Moonlight Haze – Lunaris

Geschreven door op 10-06-2020 om 23:28.

Symfonische (power) metal is helemaal ‘caldo’ in Italië. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat Moonlight Haze Italiaanse roots heeft. Wie het genre een warm hart toe draagt en bijvoorbeeld Within Temptation, Indica of Nightwish ook lief vindt, moet dit even gaan checken.

Het debuut De Rerum Natura is pas van 2018. De band heeft toch in snelle tijd behoorlijk wat inspiratie bij elkaar gesprokkeld voor een nieuw album. Op het debuut was standaard symfonische metal te horen, waarbij de productie soms wat afstandelijk klonk. Het was een vrij sterk album dat verwachtingen schepte naar de toekomst. Op Lunaris zijn een aantal waanzinnige muzikanten aan het werk die snappen hoe je deze muziek geloofwaardig brengt. Zangeres Chiara Tricarico (ex-Temperance) heeft een beheersing van alle gebrachte variatie in haar vocalen, wat behoorlijk indrukwekkend is. Muzikaal is het bijzonder goed geschreven en uitgevoerd. De teksten zijn wat aan de laagdrempelige, soms wat vage, kant. Ik zie wel eens Xenos-teksten die intelligenter overkomen. Gelukkig maakt ze dit dus ruimschoots goed door een vocaal indrukwekkende bijdrage te leveren.

Moonlight Haze heeft de voorkeur om te beginnen met het muzikale thema en vervolgens met een rustig coupletje op te bouwen tot übercatchy hooks in de refreinen. Lunaris zit professioneel in elkaar en weet te manouvreren tussen poppy symfo metal en krachtigere power metal. Till The End valt in die laatste categorie. Een krachtige opener met staccato refreinen waarbij krachtig wordt uitgehaald, zeker op het einde. De band heeft dermate veel plezier dat het muzikaal wat op het randje wordt. Het krachtige en overtuigde drumwerk is zeer strak en dient vooral ter ondersteuning. In de mix is gewerkt aan een surround sound waardoor je dit beter niet op je gare laptopspeakertje afspeelt om maximaal te kunnen genieten. Op Lunaris komt een wat meer fantasygericht refrein om de hoek kijken. De keyboards zijn episch en dragen het refrein. Hier blijkt dat de vocaliste een klassieke scholing heeft gehad, want ze blijkt tevens een heldere sopraan te zijn. Met aanstekelijk enthousiasme wisselt ze van verschillende zangstijlen.

Op The Rabbit on the Moon start de muziek met het thema waarna een opbouwend couplet wordt ingezet. Een keyboard-glissando sluit het couplet af, en luidt de brug naar het mierzoete refrein in. Het heeft een behoorlijk ‘magisch’ gehalte. Zeker met de gefluisterde achtergrond vocalen die elfachtig aandoen. Moonlight Haze weet het op verbazingwekkende wijze toch serieus te brengen. Als je het vergelijkt met Ad Astra zie je dat de band vooral op dat pad verder is gegaan. Overtuiging en pakkendheid vind je volop terug op Lunaris. Het tekstuele concept gaat overigens over een maankonijn dat voorkomt in de Chinese mythologie. Ik kon op Wikipedia een complete lijst met denkbeeldige konijnen terugvinden. Dus.

Happy Without You is een ballad die een sterke invloed van Evanescence laat horen. Het tekstuele concept is wat mager en muzikaal is het tevens wat voorspelbaar. Misschien richt de band zich hiermee op een iets jongere leeftijdscategorie dan waar ik deel van uitmaak. Ik word gelukkiger van Nameless City, waar onder folky oosterse tonen eens flink gejubeld wordt. Catchier dan dit wordt het niet. Het intro laat de luisteraar eerst nog in het ongewisse over de prachtige zang onder de sterke baslijn in het refrein. Wish Upon A Scar is een ander hoogtepunt dat een echte oorwurm is. Ook hier wordt de bas lekker geslagen en is de opbouw in een snelle dynamiek gegoten. Vocaal gaat het er heftig aan toe, op het randje van te enthousiast. De galloperende drums ondersteunen de melodieuze solo. Luister voor de grap eens luisteren hoe de gitarist die solo inluidt. Het zelfvertrouwen spat eraf en dat is terecht. Of Birth And Death is mij veel te zoetsappig, met overdreven strijkers en een akoestisch gitaartje. De vocale lijn is zelfs wat irritant. Neppe dingen zijn echt niet nodig op dit moment. De viool wordt overigens bespeeld door Fabio Lethien Polo (Elvenking). Op The Dangerous Art Of Overthinking zijn screams te horen, maar dat had niet echt gehoeven, want ze overtuigen geenszins. Het klinkt nogal droog. Verder zit er wel een piratenachtige keyboardlijn in, die vanaf 5:13 goed tot zijn recht komt onder terwijl de drummer zijn crash eens subtiel aanslaat.

Een album dat ik niet gauw ga vergeten. Dit is een band met een duidelijke visie en de muzikale beheersing die het toelaat om die visie ook uit te werken. Dat betekent overigens niet dat er eens flink buiten bekende paden wordt getreden, maar wel dat de band een solide geluid weet neer te zetten. Een geluid dat in tegenstelling tot De Rerum Natura ‘eigen’ genoeg klinkt. Binnen dit genre moet je dat natuurlijk niet al te extreem opvatten. Het blijft altijd herkenbaar klinken. In een korte tijd heeft de band zich ontwikkeld. Aandachtspunten zijn de niet zo sterke screams en de wat te laagdrempelige teksten, maar verder doe ik mijn petje af voor dit album. Deze kan je gerust in je cd-speler laten zitten, want hij wil er bij mij echt al een maand niet meer uit.

Score:

85/100

Label:

Scarlet Records, 2020

Tracklisting:

  1. Till The End
  2. The Rabbit Of The Moon
  3. Lunaris
  4. Under Your Spell
  5. Enigma
  6. Wish Upon A Scar
  7. The Dangerous Art Of Overthinking
  8. Without You
  9. Of Birth And Death
  10. Nameless City
  11. Enigma (English version)

Line-up:

  • Chiara Tricarico- Vocalen
  • Marco Falanga – Gitaar
  • Alberto Melinato – Gitaar
  • Alessandro Jacobi – Basgitaar
  • Giulio Capone – Drums, Keyboards

Links: