Toxaemia – Where Paths Divide

Geschreven door op 23-11-2020 om 23:42.

Deze band wordt al genoemd in Swedish Death Metal van Daniel Ekeroth, het naslagwerk over de Zweedse deathmetalgolf die eind jaren ’80 van de vorige eeuw begon aan te zwellen om begin van het volgende decennium de zware wereld te overspoelen. Een brute deathmetalgroep die speelde in een stijl die het midden hield tussen Zweeds en Amerikaans en niet verder kwam dan twee demo’s en een 7” EP, zo leert het boek. Die geschiedenis wordt nu herschreven. Want zie daar: 28 jaar nadat men enigszins gedesillusioneerd de handdoek wierp, brengt het herenigde Toxaemia alsnog een debuutalbum uit. In 2020 kan werkelijk alles.

Where Paths Divide heet de plaat en, hoewel we er misschien te veel in lezen, zou dat zo maar eens meer dan alleen een toffe titel kunnen zijn. Want nog steeds brengt de band death metal die enerzijds inspiratie haalt uit vroeg-Zweedse meesterwerken als Entombed’s onovertroffen Left Hand Path, maar anderzijds ook het verbetene en woest ongeremde van bands als Incantation en de vroege Morbid Angel in zich draagt. Al in Delusions, het eerste echte nummer na een dreigend intro, horen we een Boss-HM 2 zaagriff samensmelten met een gierende solo waar je de jonge Trey Azagthoth zo zijn handtekening onder ziet zetten. Ook de vocale aanpak, een diepe putgrunt voor extra smaak regelmatig overlegd met een weinig vriendelijke krijs, wijst meer richting het (wilde) westen. Je zou dus kunnen zeggen dat Toxaemia zijn kamp heeft opgeslagen op de plek waar die twee stromingen nog precies bij elkaar zijn. Het zou overigens prima kunnen dat de band een heel andere, of zelfs geen bedoeling met de titel heeft, maar je weet nu wel wat te verwachten van dit late debuut.

Op de plaat hebben met Buried To Rot en Hate Within ook een beperkt aantal titels uit de eerste periode van de band de plaat gehaald. Tracks met titels als Pestilence en Leprosy (geen cover) lijken, hoewel de ietwat bekend klinkende titels mogelijk anders doen vermoeden, recenter uit de pen te zijn gevloeid. En de inspiratie is kennelijk onverminderd aanwezig want Pestilence is zonder meer een van de betere songs met zijn heerlijk melodieuze riffs op een bedje van stevig doordenderende drums, slechts onderbroken door wat breaks waarin een ultrazware bas de vullingen uit je gebit dreunt. Kwestie van de boel goed in de verf zetten weet je wel. De boel goed in de verf zetten deed ook Dan Swanö die de mix en mastering voor zijn rekening nam. Hij bracht, als vaker, een zwaar geluid mee: een sound die modern genoeg klinkt maar de oldschoolfeel van het bandgeluid ongemoeid laat. Een band als Toxaemia zal zich niets meer kunnen wensen.

Dat zware geluid doet zich trouwens het best voelen in de ultralogge riffpartijen van Black Death (alweer een titel die een belletje doet rinkelen), waaruit op tijd en stond een lekker zwevende solo komt opborrelen en de midtempo knaller Psychotic Pandemic. Niets nieuws, maar wel heel overtuigend gebracht in een prima geluid.

Deze Where Paths Divide is dan ook een feest voor de deathmetalfan die na 1992 zijn platenkast effectief op slot heeft gedaan voor nieuw werk omdat het beste toch al geweest is. Zoek het sleuteltje maar even op, want dit late debuut van een stel woestelingen uit Motola moet er nog even bij. Het fraaie artwork zal er overigens niet misstaan.

Score:

80/100

Label:

Emanzipation Productions, 2020

Tracklisting:

  1. Where Paths Divide
  2. Delusions
  3. Pestilence
  4. Buried To Rot
  5. Betrayal
  6. Toxaemia
  7. Black Death
  8. Six-Fold Revenge
  9. Psychotic Pandemic
  10. Leprosy
  11. Hate Within

Line-up:

  • Stevo Bolgakov – Gitaar, vocalen
  • Pontus Cervin – Basgitaar
  • Rasmus Axelsson – Gitaar
  • Dennis Johansson – Vocalen
  • Per “Perra” Karlsson – Drums

Links: