Axel Rudi Pell, Vengeance – 28-09-2006, Biebob – Vosselaar
De halsstarrige weigering van Biebob-eigenaar Bob Schoenmaekers om Zware Metalen op de gastenlijst te zetten weerhoudt ondergetekende er uiteraard niet van om op een mooie najaarsavond de lange rit naar Vosselaar te ondernemen om daar de reïncarnatie van ons eigen Vengeance te zien vlammen als support van de Duitse gitaar wizard Axel Rudi Pell. Had ik maar naar Bob geluisterd, dat was mij een hoop ergernis bespaard gebleven. Gelukkig viel Leon Goewie en consorten niets te verwijten, het Duits/Amerikaanse hoofdprogramma echter des te meer.
Vengeance deed waar het voor was ingehuurd, namelijk het publiek opwarmen voor de hoofdschotel, al is opwarmen hier misschien niet het juiste woord gezien de van zichzelf al hoog oplopende temperatuur in het kleine maar sfeervolle zaaltje. De Nederlandse AC/DC vlamt alsof het nooit is weggeweest en de fris en fit ogende Leon Goewie is met zijn heerlijke humor en ontembare enthousiasme uiteraard weer het stralende middelpunt van het veel te korte feestje. Wat te denken van deze heerlijke opmerking: “Ik vind het hier hartstikke gezellig, veel gezelliger dan bij euhh, …”, ondeugend schuin kijkend naar zijn Duitse medebandleden, doelend op de eerdere Duitse concerten op deze toer. Niet alleen onze Brabantse vriend is uitstekend in vorm, de hele band knalt behoorlijk, waaronder gitarist Jan Somers en bassist Barend Courbois. De setlist bevat naast Back In The Ring
en No Mercy van de gloednieuwe plaat Back In The Ring een zestal ouwe krakers die aanvoelen als een warme douche op de Noordpool, zoals opener Take It Or Leave It, Take Me To The Limit, She’s The Woman en Rock ‘n’ Roll Shower. De klassieker May Heaven Strike Me Down wordt voorafgegaan door een wat minder warme douche in de vorm van een fles Spa Blauw die Goewie over zijn hoofd kiepert, een tafereel dat aan het slot nog eens dunnetjes wordt herhaald, maar dan met een enorme pul bier. Zonde van het bier, maar wel grappig. Arabia besluit de set meer dan waardig en een welverdiende ovatie daalt op de band neer. Binnenkort staan de heren als support van UFO in 013. Gaat dat zien!
Geluidsproblemen, een heuse onstage vergadering, overbodige solospots, een slaapverwekkend acoustisch intermezzo en oeverloos schijnbaar repeterend gesoleer, zie hier in een notendop het optreden van Axel Rudi Pell. De ellende begint al bij het eerste nummer Fly To The Moon. Het zaalgeluid is belabberd, wat gelukkig al snel is verholpen, maar het monitorgeluid blijkt aan de reakties van de bandleden te zien nog beroerder. Op het moment dat ik begin te vermoeden dat die vermeende roadie gewoon een nieuw bandlid is, behoort ook dit euvel eindelijk tot het verleden en vervolgens komt de eerste flater. Zanger Johnny Gioeli kondigt vol bravoure een drumsolo aan van zijn landgenoot Mike Terrana, maar die schudt van “nee hoor, ik ben straks pas aan de beurt”. “Mmm, wat zullen we nu dan eens doen”, staat op de gezichten van de heren te lezen en als de stemmen geteld zijn wordt verdergegaan met Casbah, inclusief het reggae-stukje in het midden dat we nu onderhand ook wel kennen. Op het moment dat we denken eindelijk echt kunnen beginnen volgt dan de drumsolo van Terrana. Hou me ten goede, de man is een fantastische drummer, MAAR DAT ZIE IK GODVERDOMME OOK WEL ALS ER GEWOON EEN LEKKER NUMMER GESPEELD WORDT!!! Did I make my point? Mooi, dan kunnen we nu verder met een acoustisch setje. Gaap. Kiss’ Love Gun en Oceans Of Time krijgen een bejaardentehuis-waardige behandeling om ‘u’ tegen te zeggen en op het moment dat ik dreig te bezwijken (lees: in slaap te vallen), komen de heren voor de dag met het schitterende titelnummer van de nieuwe CD, Mystica
. Gaan we dan eindelijk los? Dacht het niet, het blijft een aaneenschakeling van oeverloos gepiel van Axel zelf alsof Yngwie fuckin’ Malmsteen zelf is komen opdraven. Het is tekenend dat Gioeli ogenschijnlijk vaker backstage bivakkeert dan onstage, onder andere tijdens de keyboardsolo(!) van Ferdy Doernberg, want dat had ik nog niet genoemd. Ondergetekende trekt het dan allang niet meer en is afgezakt naar de bar voor een paar lekkere flesjes Hoegaerden (België heerscht!!!), alwaar ik mijn grieven deel met mede teleurgestelden. Zij blijken er hetzelfde over te denken en aan het aantal mensen te zien dat de zaal verlaat voor het einde van het concert zijn we niet de enigen. En krakers als het aloude Call Her Princess en Fool Fool kunnen dan allang geen verandering meer brengen in mijn humeur. Het enige positieve dat ik nog heb te melden is dat we gelukkig gevrijwaard blijven van de ultieme saaiheid, een bassolo.
Moraal: waarom speelt een getalenteerd gezelschap als dit, met in de koffer tientallen fantastische nummers, niet gewoon pak ‘m beet een stuk of zes songs meer en vergeet het niet al die egotrippende, tijdrovende en hyper frustrerende solozooi en geeft het het betalende publiek niet waar het recht op heeft? Antwoorden hieronder. Mailen mag ook, ik sta open voor discussie.
Links: