Hacride, Moker, Thurisaz en anderen te Antwerpen
Trix, Antwerpen, 10 mei 2009
Trix. Iets nieuw, iets vers. Vlakbij Hof Ter Loo te Antwerpen, waar ik zovele schitterende bands en dito optredens heb bijgewoond, bevindt zich Trix. Modern, gezellig… gans anders dan de groezelige pikdonkere
bunker waar het zweet van het plafond droop. Open, rookvrij en heel toegankelijk. Niet meteen een zaal waar je black metal zou verwachten, ookal waren die er vandaag wel bij. Met een aantrekkelijk affiche (letterlijk en figuurlijk) werd de aankondiging gemaakt van de cd-releases van Thurisaz later dit jaar, en Moker diezelfde avond. Een topdag voor de Belgische metal dus, en dat was de reden van mijn aanwezigheid. Menig band met “core” in de definitie van enkele bands deed mij twijfelen, maar one should face his fears nietwaar.
Met grote uitzondering kwam ik op tijd aan op deze aangelegenheid, wat mij dan ook toeliet de eerste band te aanschouwen.
Dead End Path deed zijn ding met veel flair. De netjes aangeklede, wit-geshirte frontman was bijzonder beleefd en was het toonbeeld van de band. Energiek, modieus, met een samenhang van glad gitaarwerk en opzwepend hardcore-aandoend vocaal geweld. Niet mijn ding, maar de aanwezige kijklustigen vonden het allemaal prima.
De tweede band van de avond kregen we in de vorm van
Los Bastardos Del Bronco.
Zowel de bandnaam als de band zelf pasten precies in het image van de poster, dat was bijzonder fijn. Drie gitaarhelden en een drummer, met een genre die totaal uit de toon viel. Ik weet niet wat het precies was, maar het voelde aan als necro-rock, prairies en zombies, iets tussen The Shadows en The Ramones, puur instrumentaal. Bijzonder amusant en genietbaar, met een bijhorende pot bier inclusief pikante worsten.
Hierna kwam
Herfst, uit het Antwerpse. Herfst staat bekend als één van de meest arrogante black metalbands van België, was het niet dat Enthroned nog een ergere indruk achterlaat. Ook hier slaagden de jongeheren erin naam te maken in de categorie anti-sociaal. Doch, eerlijk is eerlijk, de heren deden wel een poging om contact te krijgen met het publiek, maar de black bleek niet echt genre-overstijgend te zijn. Enkel de zwartste zielen konden het appreciëren. Ikzelf vond het behoorlijk, al was de sound niet schitterend en de snare wat onscherp.
De volgende band dan, een rijzende ster:
Crimson Falls is potten aan het breken in binnen – en buitenland met zijn recentste cd. Terecht? Aan de reacties van het publiek te zien wel. Een prima sound bestaande uit een aanstekelijke mix van death en metalcore. Vooral het staccato gepluk ligt me wel, evenals de sympathieke en vurige attitude van zanger Wim. Trendy en energiek, ritmisch, spontaan en uit het har(d)t. Alleen ja, de opbouw van de nummers met al die breaks en gefragmenteerde stukken, ik snap het niet, maar dat ligt aan mij want men had wel degelijk veel succes. En ook een nummer als With All Due Respect (go fuck yourself) van de laatste cd Fragments of Awareness gaat er bij mij absoluut in.
Nog drie te gaan, en
Thurisaz was dé band waar ik naar uitkeek. Binnenkort een nieuwe schijf, en daar kijk ik zo mogelijk nog meer naar uit. Thurisaz slaagde er in een Belgisch meesterwerkje te produceren met Circadian Rhythm, een klassieker ten huize Alfvoets. En of het een memorabel optreden werd. Niet onwaarschijnlijk natuurlijk met dergelijke sterke nummers vol sferische black. Met het risico een eenmalig chauvinistische indruk na te laten, dit deed me wegdromen als was het Enslaved. Ik stond natuurlijk ook wel aan luidsprekers gekleefd met een kop vol wazigheid en zonder slaap, maar toch. Dit is een van de Belgische metaltrotsen. Een nummer als Falling deed mij dus ook live de ogen sluiten en gewillig meestromen op de melodische black. Prima optreden!
Hacride is echt mijn ding niet, dus de laatste snack voor vanavond was
Moker. De nieuwe MySpace-nummers klonken behoorlijk sterk, dus de eerste rij werd mijn stek. En van begin af aan wist ik hoe laat het was. Oerbrute vette death metal met core. En verdomme, ik kreeg er net als een tiental andere bezoekers geen genoeg van. Alles geven op deze lompe niet-aflatende beukbende die het publiek geen seconde rust gunde. Zelfs de breakdowns werden voorzien van een alarmerende hyperblast en hyperkinetische riffs. Godverdomme wat een maniakaal gebeuren werd me dit! Ondergetekende wist zich geen raad en vloog dan ook regelmatig op tegen een van de andere pitjongens. Eerlijk waar, dit was be”core”lijk tot en met. Agressief supercatharsismateriaal, de drollen vliegen de aars uit. Mijn excuses trouwens aan de mensen die na het optreden te maken kregen met mijn versnelde gistingsproces en de bijhorende darmgassen (inclusief Moker, die mij desondanks nog een interview aanboden ter gelegenheid van hun nieuwe cd Total Domination). Ondanks de gassen werd de link met nazi’s niet gelegd, Antwerpen is behoorlijk contextueel geworden.
Hacride, de headliner voor deze avond, miste ik grotendeels door het interview met Moker. Ik heb wel een positief beeld gekregen van deze groep, die kon genieten van een stevige wall of sound. De link met Tool is dan ook vlug gelegd. De aanwezigen waren lovend, al waren ze niet in grote getale komen opdagen. Jammer voor de thuisblijvers, want ze hebben het één en ander gemist. Een dikke pluim voor de organisatie en de bands voor deze leuke zondag. En nu maar hopen dat die stijfheid vlug voorbij zal gaan.
Links: