Sinds 1995 maakt Zebrahead muziek. Poppunk, of liever gezegd Amerikaanse ‘highschool punk’. Want dat is het. Of zelfs, zoals mijn collega Clemens Schaap stelde: bubble-gum punk. Ben je 14 jaar, spendeer je jouw tijd op de skatebaan met een kapotte broek, en heb je een halflange schuine pony? Dit is jouw muziek. Vrolijke commerciële dingen, ergens tussen Avril Lavigne en The Offspring in. Sum41, Limp Bizkit, dat soort herrie.
Ze komen uit Orange County, Californië in de Verenigde Staten. Zebrahead behaalde een mooie score van twaalf uitgebrachte albums in hun 24-jarig bestaan. Dit wordt nummer dertien. Echt buitengewoon goed werd het nooit, maar het was leuk genoeg. Het album Playmate of the Year uit 2000 en Call your Friends uit 2013 waren best te pruimen. Muziek die prima op de radio gedraaid kan worden. Brain Invaders gaat niets anders doen dan wat Zebrahead altijd heeft gedaan. Vooruit, laten we de muziek eens nader bekijken.
When Both Sides Suck, We’re All Winners begint met elektronische bliepjes, gevolgd door D-beat gedrum met uiteindelijk een kort refreintje. Rappen, roepen, zingen, zo kan de vocale bijdrage het best worden beschreven. Best een leuke opener, te cheesy om op Zware Metalen te mogen worden besproken eigenlijk. Dat geldt voor het hele album. All my Friends are Nobodies is eigenlijk het summum van wat dit album te brengen heeft en vat het goed samen. Een album vol melodieuze poppunk voor pubers. De muziek zit goed in elkaar en het klinkt energiek zoals je dat bij poppunk verwacht. Op You Don’t Know Anything worden de koperblazers van stal gehaald. Best leuk gedaan. Het nummer Chasing the Sun biedt raps die recht uit het repertoire van Fred Durst komen. Reggaetonbeat eronder en daar moet u het maar mee doen. Dan hebben we nog Take a Deep Breath (And Go Fuck Yourself) dat best radiozendtijd zou mogen krijgen. Dit is wat meer richting Linkin Park. Goed uitgevoerd en technisch zit het ook weer puik in elkaar.
Dit album, tsja… Een genre dat hier op Zware Metalen weinig fans zal hebben ben ik bang. Het is hokjesmuziek, het hokje van de Amerikaanse punkpop. Muziek van eind jaren ’90, begin 2000, die prima is uitgevoerd en best leuke accenten heeft. Binnen hun hokje doet Zebrahead precies wat er van ze verwacht wordt. Het is gewoon prima, en niets anders. Top voor de liefhebbers zullen we maar zeggen, die gerust nog een dikke punt bij de score op mogen tellen.
Score:
75/100
Label:
MFZB Records, 2019
Tracklisting:
- When Both Sides Suck, We’re All Winners
- I Won’t Let You Down
- All My Friends Are Nobodies
- We’re Not Allright
- You Don’t Know Anything
- Chasing the Sun
- Party on the Dancefloor
- Do Your Worst
- All Die Young
- Up in Smoke
- Ichi, Ni, San, Shi
- Take a Deep Breath (And Go Fuck Yourself)
- Better Living Through Chemistry
- Bullet on the Brain
Line-up:
- Ali Tabatabaee – Vocalen, Rap
- Matty Lewis – Vocalen, Gitaar
- Ben Osmundson – Basgitaar
- Dan Palmer – Gitaar
- Ed Udhus – Drums
Links: