ook hier weer de unieke combinatie van bruutheid en toegankelijkheid hand in hand.

Eigenlijk doet Gojira al zeven albums hetzelfde: extremiteit en toegankelijkheid combineren tot een uniek eigen geluid dat hokjes en stiekem zelfs genre ontstijgend is. Fortitude is een verbluffend goede plaat. Geen perfecte, want er daarvoor zijn niet alle elf nummers goed genoeg. Maar de drie minder gelukte tracks zijn de band direct vergeven. Gojira balanceert nu eenmaal voortdurend op een dun koord vol muzikale tegenstellingen en dan kan je een keer een misstap hebben. Het is in ieder geval een fascinerende reis die Gojira nu al twintig jaar onderneemt en het is zo mogelijk nóg fascinerender om te zien wat het volgende reisdoel is. Met Fortitude is in ieder geval een afslag genomen die louter bewondering oogst. Luister dit album gewoon. Zo simpel is het. En dan zien we elkaar over een paar maanden weer terug als we Jaarlijstjes mogen gaan maken.

Score:

90/100

Label:

Roadrunner Records, 2021

Tracklisting:

  1. Born for One Thinh
  2. Amazonia
  3. Another World
  4. Hold On
  5. New Found
  6. Fortitude
  7. The Chant
  8. Sphinx
  9. Into the Storm
  10. The Trails
  11. Grind

Line-up:

  • Joe Duplantier – Vocalen, gitaar
  • Christian Andreu – Gitaar
  • Jean-Michel Labadie – Bas
  • Mario Duplantier – Drums

Links: