Epic Metal Fest 2016

013, poppodium te Tilburg: ik was er nog nooit geweest. Tilburg staat bekend in België als het Standard Luik van Nederland (die club heet Willem II, Belg… –red.), waar supporters van de tegenpartij met zachte dwang van de tribune gegooid worden (of iets van dien aard). Hoe dan ook, wij waren te gast voor Epic Metal Fest en daar zei ik geen neen tegen. Een kleine 200 kilometer rijden tegen de Antwerpse stroom in leverde wel wat vertraging op, dus alles tot en met Evil Invaders heeft mijn ogen en oren niet bereikt. Geen nood echter, er was nog bier genoeg, aan Graspop-prijzen. Gelukkig zijn we allemaal grootverdieners in Metallandia.

 

Goed, na enkele evaluaties aangehoord te hebben kon ik besluiten dat vooral het Tunesische Myrath en het Belgische Evil Invaders ferm de moeite waren en dat de rest als matig tot aardig ervaren werd. Aan het aantal Myrath-shirtjes te zien leek mij dat best mogelijk te zijn. Ik moest het echter doen met Stream of Passion, om het maagdelijke oorvliesje te scheuren. Het betreft dan wel een Nederlandse band, maar het publiek werd (zoals de rest van de avond het geval was) in het Engels aangesproken. Nu, zangeres Marcela Bovio is een Mexicaanse (gehuwd met een Nederlander weliswaar), dus dat verklaart ook wel iets. De band speelde een enthousiaste set, ook al wist je na twee nummers eigenlijk al hoe de rest van de nummers zou gaan klinken. Enige opschudding volgt echter wanneer de Radiohead-cover Street Spirit ingezet wordt. Gewaagd en relatief aandoenlijk gebracht in een gothic/power metal-kleedje. Het Sonata Arctica-nummer I Have a Right was dan weer een pak voorspelbaarder, want volledig in het straatje van Stream of Passion. Met Embrace the Storm op het einde kregen de toeschouwers ook hét nummer van deze band en was het verhaaltje uit.

De volgende band op de affiche was The Agonist. Deze band resideert op Napalm Records en is, na het vertrek van Alissa White-Gluz in 2014 naar Arch Enemy, nog steeds op zoek naar een heruitgave van zichzelf. De band met frontvrouw Vicky is na Eye of Providence uit 2015 bezig aan een tweede poging om het publiek voor zich te winnen met Five en doet dat vooral met fysieke, metalcore-achtige nummers. De sound is helaas behoorlijk zwak in de veel te kleine tweede zaal van de 013, waar niemand meer binnen of buiten kan vanaf het eerste nummer. Vicky’s cleane zang staat veel te stil, terwijl de de gruntzang een stuk harder naar voren komt. Het kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat ze niet echt voluit clean kán zingen, maar ik kan hierover eerlijk gezegd geen uitsluitsel brengen. In ieder geval was de gitaarsound ook veel te dun en ook qua podiumpresence was vooral Vicky geen topper (Attitude: ja. Fitheid: neen.). Ik werd er niet enthousiast van in ieder geval.

Terug naar de grote zaal, waar het de beurt was aan Fleshgod Apocalypse. De Italianen volg ik al van in den beginne en eigenlijk ben ik vooral fan van hun eerste materiaal, voor het King-pompeus en bombastisch werd. Fleshgod Apocalypse heeft van het begin af aan te lijden onder het geluid, dat totaal niet afgestemd is op een (brute?) deathmetalband. Alles klinkt erg netjes en gelikt, er is niets van ruimte voor lompheid. Natuurlijk is Fleshgod Apocalypse niet de meest ruige deathmetalband ter wereld, maar dan nog. Gelukkig wisten de Italianen met een ferme show (opera-zangeres, piano) veel entertainment, ultieme strakheid en vooral verschrikkelijk lekkere nummers magistraal te imponeren. Live is dit de gelikte, symfonische versie van Behemoth, in rococo-stijl. Hoogtepunten van de set: The Fool, The Violation, The Forsaking (uiteindelijk toch King troef).

 

Mayan werd een korte zit en was aangenaam om zien, al kwam het vooral naar voren als die hardere versie van Epica. Ik wilde echter vooral aan staan schuiven voor Katatonia. Katatonia, dat met The Fall of Hearts eerder dit jaar niet bijzonder veel impact maakte, ookal staan er weer een paar uiterst ontroerende nummers op. Last Song Before the Fade en Serein waren de te verwachten nummers van deze plaat en vooral die laatste maakte veel indruk. Zanger Jonas Renkse was nog gelatener dan doorgaans, maar de overslag in zijn stem was ook deze keer het breekbare duwtje van vele tranen op de rand van hun bijbehorende oogleden. Evidence, Forsaker, My Twin, Criminals… Met dergelijke nummers is het moeilijk om mensen onberoerd te laten. Afsluiten met July, waarom ook niet. Hiervan moest ook ik even bekomen met enkele frisse drankjes. De aankoop van de originele 2003 Viva Emptiness vinyl was mijn persoonlijke hoogtepunt van deze avond.

14593674_10205411857536500_1307999964_n

The Ocean werd overgeslagen, omwille van Katatonia-naweeën. De volgende werd dus het organiserende Epica, waar enorm veel aanwezigen speciaal voor naar Tilburg waren afgezakt. Onder andere een sympathieke Kortrijkzaan die ik ontmoette in de toiletten. Een net verschenen album (The Holographic Principle) in de binnenzak en een horde fans voor de bühne: goed begonnen, half gewonnen. De show was van begin tot einde spetterend, inclusief vuurwerk, rookpartijen en special effects. Simone en co stonden ook geen minuut stil, constant viel er wel iets te beleven op het podium. Het uitzinnige publiek werd zowaar steeds actiever en luidruchtiger. Zelfs een dove zou hier enorm van genoten hebben! Alleen tja, voor mij klonk het als een opera waar ik het verhaal niet van kende, als een perfecte metalshow zonder al te veel emotie, die vooral op techniek en kunde gericht was. De emotie ontbrak, alles was uitgekiend en afgelijnd, het sprak me geen beetje aan. Het zou fout zijn van mij om dit slecht te noemen of “iets vies” met harde brokjes zoals een collega van mij ooit deed. Dat is het namelijk echt niet. Het was gewoon heel erg mooie muziek, die erg lang duurde, waar ik niets van emotionele (zowel positieve als negatieve) diepgang in kon vinden. De fans zal het worst wezen, die zongen uit volle borst(en) mee en wilden helemaal niet dat het na twee uur voorbij was. Ik was vooral blij voor hen.

Het Braziliaanse deel van dit tweeluik zal ik niet meemaken, dus hiermee zullen jullie het moeten doen. De volgende keer vertrek ik de avond voordien, neem ik meer geld mee voor bier, verwacht ik nog meer variatie (doe eens post-rock en echte black of death bijvoorbeeld) en wil ik mensen over de balustrade gegooid zien worden in de 013. Kwestie van de traditie in ere te houden. Haha. Doei.

Link:

Epic Metal Fest

Bewaren

Bewaren