Sleepytime Gorilla Museum en Vurdalak in Amstelveen
P60, 27 september 2010
Door Joost Verhagen en Berit Soolsma
Op een regenachtige maandagavond stond een atypische band met de atypische naam Sleepytime Gorilla Museum op het podium van het Amstelveense P60.
Een prachtig optreden dat erom vraagt herinnerd en doorverteld te worden, alleen al omdat de band een groter publiek verdient dan een halfvolle P60.
Het Californische Sleepytime Gorilla Museum maakt een moeilijk te omschrijven combinatie van bombastische avant-garde rock,
death metal en dromerige symfonische stukken met typerend veel meerstemmige zang. Dit alles uitgevoerd met een groot scala aan zelfgebouwde instrumenten.
Het voorprogramma was nogal verrassend de Nederlandse formatie Vurdalak, die een mengelmoes van ska, hoempapa en folkloristische walsjes speelde.
Dit deden ze prima. Dat het publiek niet gelijk stond mee te hupsen lag dan ook niet aan hen
maar aan de programmeur die er een nogal eclectische filosofie op na lijkt te houden wat betreft het combineren van voor- en hoofdprogramma’s.
De muziek van Vurdalak hield het midden tussen een druk Calexico en een schoon gedouched Gogol Bordello,
waarbij vooral de frontman qua podiumpresentatie erg zijn best leek te doen in de voetsporen van Bordello te treden.
Een echte festivalband dus, met alles erop en eraan: halfnaakte bandleden met diverse kledingstijlen, een accordeon, banjo, akoestische bas,
contrabas, gitaar en trombone. Er werd niet gedanst.
Na een korte ombouwpauze met een al even eclectisch draaiende dj, startte Sleepytime Gorilla Museum met de show.
Het was een indrukwekkend theatrale opkomst met een bijna angstaanjagend overkomen van geschminkte koppen met rode oogschaduw boven zwarte gewaden en stropdassen van smalle rode linten. Ook licht en choreografie sloten naadloos aan op het optreden.
Ondanks de keur aan instrumenten was er een aantal thuis gebleven, zoals teremin en piano.
Daar was niets van te merken, en er viel genoeg te zien op het podium. De vreemde snaarinstrumenten “made with stuff you find in your garage” deden denken aan de gedrochten van
Diego Stocco. Eén van deze waanzinnige creaturen werd door de bandleden liefkozend ‘sledgehammer-duleimer’ genoemd.
De band wijdde tussendoor uit over hun fascinatie voor wetenschap en al dat organisch is. De volgende plaat zal dan ook worden vergezeld door een ‘science movie’,
“for everyone has to make at least one science movie in his life” en zoals violiste Carla Kihlstedt daaraan bijdehand aanvulde, “to teach the children”.
Het album In Glorious Times had de overhand maar ook een tweetal nog niet uitgebrachte nummers werden ten gehore gebracht in de goed uitgebalanceerde set. De band opende met een relatief rustig nummer maar trapte al snel het gaspedaal in met het sterke metalnummer Helpless Corpses Enactment wat wellicht het meest pure metal nummer uit het uitgebruide repertoire van deze heren en dame is. De rest van de set werd op comfortabele wijze aan elkaar gesmeed alsof het één lang stuk betrof in plaats van losse nummers. Toen de band er uiteindelijk mee stopte overheerste er vooral een sterk gevoel van ‘nu al?’.
Dat de violiste in Angle of Respose een behoorlijk indrukwekkende zangpartij afstak,
met de lome vervreemding van zangeressen als Lamb en Björk doet verwonderen waarom zij niet meer solo stukken zingt, op het laatste plaatwerk is haar stem immers veel beter vertegenwoordigd.
Aan de andere kant dwingt het veel respect af als je band zo vol talent en kundigheid zit dat je toehoorders tot na de show hongerig blijven naar meer. Gelukkig konden we nog rekenen op een uitgebreide toegift met het nummer Sleep is Wrong,
wat in tweeën gebroken werd met een lange theatrale slaapsessie van snurkende en murmelende bandleden.
Tot slot was er de zo goed als lege kist met tourmerchandise waarin enkel nog wat albums …Of Natural History
lagen, die binnen drie minuten waren uitverkocht.
Kennelijk viel Sleepytime Gorilla Museum niet alleen bij het juichende P60 in de smaak.
Op het moment dat de zaal gedwongen leegliep vanwege het rondschallende “Laatste ronde!”
viel er niet anders te concluderen dan dat deze sympathieke gorilla’s verantwoordelijk zijn geweest voor één van de beste concerten van het afgelopen jaar.
Links: