Meshuggah, The Dillinger Escape Plan en Between the Buried and Me
013 – Tilburg, 21 juni 2008
Eén van de meest interessante line-ups van de afgelopen tijd stond op de
langste dag van het jaar in 013 te Tilburg. De grootmeesters der polyritmische
metal Meshuggah deelden het podium met de koningen van de mathcore The
Dillinger Escape Plan en als voorproefje nog een optreden van het enorm
talentvolle progressieve death metal gezelschap Between the Buried And Me.
Op de middag vóór de uitschakeling van het Nederlands voetbalelftal tegen de
Russen, liep de Tilburgse poptempel vol met muziekliefhebbers in alle soorten en
maten.
En ja, als je helemaal uit Friesland moet komen, kan het wel
eens zo zijn dat de te rijden tijd niet helemaal goed in te schatten is (hoezo
files?) en dat je daardoor nét te laat de zaal binnenstapt. Hier is openingsband
Between the Buried and Me inmiddels al halverwege het nummer Prequel
to the Sequel aanbeland. Hoewel het geluid ietwat zacht staat afgesteld,
komt dit fantastische nummer uitstekend uit de verf! Alle instrumenten zijn
prima te horen en ook bassist Dan Briggs is opnieuw (net als in
Londen een paar maand terug) lekker aanwezig met zijn mooi vloeiende
baslijnen. Verschil met toen is dat de band hierna verder gaat met het geniale
slotstuk van
Colors: het instrumentaaltje Viridian en daarna de ultieme, vijftien
minuten klokkende kraker White Walls. Between the Buried and Me
mag dan misschien een vrij statige band zijn, de muzikale hoogstandjes
compenseren dit "euvel" voor de volle 100% en het kort maar krachtige optreden
doet meermaals verlangen naar meer. Véél meer!
Na een vrij lange ombouwpauze gaan we nóg even wat extremer te
werk. De mannen van The Dillinger Escape Plan staan weer klaar om 013
eens even goed op stelten te zetten. Zo te zien heeft Greg Puciato er weer een
behoorlijke dosis fitnesstrainingen opzitten, want nog even en hij is breder dan
dat ie hoog is, maar gelukkig werkt ie tussendoor ook aan zijn stem en dat is te
horen ook! Moeiteloos springt ie van de ene luidspreker naar de andere, maar ook
de overgang van ijzingwekkende screams naar mooi gezongen zangpartijen weet ie
aardig te beheersen. Het totaalgeluid is, naast opnieuw een beetje zacht,
redelijk chaotisch te noemen. Gitaarriffs zijn soms maar moeilijk te
onderscheiden maar daartegenover staat natuurlijk weer het visuele aspect van de
band. De vrij afwisselende setlist is wat mij betreft enorm geslaagd want het
contrast tussen "zoetsappigheden" als Black Bubblegum of Setting Fire
to Sleeping Giants en knalharde tracks als Sugar Coated Sour en
Sunshine the Werewolf is weer om van te smullen! Ik moet zeggen, ik heb ze
wel eens energieker gezien, maar misschien heeft dat ook wel een beetje te maken
met de grootte en de indeling van het podium ("waar kan ik allemaal op-en
afspringen?"). Grappig feit overigens is dat nieuwe kracht Jeff Tuttle duidelijk
nog bij Weinman in training is, aangezien de acrobatische stunts nog net niet zo
vloeiend verlopen als bij zijn genoemde collega aan de andere kant van het
podium. Ach, komt vanzelf zullen we maar zeggen…
Gewoon met degene naast je te kunnen converseren vlakbij een van
de luidsprekers is natuurlijk niet de bedoeling bij een optreden van een band
als Meshuggah, maar het is ditmaal echt ruimschoots mogelijk. Het geluid
staat in het begin echt véél te zacht afgesteld en dat terwijl iedereen
natuurlijk gekomen is om weer eens even ouderwets te worden weggeblazen door
deze Zweden. Gelukkig wordt dit naarmate het optreden vordert redelijk
bijgesteld zodat we goed kunnen genieten van krakers als het gortdroge
Stengah, het opgefokte The Mouth Licking What You’ve Bled en
natuurlijk het verplichte Future Breed Machine. Speciale aandacht gaat
uit naar de oerstrakke versie van de nieuwe Meshuggah-klassieker Bleed.
Hoe krijgt de band het in godsnaam voorelkaar dit ontiegelijk moeilijke nummer
zonder enige hapering neer te zetten?! Alsof er een fucking machine aan het werk
wordt gezet, zo enorm, achteloos strak wordt dit gespeeld! Het publiek om me
heen staart ook met open mond richting podium en als het nummer na zeven minuten
uiteindelijk in stilte sterft, is pure verwondering het enige wat nog rest.
Opvallend is verder dat van Nothing nog steeds het meeste
wordt gespeeld. Naast het genoemde Stengah, zijn tracks als Straws
Pulled at Random, Rational Gaze en Perpetual Black Second nog
steeds erg populair bij de band zelf, wat mij betreft terecht, aangezien deze
nummers live nou eenmaal verschrikkelijk lekker tot hun recht komen. Wat ik
eigenlijk nog wél had verwacht is het nieuwe, eveneens lekker doordeinzende
nummer Lethargica, eentje die het volgens mij live ook geweldig zou
hebben gedaan. Maar goed, dan houden we die nog tegoed bij een eventuele
volgende keer.
Minpunten: te zacht en te kort. Pluspunten: gewoon het concert
zelf. Dat daarna de stemming iets in mineur omslaat vanwege het voetbal is
jammer, maar deze uiterst vermakelijke concertmiddag neemt niemand ons meer af!
Links: