Graspop Metal Meeting
Op 4 en 5 juli was het weer zover, de jaarlijkse Graspop metal meeting onze
redacteuren Judge M, Kim Van haver, Helmet, Ralph Plug en Suzanne waren ter
plaatse en hebben tussen de alcoholische versnaperingen en vet druppelende
snacks kans gezien om enkele bands voor ons te aanschouwen.
Foto’s zijn genomen door Ann Kermans a.k.a. Sharteel.
Masterplan
Masterplan heeft zich weten te ontpoppen tot één van de
sensaties dit jaar. De band rond ex-Helloween leden Uli Kusch en Roland Grapow,
versterkt met ex-Ark wereldzanger Jorn Lande wist al hoge ogen te gooien met hun
sublieme debuut-elpee, en logischerwijs staat de tent op vrijdag tamelijk vol
met fans en andere nieuwsgierigen. De band opent met Spirit never Dies en
Enlighten Me, en dan wordt helaas al duidelijk dat de geluidsman tijdens een
nachtje SM per abuis van zijn gehoororgaan ontdaan is. De zang is amper te
horen, en instrumentaal verdrinken de nummers in een algehele brei van geluid.
Dood- en doodzonde is dit, want het optreden wordt vol overgave gebracht. Voor
een ieder die bekend was met de cd viel er gelukkig ondanks het beroerde geluid
toch nog genoeg te genieten, met voor ondergetekende als uitschieter Crystal
Night en Kind Hearted Light. Nieuwe fans heeft de band er dankzij de geluidsman
echter niet verworven. Een beetje een gemiste kans dus voor deze wereldband.
(Ralph Plug)
Opeth
Opeth begon hun set met een rustige intro en bouwde hun
muziek langzaam op naar de metal die we van ze kennen. Helaas leent de muziek
van Opeth zich toch minder voor een grote feesttent en komen ze veel beter tot
hun recht in een (kleine) zaal. Dit feit werd nog eens extra versterkt door het
niet helemaal lekker afgestemde geluid, iets wat toch zonde is voor een band met
de kwaliteiten van Opeth.
Desondanks zat de sfeer er goed in. De band speelde
enthousiast hun nummers en het publiek wist alles zeer goed te waarderen.
Uiterst sfeervol was ook nog eens de lichtshow die, hoewel vrij standaard, toch
telkens dat extra beetje aan de presentatie geeft. En helemaal fijn was dat de
heren beloofden snel weer weder te keren om hun Damnation te verder te promoten.
(Helmet)
Apocalyptica
Vrijdagavond was het tijd voor een dosis stevige muziek
uit een partij cellos. Hoewel ik de band al 10 keer eerder zag optreden in
verschillende gelegenheden gaan de covers en eigen nummers van Apocalyptica op
het podium toch nog steeds niet vervelen. Zeker met de toevoeging van de drums
(extra positieve note: voor de variatie een snare die niet te schel is
afgesteld) is de geweldige muziek van metal en klassieke instrumenten een
hoogstandje.
Direct toen de heren inzetten met Metallica’s Enter
Sandman zat de stemming er bij zowel de band als het publiek goed in. Het geluid
stond, zeker voor een festival, zeer goed afgesteld en dat maakt het plaatje
natuurlijk helemaal compleet. De eigen, nieuwe nummers werden netjes afgewisseld
door de welbekende covers waar Apocalyptica groot mee geworden is en voor het
eerst sinds een paar optredens die ik heb meegemaakt zong ook het publiek weer
prachtig mee met de welbekende teksten.
(Helmet)
Stratovarius
Het Finse Stratovarius klimt al jaren omhoog, en wordt
met iedere elpee eigenlijk beter en beter. Speciaal voor deze band ben ik dan
toch nog maar één keertje uit mijn tent gekropen. Na een vrij lange intro, waar
iedereen of geïrriteerd of heel melig van werd, begonnen de Finnen zeer
overtuigend met Eagleheart van de laatste elpee. Meestergitarist Timo Tollki
soleert tegen de klippen op, Jorg Michael double-bass-drumt als een beer, en
zanger Timo Kotipelto, die mij op elpee in de hogere regionen nog wel eens wil
irriteren, overtuigt zonder enig probleem. Het tempo van de gespeelde nummers
lag over het algemeen vrij hoog, zodat we een lekker energiek, virtuoos optreden
konden beleven, met als uitschieter het lange Visions, van de gelijknamige
plaat. Voor mij was dit persoonlijk de afsluiter van de vrijdag-avond, en niet
Type O Negative.
(Ralph Plug)
Type O Negative
Het was echt veel te lang geleden dat Type O Negative in
onze contreien gespeeld had, dat, en hun indrukwekkende nieuwe album ‘Life Is
Killing Me’, zorgde er ongetwijfeld voor dat ruim een uur voor de mannen uit
Brooklyn hun opwachting maakten de marquee al nokvol zat . Ikzelf had me
natuurlijk ook een plekje vlakbij het podium uitgezocht voor wat lifeline
backdrop-staren, maar toen was het zover… na de zogeheten ‘Trux-intro’ kwam
Type O Negative op, (en nog wel in blauwe chirurgenpakjes gekleed) sloegen hun
absurd laag gestemde gitaren aan, en de sfeer zat er meteen in. Van het nieuwe
album speelden ze jammer genoeg enkel ‘I don’t wanna be me’, maar dat werd dan
weer ruimschoots goedgemaakt door een reeks klassiekers, My Girlfiend’s
Girlfriend, Christian Woman, Black Sabbath, en zelfs het oppermachtige Wolf
Moon! Af en toe liet dit illustere kwartet een klein steekje vallen, en
verdomme, dat geluid ook weer… maar die futiliteiten doen er niet veel toe, en
geen gelul dat Stratovarius de eigenlijke headliner van de vrijdag op GMM 2003
was, Type O Negative rocks!
(Kim Van haver)
Destroyer 666
Net op tijd m’n tentje uit, in het voorbijlopen nog snel
een koffietje meegepakt, en dan meteen geconfronteerd worden met het
thrash/blackmetal geweld van Deströyer 666, gezond kan het niet zijn. Zeker niet
daar dit concert gerust kan genomineerd worden voor de ‘het slechtst mogelijke
geluid op GMM 2003’-award. Maar toch wisten deze Australiërs een fantastische
show neer te zetten, ‘we came to fucking DESTROY!!’ verdreef samen met de koffie
het laatste restje slaperigheid, en ‘Eternal Glory Of War’ bracht zelfs enkele
halvegaren op het idee in dit vroege ochtenduur te beginnen crowdsurfen.Het was
een superconcert, blij dat ik eindelijk Deströyer 666 live aan het werk heb
kunnen zien, en mijn verwachtingen werden ruimschoots waargemaakt, maar zo gek
krijg je me toch niet als ik net wakker ben.
(Kim Van haver)
Finntroll
Eigenlijk had ik deze review al van te voren kunnen
neerpennen, want zoals verwacht was dit een trollenfeestje als vanouds. De
nieuwe zanger en gitarist (de vorige kwam onlangs om het leven door een stom
ongeluk) speelden de set mee alsof ze altijd al bij de band hebben gehoord,
alleen qua zang viel me op dat er hier en daar wat was weggelaten. De tweede dag
van Graspop is al een eind gevorderd, dus het gruwelijk slechte geluid van
Finntroll is bijlange geen verassing meer. Het publiek schijnt zich er echter
niet te veel van aan te trekken, want de halve marquee gaat compleet uit z’n
dak, hoempa-gewijs passeert er regelmatig een polonaise, en enkele zatlappen
wagen zich zelfs aan een wankel volksdansje. Boereleute en mushrooms dus, het
bekende Finntroll recept. Jammer wel dat ze hun trollenoutfits niet droegen
zoals bijvoorbeeld vorig jaar op Dynamo, dan was het feestje pas compleet
geweest!
(Kim Van haver)
Sick Of It All
Het was toch al zeker weer minstens 6 jaar geleden dat
ik de New York hardcore coryfeeën van Sick Of It All voor het laatst aan het
werk gezien heb. En eigenlijk is er in die 6 jaar maar weinig veranderd.
S.O.I.A. staat anno 2003 nog steeds garant voor een energieke live set die door
de fanatieke aanhang die de band in al die jaren heeft opgebouwd nog steeds vol
overgave wordt meegezongen. De bandleden vlogen van links naar rechts over het
podium en het publiek deed hetzelfde maar dan in de tent. Ook de traditionele
circlepit ontbrak niet en toen de klok 9 keer geslagen had, was de roep om nog
meer tot in de wijde omtrek te horen….
(Judge M)
StoneSour
Voor mij wellicht de allergrootste verrassing van deze
editie van Graspop. Op voorhand had ik van StoneSour vrij weinig van verwacht
aangezien mijn oogkleppen niet verder kwamen dan de redenering: Slipknot-bandlid
in de gelederen –> zal vast wel dikke bagger zijn dan.. Hoe kan een mens zich
vergissen. StoneSour wist vanaf het eerste moment te boeien en de aandacht
gedurende het hele optreden vast te houden. Toen zanger Joey de akoestische
gitaar ter hand nam en na een mooie ballad zowaar nog een stukje van Metallica’s
"Welcome Home (Sanatarium)" in de set verweef, verscheen er een brede grijns op
mijn gezicht. Toch maar eens een CD van die gasten gaan aanschaffen..
(Judge M)
Arch Enemy
Vorig jaar was ik erg onder de indruk van Arch Enemy op
Graspop in de tent. Ik was dus erg benieuwd hoe ze het dit jaar op de Mainstage
zouden gaan doen. Naast een aantal nummers van het sublieme Wages of Sin werden
een tweetal oude nummers gespeeld. Helaas was het geluid niet geweldig en was de
interactie met het publiek een stuk minder aanwezig dan vorig jaar. Wel was ik
opnieuw enorm onder de indruk van dat kleine meisje met die enorme strot!
(Suzanne)
Within Temptation
Hier wil ik graag niet te veel woorden aan vuil maken…
deze set was werkelijk schandalig slecht en waardeloos. Met de ‘softe’ richting
die Within Temptation heeft gekozen is het natuurlijk al dubieus om ze op een
rasecht metalfestival in te plannen, maar je hoopt, met de kwaliteit van de oude
nummers, toch op wat kwaliteit. Niets is minder waar helaas. Het geluid was een
regelrechte ramp en regelmatig vielen er hele kanalen weg. Die paar oude nummers
die ze speelden kwamen niet tot hun recht met de mislukte grunt die de band
tegenwoordig ten tonele brengt. Enige pluspunt was het uiterst sfeervolle decor
op het podium, maar ook dat komt in het volle daglicht niet tot zijn recht.
(Helmet)
Iron Maiden
Het absolute klapstuk van het festival was afsluiter
Iron Maiden. De band, momenteel bezig aan hun “Give me Ed…..till I’m dead” tour,
wist verassend genoeg te openen met The Number of the Beast. Het geluid is goed,
de band speelt bevlogen en het publiek gaat uit hun dak als tijdens het refrein
de felle spots in de vorm van “666” aanschieten. Als daar vervolgens The Trooper
achteraan wordt gesmeten is het feest pas echt goed op gang, om de resterende
twee uur niet meer af te laten. Vrijwel alle klassiekers komen voorbij,
inclusief enkele verassingen zoals Heaven can Wait of het nog steeds prachtige
Revelations. Heer Dickinson is goed bij stem en dart als een ADHD-kind over het
podium, en praat met de nodige humor de nummers aan elkaar. Ook de rest van de
band heeft er duidelijk zin in. De Britten spelen ook nog een nummer van de
aankomende cd Dance of Death, te weten Wildest Dreams. Geen slecht nummer, maar
ook niet waanzinnig zo op het eerste gehoor. Doet een beetje denken aan The
Wicker Man. Als na twee uur de outro-tape dan helaas toch over het terrein
schalt (Always look on the bright side of life, van Monty Python), en het doek
gevallen is, trekken de duizenden metalheads gezamenlijk richting camping, dan
wel huis, en zit het er weer op voor dit jaar.
(Ralph Plug)