Deze plaat werd in eigen beheer al op 16 april 2016 al uitgebracht, maar toen heeft deze plaat ons niet bereikt. De heruitgave via Aesthetic Death – met nieuwe hoes (getekend door drummer David) en inclusief Ketch’s 2014 debuut EP – is uiteindelijk wel op ons stapeltje beland. The Anthems Of Dread blijkt een lekker ritje door verschillende subgenres van het door ons allen geliefde metal te zijn: Sludge, doom, stoner en post-metal komen allemaal prominent aan bod. De powergrind- en deathmetalinvloeden die op het debuut de plak zwaaiden, zijn stevig ingetoomd, maar nog steeds hoorbaar.
De Anglofiele historici onder u herkennen de naam van de 17de -eeuwse Londense beul Jack Ketch. Deze man had z’n beulskap net iets te ver over z’n ogen en durfde al wel eens mis te slaan met z’n bijl, wat z’n executies gruwelijk lang en pijnlijk maakte. Voor een brute bandnaam kan dat wel tellen. Niet alleen de bandnaam is bruut, ook de muziek laat zo z’n sporen na. The Anthems Of Dread steekt van wal met Fertile Rites By Sacrifice, een nummer dat in de sfeer ligt van de nieuwe hoes: stoner, zij het met een stevige portie sludge. Naar het einde van het nummer toe draait de drummer de bpm-knop naar beneden en de gitarist de reverb-knop omhoog, kwestie van het doom-gehalte omhoog te krikken.
Met Distant Time en En Nomine Eius bouwt Ketch verder op deze funderingen. Vocalist Zach toont hier z’n kunstjes, van lage gutturale grommen tot hoge hese screams, weinigen zijn het gegund. Laat ons hopen dat hij een theetje met honing klaar had staan tijdens de opnames. En Nomine Eius is trouwens een bloemlezing van hoe een sludgenummer er volgens de band uitziet: opbouwen, afbreken en dan met de grond gelijk maken. Dit is sludge zoals ze die enkel in de USA maken. Ook het volgende The Monsters Of This World rijdt op dezelfde golf.
Estranged is het eerste echte rustmoment op de plaat. Een slecht gestemde piano, metaalgekletter en fluisterende stemmen nemen je mee naar een donkere, verlaten saloon, waar je weet dat er iets slechts staat te gebeuren. Op twee minuten en negentien seconden weet Ketch de luisteraar voor te bereiden op het bloedbad dat komt: Detached and Conquered. Dit is er eentje om in te kaderen. Net zoals bij En Nomine Eius weet Ketch de haast perfecte sludge-doomplaat te maken, met net dat vleugje psychedelica en stonerriffs erin verwerkt om ‘m licht verteerbaar te houden. Net als Jack Ketch’s bijl komt ook dit nummer meermaals zonder genade neer, en laat niets, maar dan ook echt niets, heel van de luisteraar.
Deze 39 minuten voelen als een volwaardig album aan, misschien ook omdat het dat is. Gratis en voor niets krijgen we er de vier nummers van de debuut EP nog bij. Twee albums voor de prijs van één! Meer als in het eerste deel van het album lijkt Ketch zich te willen bewijzen in de naar zichzelf genoemde debuut EP. Werkelijk alles komt in razendsnel tempo aan bod: sludge, funeral doom, death metal, powergind, alle soorten geschreeuw en gegrom… Het lijkt wel een soort cv dat de bandleden probeerden samen te stellen: kijk eens wat wij allemaal kunnen. Vaak hangt het wel samen, maar geregeld lijkt het toch meer op een rommelig hoopje riffs en ideeën. Qua songstructuur zijn de heren er dus zeker op vooruitgegaan.
The Anthems Of Dread is een prima instapalbum voor wie de voorbije jaren geen sludge of doom gezien of gehoord heeft: met dit album krijg je een lesje in hoe die muziek moet klinken. Maar ook voor de meer ervaren luisteraar is dit een prima album, dat volgens mij gerust kan dienen als maatstaf voor andere bands.
Score:
87/100
Label:
Aesthetic Death
Tracklisting:
- Fertile Rites By Sacrifice
- Distant Time
- En Nomine Eius
- The Monsters Of This World
- Estranged
- Detached and Conquered
- Shimmering Lights
- Counting Sunsets
- Chemical Despondency
- 13 Coils
Line-up:
- Dave – Bas
- David – Drums
- Jeremy – Gitaar
- Zach – Vocalen
- Clay – Gitaar, achtergrondzang
Links: