Interview met Fleshgod Apocalypse
Het laatste album mocht ik al recenseren en kort daarop kreeg ik de kans om mijn favoriete en meest gedraaide band van de afgelopen pakweg twee jaar te interviewen. Ik klom na de uitnodiging dan ook snel in de pen en legde frontman en gitarist Tommaso Riccardi enkele vragen voor. Uiteraard grotendeels over het nieuwe album Labyrinth!
Tommaso! Dankjewel voor deze mogelijkheid om je interviewen en gefeliciteerd met het aankomende nieuwe album! Ik neem aan dat je opgewonden en in spanning bent voor de wereldwijde release. Wat zijn je verwachtingen?
(lacht) De planeet aarde veroveren… Grapje! Maar, natuurlijk verwachten we goede resultaten aangezien we alles wat we kunnen in dit album hebben gestopt. De eerste resultaten met Elegy en Minotaur (The Wrath Of Poseidon) zijn bevorderlijk, dus ik denk dat het fantastisch gaat worden.
Ik kan je melden dat ik sinds Nuclear Blast de promo verspreidde elke dag heb geluisterd en een review mocht schrijven voor Zware Metalen (96/100). Verwacht je dat andere reviews ook zo goed gaan uitpakken? Ik voorspel dat dit de beste metalplaat van 2013 wordt.
Tof, dankjewel! Ik ben blij dat je je zo amuseert met het album. Nu we het er over hebben, we kregen al meer hele, hele goede reviews over Labyrinth, dus wat dat betreft zit het wel snor.
Ik vind het enigszins verbazend in welk tijdsbestek jullie de muziek weer vernieuwd hebben, sommige bands doen daar zo veel jaren langer over, en toch weer een echt Fleshgod Apocalypse– album hebben weggezet dat grotendeels helemaal anders klinkt dan de voorgangers. Ik bedoel, in de review noemde ik het “technical blasting death metal” met iets dat lijkt op een orkestratie van John Williams, samen zo’n ongelooflijk voluptueus geluid creërend dat het hele album één grote epische compositie is. Kun je je vinden in die omschrijving?
Ja, die vergelijking met John Williams beviel me zeer goed! (lacht) En ik denk dat Ferrini ook blij is om dat te horen. Ik ben blij om te horen dat je het zo hebt ervaren, want dat is ook precies wat onze bedoeling was. Feit is dat we wel proberen een natuurlijke flow te volgen, maar ondertussen proberen we alle mechanismes van composities en arrangementen er in vast te leggen. Dat betekent dat we zorgen voor verbetering maar we proberen ook niet te strikt om te gaan met de bestaande ideeën die er zijn zodat alles evolueert met onze persoonlijke evolutie en ervaringen.
Er zijn zo veel fijne, kleine details te vinden. Van subtiel pianospel tot furieuze vioolspelerij, de koren die we horen… Soms vergeet ik daardoor zelfs het strakke snelle gitaarwerk en de blastbeats, jouw grommende vocalen. Er valt zoveel te ontdekken in elke song apart, maar toch is het één album dat niet afwisselt in stijl of genre, maar alleen binnen de songwriting. Was het moeilijk om zo bijna elf nummers in elkaar te knutselen?
De composities van Fleshgod Apocalypse zijn altijd erg moeilijk. Alleen al in de pre-productie hebben we gemiddeld drie weken tijd per track nodig, veertien uur per dag. En dan heb ik het nog niet over de vocalen, daar wordt meestal pas tijdens het opnemen aan gewerkt evenals een hoop andere dingen die we nog bijstellen tijdens dat proces. Natuurlijk is dit mogelijk dankzij het brein en de verbeelding van onze twee grootste componisten, Francesco Paoli en Francesco Ferrini.
Labyrinth heeft de lat voor de toekomst erg hoog gelegd. Na dit monster van een album wordt het lastig om dit weer te overtreffen. Ik persoonlijk denk dat dit het beste is wat jullie ooit hadden kunnen maken. Voelt het voor jullie ook zo, of zijn er enige ideeën die je in de toekomst nog naar buiten kunt brengen?
Weet je, het is altijd moeilijk om dit zelf te zeggen. Ik denk dat het het beste is om dit niet aan ons te vragen. Als je ergens angst voor hebt, komt het uit. We hebben plezier van wat we nu doen, genieten van het leven en de muziek en alles wat ons inspireert en bovenal, we respecteren onze groei in ieder facet, niet bang zijnd dat we nog heel veel andere dingen hadden kunnen doen naarmate we ouder zijn geworden. Normaal gezien wordt muziek slecht wanneer je het gaat forceren, hoe dan ook. Als je probeert ooit terug te gaan naar je roots of een doodlopend eind geforceerd probeert te ontwijken ben je dom. Mensen worden gek van het zoeken naar dingen die er al zijn of waren, laat het los.
Zit ik juist met mijn gedachten als ik zeg dat Agony jullie grote doorbraak was? Jullie spelen behoorlijk vaker live sinds twee jaar, grote festivals en in veel andere landen.
Natuurlijk was Agony een belangrijk album. Ten eerste omdat het voor het eerst echt vorm gaf aan onze stijl met de introductie van het orkest en de piano en alle elementen die onze muziek vandaag de dag nog karakter geven. Ten tweede, om dezelfde reden eigenlijk, omdat Nuclear Blast met ons ging samenwerken, onze muziek beter verspreidde dan ooit tevoren en ons ook die kans gaf om overal te spelen, van Europa en Noord-Amerika tot Zuid-Afrika. Deze twee jaar zijn dus enorm belangrijk voor ons geweest, zeker de ervaring die we opdeden met het touren.
Er is natuurlijk altijd wel ergens negatieve kritiek te vinden. Ik vond zelf al wat quotes her en der over het vorige album in tegenstelling tot Labyrinth. Agony zou meer furie bevatten, een agressievere insteek en niet dat bombastische, die tracks gevuld met epiek. De geluidsmuur zou te groot zijn, de nummers compleet dichtgeplakt. Wat denk je daar van? Het symfonische deel is niets nieuws natuurlijk, maar is het nu de spuigaten uitgegroeid?
Wat ik ongelooflijk vind is dat sommige critici gewoonweg de realiteit niet respecteren. Juist Labyrinth is gecomponeerd om meer “adem” te geven aan de luisteraar. We hoeven de composities niet te overtreffen met complexiteit en de meerdere lagen die van nature in onze muziek zitten. In dit album hebben we juist meer momenten van een soort sereniteit om een betere balans te verkrijgen met de extreme kant. Ik zal je zeggen; we hebben geleerd hoe we de orkestraties kunnen gebruiken op een meer dynamische manier en eigenlijk zijn ze zelfs wat lichter, minder hard. We geven nu meer ruimte aan instrumenten apart die voorheen altijd gezamenlijk bespeeld werden in onze songs. Als dit resulteert in een epischere uitkomst zijn wij blij. We kunnen niet ieders favoriete band zijn, het is al genoeg als we zelf onze favoriet zijn! (lacht)
Ik vind ook dat Labyrinth veel geraffineerder is. Alles is op het juiste moment op de juiste plaats, het klinkt allemaal zo helder als wat als je het eenmaal begrijpt. Wordt het moeilijk dit even geweldig over te laten komen tijdens een liveshow?
We zijn nu volop aan het experimenteren daarmee. Ik ben nu op dit moment van schrijven nog op tournee met Wintersun en we spelen twee tracks van het nieuwe album nu live. Natuurlijk, het is lastiger dan het live spelen van Agony, maar dat wisten we van tevoren. Het duurt altijd even om een performance aan te scherpen, maar ik denk dat we gestart zijn met een goed gemiddelde. Ik voel wel dat we de nieuwe liedjes met meer vertrouwen moeten gaan spelen, maar dat is een natuurlijk iets. Over een paar weken zitten ze op het niveau van de oudere songs, dat weet ik zeker!
Jullie gastzangeres is op dit album veel meer en langer te horen en het past perfect. Anderzijds zijn de achtergrondvocalen van Paolo veel minder op de voorgrond. Is dat een kwestie van de één vervangt de ander?
Nee, dat is slechts een toevoeging waar de muziek om vraagt. Soms moet je iets aan de muziek toevoegen voor een perfecte balans, in dit geval was dat de zang van Veronica. Plus, het is ook gewoon interessant om wat elementen deels te vervangen of af te wisselen om te kijken of het werkt. Ik vind Paolo geweldig hoor, het aandeel dat zijn vocalen heeft in Labyrinth, maar dat geldt evengoed voor Veronica.
Wat is je persoonlijke favoriet van de nieuwe schijf? En van de vorige albums?
Ik voel me met elk lied verbonden op een andere manier eigenlijk. Wat betreft het nieuwe album hou ik van de revolutie. Ik hou vooral van twee tracks die de nieuwe kant van onze muziek benadrukken. In mijn opinie zijn dat Towards The Sun en Pathfinder. Van Agony heb ik het meest met The Betrayal, van Maffia de tracks Abyssal en As Tyrants Fall op Oracles.
Jullie zijn nog niet zo lang geleden in Nederland geweest en komen ook nog terug. Komt er dan een groter deel van het nieuwe album op de setlist?
Maar natuurlijk! We zijn grote plannen aan het smeden voor Europa, jullie zullen ons geheid gaan zien!
Afsluitend dan, Tommaso; bedankt dat ik je mocht interviewen namens Zware Metalen, het was me een eer. Ik hoop echt dat jullie nieuwe album overal goed wordt ontvangen. Graag geef ik je de kans om nog wat te zeggen tegen de Nederlandse fans en onze lezers. Nogmaals bedankt voor het afleveren van een topalbum!
Dankjewel voor de support. En bedankt iedereen eigenlijk. Ik zal je een belofte doen; Fleshgod Apocalypse zal altijd zijn best blijven doen. Het zit in onze natuur; muziek is een serieus iets! Cheers!
Links: