“Voor fans van SepticFlesh, Behemoth en Fleshgod Apocalypse.” Zo werd het nieuwste album van het Colombiaanse Eshtadur aan ons voorgesteld. Toevallig drie bands die ik zeer erg kan appreciëren, dus mijn interesse was gewekt. Al kende ik Eshtadur zelf tot dan toe helemaal nog niet. Het was dan ook even schrikken wanneer ik hun eerste album, met de curieuze naam Dominated by Dummies, voor het eerst beluisterde en een soort melodeath-geïnfuseerde, strak/moderne versie van Cradle of Filth te horen kreeg. Beste wel een interessant album eigenlijk, met heel wat verschillende invloeden en creatieve vondsten. Mijn chronologisch opzoekwerk bracht me vervolgens bij opvolger Stay Away from Evil and Get Close to Me (2013), dat dan weer heel erg tegenviel: veel brute melodeath met weinig diepgang. Te mainstream, te veel nietszeggende, brute passages, maar wel af en toe een fijne riff. Met een bang hart (oei, heb ik me toch wat vergist door domweg af te gaan op die korte beschrijving?) liet ik vervolgens Mother Gray (2017) over me heen komen en kijk: de puzzel bleek ineens toch te passen. Mother Gray is in alle geledingen tien stappen vooruit in vergelijking met zijn voorganger: wat een vol, indrukwekkend geluid, wat een verpletterende drums, wat een dramatiek, wat een epische grootsheid! Zwaarder, dieper, brutaler, volwassener en strakker dan ooit tevoren. Echt een aanrader eigenlijk, en dat wil ik hier toch al even meegeven, aangezien Eshtadur nog geen enkele keer werd gerecenseerd bij Zware Metalen. En ja hoor, op dit album kon je af en toe al eens wat Septicflesh– of Fleshgod Apocalypse-achtige passages ontwaren. Voor het laatste nummer (Burning Heart) werd overigens samengewerkt met leden van Soilwork en Scar Symmetry, toch geen kleine namen! Ik was dan ook gerustgesteld: het nieuwe album From the Abyss zou zonder twijfel een interessant luisterstuk worden!
Eshtadur bestaat al zestien jaar (opgericht in 2005) en in die tijd heeft de band dus best wel een behoorlijke metamorfose ondergaan. Het geesteskind van Jorg August (Jorge López), het enige originele bandlid trouwens, shifte van deathened black naar blackened death en slaagde erin om in beide genres uit te blinken met een relevante release. Misschien is het wat te veel eer om hen te beschouwen als vaandeldragers van de Colombiaanse metalscene, maar met uitzondering van Inquisition (wat op zich eigenlijk gewoon een Amerikaanse band is) heeft dat land toch niet al te veel noemenswaardige metalbands voortgebracht. Dus ja, Eshtadur helpt zeker mee om Colombia wat meer presence te geven op de wereldkaart der zware metalen. Reden genoeg dus om eens na te gaan wat zij anno 2020 voor ons in petto hebben.
En dat is behoorlijk wat om eerlijk te zijn. Een aantal verrassingen onder andere, maar vooral veel afwisseling, heel wat punch en memorabel gitaarwerk. Ik hou wel van zo een rollercoaster vol spitsvondige ideeën, geslaagde melodieën en af en toe een opvallende, onverwachte keuze. Maar zoals u weet: met keuzes kan je altijd twee kanten uit…
Verrassing nummer één: het openingsnummer start in se als een deathened blackmetalcompositie (eerder dan omgekeerd), en dat had ik na Mother Gray nu niet onmiddellijk meer verwacht. Lowborn Bastard begint behoorlijk verpletterend met loodzware riffs en een heerlijk blastbeatsalvo. De drumkit is overigens in goede handen bij de Poolse sessiedrummer Michał Łysejko, die u misschien nog kent van bij Decapitated. De vocalen benaderen die van Spiros Antoniou (Septicflesh), al ontbreekt nét die diepgang die de stem van de Griek zo monumentaal maakt. Ongeveer halverwege het nummer brengt Eshtadur een markante leadmelodie aan, die de aandachtige luisteraar herkent uit de openingsakkoorden van het nummer. Exit blackmetalgeluid, enter Göteborg melodeath, met solo’s en alles erop en eraan. Het is eerder iets dat ik associeer met In Flames en Arch Enemy dan met Septicflesh of Behemoth, dus de voorgestelde vergelijking gaat hier echt niet op. Toch best wel een sterk openingsnummer, met die catchy rode draad en stevig, helder gitaargeweld.
Dat de mannen van Eshtadur heel wat energie te geef hebben, laten ze nogmaals blijken op The Adverse Side, dat wat in de lijn ligt van de opener, maar met een emotioneler centraal thema en nog iets feller drum- en riffwerk. Een behoorlijk druk en gevarieerd nummer met een hoge intensiteit.
Bij track nummer drie, The Red Door, begint het me eindelijk te dagen. Dit is het album waarmee Eshtadur internationaal probeert door te breken. Ze spelen zeker niet op veilig, dat nu niet, maar de (eerste) nummers zijn zorgvuldig uitgebalanceerd om de luisteraar maximaal te behagen. Er is vooral heel veel aandacht besteed aan het componeren van tijdloze, catchy leads en vloeiende solo’s, in combinatie met vlijmscherpe drumsalvo’s en moddervette riffs (vol melodie) die zelfs een Shakira-fan aan het headbangen krijgen (zo, even ongegeneerd een Colombiaanse link gelegd). Jorg August en de zijnen bewandelen zo wel de dunne lijn tussen stijlvol en ronduit commercieel. De (lichtjes sentimentele) solo die we na twee minuten te horen krijgen ligt hoe dan ook geweldig goed in het gehoor.
Monumentale synths nemen even het voortouw aan het begin van She the Void, waarna vocalist Jorg August zijn innerlijke kolossale monster bovenhaalt. Ja hoor: She the Void heeft pletwalsallures en de vergelijking met Septicflesh is hier nog meer op zijn plaats. Maar daar blijft het niet bij, want de emoties die de gitaren hier oproepen zijn een stuk geloofwaardiger en diepgaander dan op de vorige tracks. In bepaalde stukken ontwaar ik zelfs flarden Hate, en dan is Behemoth nooit ver weg natuurlijk. Hmmm, misschien is dat statement van het label toch niet helemaal overdreven.
En dan komt track nummer zes. “Misplaatst” is het minste wat je kan zeggen van All She Wrote, een cover van de eighties-rockband Firehouse. Een (mislukte) poging tot commercieel succes? Een inschattingsfoutje uit (over)enthousiasme? Net als op het vorige nummer werd Henrik Danhage (gitarist bij Evergrey) aangetrokken voor een extra kwaliteitsinjectie, maar zelfs hij kan dit nummer niet redden van een roemloze ondergang op From The Abyss. Op zich is dit geen verkeerd nummer (hier bestaat zeker een publiek voor), maar op dit album is het gewoon ergerlijk en onnodig. Vooral ook omdat deze wat slappe balade tussen twee beukers van jewelste gepositioneerd is. Transient Stranger is met voorsprong het zwaarste nummer op From The Abyss en doet opnieuw heel erg denken aan Hate. Groot verschil met de andere nummers op dit album: de Göteborg melodeath is in geen velden of wegen te bekennen. Wat mij betreft een heerlijke headbanger én de uitgesproken luistertip voor de liefhebbers van het zwaardere werk.
Spellingsfoutje op track nummer negen: The Fear Difusser moet natuurlijk “The Fear Diffuser” zijn. Maar goed, het nummer zelf is gelukkig foutloos. Na een kort aanloopje komt Eshtadur al snel op tempo en vuurt het vol energie een heel arsenaal thrashy deathkogels op de luisteraar af. Na een aantal hardere noten op dit album is er nu (terecht) wél tijd voor wat melodieuze cool-downfragmenten en frisse solomomentjes. Door te eindigen met weer zo een versnelling is het nummer ook mooi in evenwicht. Over evenwichtig gesproken: wat dan te denken van afsluiter Disphased Dimension? De heren van Eshtadur zijn duidelijk van plan om er uit te gaan met een knal, zonder te vervallen in platitudes. Een mooie mix van Colombiaanse vurigheid, Zweedse melodiciteit en Poolse riffagressie. Dit nummer vat alle elementen van dit album mooi samen en is dus prima gekozen als slottrack.
En een band om in de gaten te houden!
Score:
78/100
Label:
Blood Blast Distribution, 2020
Tracklisting:
- Lowborn Bastard
- The Adverse Side
- The Red Door
- The Fall
- She the Void
- All She Wrote
- Transient Stranger
- The Oathbreaker
- The Fear Difusser
- Disphased Dimension
Line-up:
- Jorg August (Jorge López) – Stem, gitaar
- Alejo “Guitarecho” Bet – Gitaar
- Andrés “El Negro” González – Basgitaar
Links: