Satyricon – Now, diabolical
Roadrunner Records, 2006
Als er één band divers te noemen valt is het Satyricon wel. Al sinds 1992, toen het hele black-metalgenre nog in de kinderschoenen stond, is de band van de partij. Het diverse eraan is dat ze in die veertien jaar van hun bestaan altijd op een manier vernieuwend probeerden te zijn, want wat stagneert sterft per slot van rekening in hun ogen. Dit resulteerde ertoe dat eigenlijk geen enkel album dat ze uitgebracht hebben echt met een andere valt te vergelijken.
Uiteraard leidde dit ook tot vele meningsverschillen en verhitte discussies op onder andere de frontpage en het forum. Iedereen heeft namelijk zijn voorkeuren, de één zweert weer bij het oude werk zoals bijvoorbeeld het melodieuze Dark Medieval Times en een ander weer bij het kille, extreme Rebel Extravaganza. Hoewel ik zelf iemand ben die naar het tweede voorbeeld neigt, kan ik Satyricon wel al heel wat jaren tot één van mijn favoriete bands rekenen en weten alle albums de weg naar mijn cd-speler regelmatig te vinden. De voortgang van het nieuwste wapenfeit Now, Diabolical werd dan ook op de voet watertandend door me gevolgd.
Al voordat de cd mijn deurmat raakte was ik extra benieuwd, want de discussies waren alweer flink losgebarsten en ik kan me niet herinneren dat de meningen zo verdeeld waren over een album van ze. Toen ik de cd opzette werd me meteen duidelijk waarom de meningen zo verdeeld zijn. Satyricon heeft met Now, Diabolical een wat lastiger te verteren album afgeleverd. Ze hebben duidelijk voor een concept gekozen waarin ze het muzikale geheel versimpelen of beter gezegd – minimaliseren. Geen keyboards, geen tempowisselingen, geen ingewikkelde structuur van de nummers en geen poespas.
Ik moet toegeven dat ik een beetje teleurgesteld was in eerste instantie. Maar nadat ik het nog een paar luisterbeurten gunde werd ik plots gegrepen door het album. De net-beschreven opzet van nummers zorgt voor een heel beklemmend geheel (om mijn punt te onderstrepen noem ik de nummers A new enemy en The rite of war cross). Bij sommige nummers wordt dit beklemmende gevoel versterkt door zware blaasinstrumenten. Dit gecombineerd met agressieve teksten en de stem van Satyr die haatdragender dan ooit klinkt wordt er een hele intense en ook duistere sfeer met zich mee gebracht.
Bij iedere luisterbeurt die ik de plaat geef vind ik hem steeds beter vinden. De muziek valt een beetje te omschrijven als een uitgeklede versie van hun vorige album Volcano, afgewerkt met een heel klein vleugje Darkthrone-invloeden. Hoewel ik hier wel de naam Volcano laat vallen kan ik niet zeggen dat Now, Diabolical in het verlengde hiervan ligt. Wel is het weer een echte Satyriconplaat; de cd staat echt als een huis. Ieder nummer past erg goed bij het geheel en geen enkel nummer is veel beter of pakkender dan de ander. Dat geldt zelfs voor het laatste nummer, To the mountains, die gitaarriffs bevat die geaccepteerd zouden kunnen worden in een doommetalnummer.
Now, Diabolical krijgt van mij een dikke voldoende en wellicht een hoge plek in mijn persoonlijke top tien van het jaar. Maar een all-time favorite zal het helaas zeker niet worden, dan kies ik persoonlijk toch liever voor Rebel Extravaganza. Maar voor éénieder wie nog niet overtuigd is van Now, Diabolical raad ik aan het album nog maar eens een paar keer op te zetten; of een mogelijkheid aan te grijpen de band live te zien. Want deze nummers hebben heel veel potentie om live te knallen.
Tracklist:
- Now, Diabolical
- K.I.N.G
- The Pentagram Burns
- A New Enemy
- The Rite Of Our Cross
- That Darkness Shall Be Eternal
- Delirium
- To The Mountains
Line-up:
- Satyr – guitar, bass, vocals
- Frost – drums
Links: